Bu sefer sahiden bittik sanırım...
Bu kaçıncı arkanı dönüp gidişin saymaya çalışıyorum,kaçıncı vazgeçişin yaşamayı planladıklarımızın hepsinden birden.Nasıl bıktın bu kadar çabuk,nasıl kaybettim seni bu kadar çabaladığım halde,nasıl geldik bu hale şu kısacık bir günde?
Gitmeseydin...Daha çok şey yaşayabilirdik birlikte,birlikte yaşamayı istediğimiz,sadece göz gözeyken güzel olabileceğine inandığımız onlarca şeyi.Şimdi hiç birini başka biriyle gerçekleştirebilecekmişim gibi gelmiyor o hayallerin,hiç biri seninle olacağı kadar güzel olmayacakmış gibi,sanki senden başkasını öyle sevemeyecekmişim gibi...
Kimsenin beni anlamasını beklemiyorum,umursamıyorum.Kafamda onlarca soru var asla cevaplarını bulamayacağım ve hepsinden önemlisi kalbimin derinlerinde bir şey acıyor her nefes alışımda,o kadar acıyor ki ölmek istiyorum bazen.Sen her an gözümün önünde oldukça içimdeki boşluk büyüyor,bazen gerçekten dayanamıyorum...
Sana onlarca şiir,onlarca mektup yazdığımı hiç bilemeyeceksin,seni gerçekten çocuklarımın annesi olmasını isteyecek kadar çok sevdiğimi de öyle...Şimdiye kadar bilen bilir evlilik denince sıkıcı şeyler derdim ama seni görünce değişti tüm fikrim...Yazık ki bunların hiç birini asla öğrenemeyeceksin...
Keşkelerim yüreğimin üzerinde bir yük gibi duruyor,söyleyemediklerim,yaşayamadıklarım...,keşke bir gün baktığımda,hiç beklemediğim bir anda gözümü açtığımda karşımda seni bulsam,keşke hayat bize tek bir şans daha verse ve ben o şansı değerlendirmek için yapabileceğim her şeyi yapsam.Ama biliyorum bu gerçek sondu,her şeye rağmen umarım hayat karşına benden çok daha iyisini,seni benim sevdiğimden bile çok sevenini çıkarır ve sen bende bulamadığını onda bulursun ve umarım çok çok mutlu olursun çünkü her şeye rağmen sen hep en iyisine layıksın.
Ve ben seni her şeye rağmen hala çok seviyorum,umarım tutmayı unuttuğun onca söze rağmen bunu hiç bir zaman unutamazsın...
Tam bugün 40 gün oldu..40 gün önce o kafe de gözlerinin içine bile bakmakta zorlanırken sana aşkımı ilan etmeye çalışıyordum.Elim ayağım titrerken o gülüşün beni sakinleştiriyordu.Peki şimdi kim sakinleştirecek beni.Hani bana olmayacak bir şey için kendini harap etme demiştin ya bize bir şans verseydin eğer olmaz mıydık.Her şey yalan mıydı o sarılma yalan mıydı.Bu bir hoşlanma veya bir esinti olsaydı şuan gün saymazdım.İlk defa gerçekten büyüdüğümü hissettirdin bana.Her şeye gülerken daha olgun olmamı öğrettin ve bekleyeceği karagözlüm gelmesen bekleyeceğim.Ben Allah'a her gün dua ederken senin mutlu olman için sen hiç beni düşündün mü ben duvarlara seni anlatırken her gece...
Yine geldin aklıma,
Gecenin ıssız karanlığında,
Gülüşün öyle derin kazınmış ki aklıma,
Kalbim yine kaldı tek başına....
