Araf #Wattys2017

1.Bölüm | ARAF |

Multimedya ; ARAF

****

Ruhumun çıkmaz sokaklarındayım. Ama ışığa doğru değil karanlığa gidiyorum. Biliyorum, orda huzura kavuşacağımı. Tek günlük kelebek misali bedenimde yok olucaksamda ruhumun sonsuzluğa açılcağını.. Biliyorum. Ama Şeytanın Kızı olsam bile Melekler beni kendi elleriyle parçalıyorlar. Beyazın karanlığı, siyahımı kirletiyor. Hani hep masumlar Beyaz olurya, sanırım bu sefer siyah olucak. Yokum. Hiçim. Siyahım. Acıyla başbaşayım ama kendimden bir o kadar daha uzaktayım..

Yatağımdan yağmurun sesiyle kalktım. Başım ağrıyordu. Yağmurun sesine eşlik eden havlamalar duyuyordum. Ecenin dünkü sözleri aklıma geldi, " Gülümsemen lazım. Güçlü ol. Sen böyle bir kız değilsin. " Haklıydı ben Araf Dolunay'dım. Onca yıl kendi kendime yetmiştim şimdimi bu ufak cam parçaları canımı acıtacaktı ?

Kalkıp yüzümü yıkadım rutubet kokan banyoda. Sonra kafamı kaldırıp buğulu cama baktım. Sanki ben baktıkça o buğuda benle birlikte ağlıyordu. Sonra buğuyu silip aynada kendime baktım. Siyah saçlarım alevin yaktığı külleri anımastıyordu. Gözlerim bir mezar kadar doluydu en fazla. Ama bir mezar kadarda siyahtı.
Köprücük kemiklerim bir mağrayı andırmıştı zamanla.. Ölülerimin unutulduğu bir mağara..

Telefonun sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım. Ece arıyodu. "Efendim Ece ?". 'Araf giyin ve aşağı in. Efe bizi okula bırakıcak. Bu yağmurda yürümemizi istemiyor.'. "Peki geliyorum", dedim ve kapattım. Üzerime hızlıca dar siyah bir kazak, altıma siyah bir pantalon giyip mantomu hızlıca alıp ayakkabılığa yürüdüm. Makyaj yapmamıştım. Yüzüne boya badana yapanlardan nefret ederdim.

Dışarı çıktığımda soğuk hava yüzüme çarptı. " Araf ! " diye seslenilmesinden sonra Eceye döndüm ve son hız siyah jeepe doğru koştum.

Efe, Ecenin abisiydi. Benimde manevi babam sayılırdı. Ona vaftiz abim dediğim olurdu. Ben sokaklardayken onlar beni kurtardı denilebilir. Maddi olarak olmasada manevi olarak çok destek olmuşlardı. Şu hayatta tek sevdiğim insan Efe ve Ece denilebilirdi.

Ben bunları düşünürken okula varmıştık. Okulumuz devlet okuluydu. Çok büyük bahçesi ve bahçesinde basket potaları vardı.

Yavaş adımlarla okula gittim. Şahsen ne okul ne de arkadaşlar umrumdaydı. Hayatı gelişine bırakmıştım.

11-G deydim. Ece 11-A, Efe ise 12-H deydi. Ayrı olmak çok koyuyordu aslına bakılırsa. 2 hafta oluyordu okul açılalı, tam iki hafta ama Ece ne kadar yalvarsada sınıf değiştirememiştik.

Dersin başladığını haber veren zili duyunca lavabodan çıkıp en üst kata doğru ilerlemeye başladım.Herkes yine aynıydı. Hepsi herkesleşmiş ve diğerlerinin yanında hiç kimse gibi kalmıştı benim için. Tam sınıfa girerken garip bir ses duydum. Dışardan geliyordu. Ardından iki el silah sesi ve bir çığlık duymuştum..

Merhaba Kediciklerim. Ben Zeynep. Sevgili yazarınız flqbhşnqşgşwjgp. Sen ne ayaksın dediğinizi duyar gibiyim. Ben sağ ayak memnun oldum glsbglsjkt Tamam vurmayın. Şey dicektim, yeni hikayeme bir h.o alırım glwnlgjelr destek olursanız sevinirim. Yorum ve Vote yapmayı unutmayınn! Ağzınıza mıncırdım bay :3 :*