Pernicieus [Stopped]

Hoofdstuk 7

Ik opende mijn ogen en begon erin te wrijven met mijn handen. Ik voelde geen pijn...

Geen pijn?

Ik observeerde de omgeving en zag de bos van eerder weer. Alleen dit keer is het licht. Wat me een opluchting gaf. Ik rolde met mijn ogen naar beneden en zag dat mijn kleren vlekkeloos waren aangezien wat er gebeurd was. Wat vaag. Droomde ik toch? Ik zag mijn fiets naast de rots staan waar ik hem eerder heb weggegooid voordat ik... inderdaad een dutje deed. Het klonk allemaal zo logisch.

Ik heb gewoon een heftige power nap gehad.

Maar toch ik had een opgelaten gevoel in mijn buik. Ik kon geen stap zeggen. Ik kon amper bewegen. I begon steeds sneller de ademen waardoor ik het geluid van mijn hart beter kon horen. Wat ik raar vond, want ik zelfs de vogels en wind niet horen van de omgeving.

Het opgelaten gevoel werd erger op het moment dat ik die mysterieuze jongen voor me zag. Ik herkende hem aan zijn skater kledingstijl. Hij had zijn pet op en een capuchon. Waardoor ik zijn gezicht niet duidelijk kon zien.

Ik trok mijn wenkbrauwen op tot verbazing.

De jongen stond een seconde later recht voor mij . Maar op een of andere manier kon ik niet bewegen.

Ik zag zijn heldere blauwe ogen schijnen door zijn lichtblonde lokken die zijn oogzicht blokkeren. Hij staarde met zijn diepe ogen mijn kant op.

"W-Wat moet je" begon ik te stotteren. Ik wil niet al te asociaal overkomen aangezien ik niet weet of hij nog een hele groep achter zich heeft.

Hij begon te grijnzen, wat mij ongemakkelijk maakte. Zijn grijs veranderde in een woedende uitdrukking en greep mijn shirt en trok het omhoog.

"Jij hebt wat gezien wat je niet had moeten zien Clyde Change" Hij begon te lachen.

Wacht betekend dat hij het ook heeft gezien?

Ik pakte zijn hand vast om zijn hand los te drukken van mijn shirt maar ik faalde. Hij is te sterk.

"Gast wat wil je nou van me, vanmiddag zag ik je ook bij school en toen begon jij ook zomaar raar naar mij te staren."

Zo, dat moest eruit.

Hij trok zijn ogen open en staarde diep naar mijn ogen. Alsof hij door mij heen begon te kijken. Uiteindelijk liet hij me los en deed een dramatische facepalm.

"Je hebt ook niks door he." Hij keek mij niet aan en begon maar willekeurig rondjes te lopen. "Jij denkt ook gewoon dat dit allemaal echt is, ha haha " Hij begon weer te lachten. Deze keer klonk hij als een psychopaat.

Zijn lach stopte uit het niets en keek met grote ogen naar mij toe.

"Dit is geen realiteit Change, ik dacht dat je dat al door had." Hij bleek stijf stil staan en begon met een enge blik naar mij toe te kijken.

Alles begon opeens zwart te worden. Alsof ik opeens in een zwart gat belande. Ik begon te trillen. Mijn hart stak in mijn keel en begon overal pijn te krijgen. Ik keek naar mijn handen en zag allemaal lopende bloed. Het bloed bleef maar stromen. Waar kwam het vandaan? Ik dacht er even niet over na en begon de schreeuwen van de pijn. Ik viel op mijn knieën op het moment dat ik een steek in mijn been voelde. Alsof ik neergestoken werd.

Wanhopig zat ik op de grond de kreunen van pijn. Met angst dat ik doodbloedde. Ik riep om hulp maar kreeg geen reactie. De jongen bleef maar naar me kijken hoe ik mijn pijn leidde. Er ontstond een glimlach op zijn gezicht.

"Ze zijn nog niet klaar met je Change" Zei de jongen als laatst voordat hij verdween in de verte.

Ik begon te huilen, maar zitten denken dat dit het einde van mijn leven.