Pernicieus [Stopped]

Hoofdstuk 8

En daar zat ik dan. in mijn eentje voor uren lang vooruit staren. tellen hoeveel tegels de muren hebben in het kamer. uren lang dat irritante gepiep horen van de monitor. hoe mijn hart voor uren lang hetzelfde tempo aanhoud.

Emma, steven en de rest waren al snel vertrokken sinds de dokter vanochtend de mededeling gaf over mijn huidige status. Het was zo stil in de kamer. Maar mijn hoofd voelde zo zwaar van al die vragen en beslissingen. Alvast gaan plannen wat ik moet doen als ik deze wanhopige ziekenhuis uit ben. Maar ik wil natuurlijk niet opvallen.

Op met moment van stilte kwam de zuster binnen met een plaat en een bord erop.

Dat zal vast mijn avond eten zijn. Het is inmiddels al bijna donker en ik heb de hele dag niks gegeten. Ik bleef maar weigeren. Maar van de dokter moest ik niet koppig doen anders moest ik nog langer blijven in het ziekenhuis voor herstel.

De zuster liep mijn kant op met de plaat en legde het naast mijn bed neer. Op een nachtkastje waar ook al mijn kaarten en bloemen liggen. Ik heb niet eens gekeken van wie ik brieven heb gekregen en bloemen. Ik ken nog helemaal niemand hier, waarom zouden mensen om mij geven.

"Hier is je avond eten jongen, de kok heeft het speciaal voor jou opgewarmd" zei ze met een onschuldige glimlach op haar gezicht. Nadat ze het neer had gelegd zei ze mij gedag en verliet ze weer het kamer.

En daar was de stilte weer.

Ik nam maar een paar hapjes van het eten, want het was maar niet te vreten. Het smaakte zo oud en goedkoop. Net als dit ziekenhuis zelf. Alle apparatuur lijkt gewoon alsof het uit de jaren 80 komt. Zo ouderwets en het stinkt naar oude mensen hier.

Ik moest zo snel mogelijk weg hier. Er gaan gewoon zoveel gedachten door me heen dat ik nu in staat ben om acties te gaan nemen voordat het te laat is.

Ik legde mijn hoofd op het kussen neer en probeerde te slapen. Zonder de pijnstillers heb ik niet zo kunnen liggen. Zo relax. Morgen mag ik het ziekenhuis eindelijk uit en moet ik terug gaan naar het bos om informatie te gaan halen.

Het moet gewoon

Ik voel gewoon dat viezigheid tussen mijn ogen op het moment dat ik mijn ogen open probeerde te doen. Op het moment dat ik ze opende zie ik vage lichtstralen binnenvallen vanuit het raam. ik hoor de monitor piepen en de mensen in de gang die aan het praten zijn.

Op het moment dat ik zeker was dat ik wakker ben geworden probeerde ik overeind te zitten. Maar met alle energie dat ik nog over had lukte het niet. Ik leunde maar met mijn rug op de kussen en begon in mijn ogen te wrijven.

Ik kreunde van de pijn. Het voelde ongemakkelijk, al dat prut tussen je ogen weghalen. Ik kon eindelijk met helder zicht naar de klok kijken. Ik hoorde in mijn achterhoofd een klein gejuich want op de klok staat dat het 7 uur in de ochtend is. Perfecte tijd om op te staan en weg te gaan.

Ik drukte op het groene knopje waar de logo van het zuster opstaat. Nog niet veel later kwam de zuster de deur opendoen en vroeg zorgelijk wat er aan de hand was.

Ik schudde mijn hoofd en probeerde beter rechtop te zitten.

"zuster kunt u misschien de dokter halen, hij vertelde me gisteren dat ik vandaag naar huis mag. " met het meest lieve stem probeerde ik haar te overtuigen en te laten zien dat ik echt snel weg wilde.

Haar blik veranderde in een lieve glimlach en knikte naar me en zei dat ze hem zo snel mogelijk voor mij gaat halen.

"Trouwens, je mag alvast je kleren aandoen, hier ik help je wel met al die buisjes in je hand. Dan zal ik de monitor ook even uit zetten want je bent beter je hebt dat niet meer nodig. Ik zal ook even contact met je moeder maken dat ze je zo gaat ophalen." Ze hielp me overeind en gaf mij de kleren aan. Als volgt haalt ze voorzichtig de buisjes uit mijn handen en neus. ze zette de monitor uit en liep weer uit de deur.

Ik pakte mijn kleding van het nachtkasje en begon mijn kleren aan te doen.

Na een paar minuten was ik klaar met omkleden en klaar maken en op het juiste moment komt de dokter naar binnen met de zuster. Ik zuchte zacht en liep richting de dokter toe.

"Goedemorgen Clyde, je ziet er weer goed en gezond uit." De dokter begon spontaan te praten en gebruikte zijn gebaren om het te overdrijven. Maar hoe spontaan en blij hij ook praat het maakt de situatie niet beter dat ik snel naar huis mag.

Ik grijnsde ongemakkelijk en begon te wachten op zijn antwoord.

"Zeg Clyde ik heb gehoord van de zuster dat je naar huis wilt en ik heb ook direct haar jou moeder laten brengen en ze zei dat ze er zo aankomt. Ik heb je moeder gister al alle papieren gegeven dus je kan zo zorgeloos naar huis. Ik denk nog niet dat je vandaag naar school kan. Maar je hebt vast wel wat vriendjes die je het huiswerk wel willen doorgeven" hij grinnikte heel raar en begon te lachen om zijn eigen grapjes. Wat mij chagrijnig maakte. Maar dat niet naar school gaan vandaag zie ik als een grote opening voor de mogelijkheid om terug naar het bos te gaan.

"Ahem, juist. Maar nu even het serieuze," zijn blik veranderde met de seconde en met zijn hand greep hij mijn schouder en keek mij in de ogen aan.

Hier kan ik wel bang van worden.

"Omdat je hier nieuw bent zal ik het maar een keer zeggen, maar je moet nooit maar dan ook NOOIT meer terug naar die plek gaan. Deze bossen zijn... ja nogal gevaarlijk voor de onschuldigen. Maaaar je snapt zeker wel wat ik bedoel toch ahaha " nadat hij zijn zin had afgemaakt veranderde zijn gezicht weer naar een irritante oude man dat om zijn grapjes lacht.

Wat bedoelt hij daar nou weer mee? Niet terug gaan?

"w-wat bedoelt u daarmee dokter" zei ik uit nieuwsgierigheid. Ik moet duidelijkheid hierover hebben.

"Vraag die maar aan de politie. Er komen steeds vaker mensen met verwondingen vanuit het bos. Meestal komt het door de ruige jagers maar je weet het maar nooit er lopen ook losse beren daar rond" hij grinnikte en begon zijn hand in zijn zak te doen. Een teken van een leugen.

Hij begon gênant te lachen en keek de andere kant op en na een seconde weer naar mij

...

Die man verbergt iets.

"Maar laten we er niet teveel op in gaan. I heb een document uitgeprint voor jou met dat jij voor de komende 3 weken niet mag gymmen vanwege je hersenschudding. Dus van mij mag je je tas pakken en wachten op je moeder."

Hij schudde mijn hand en leidde me de weg naar de deur. Daar hebben we elkaar gedag gezegd en als volgt volgde ik de zuster die me leidde naar de uitgang.

En daar stond mijn moeder me al op te wachten. Met alle vreugde keek ze me aan en begon me te omhelzen.

"Clyde!!!" ze knuffelde me strak. Zo strak dat ik bijna niet meer kon ademen.

"m-mam UGH ik kan niet ademen" ik duwde me rustig van haar weg tot ze me volledig lo laatte. Ik begon te lachen en mijn moeder volgde als volgd.

"mam je zag me gisteren nog"

"maar lieverd je hebt geen idee hoeveel pijn een moeder kan hebben als haar kind in het ziekenhuis ligt" ze pakte me arm en mijn rugtas en sleepte me mee naar de auto.

Op dat moment kreeg ik een emotioneel gevoel in me. Ze maakte zich zo zorgen. Na een hele lange tijd voel ik de liefde weer tussen ons als moeder en zoon. Ik mis denk ik gewoon de aandacht die ik vroeger kreeg van haar als kind. Maar nu ik eenmaal groter ben en zelfstandiger denk ik soms dat ze mij niet meer nodig heeft. Blijkbaar had ik het dus fout.

We stapte beide in de auto en deden onze gordels om.

Mijn moeder startte de auto op en hield het stuur vast toen ze weer naar mij keek. "Lieverd deze dagen ga je echt even herstellen, ik laat anders die Emma en Clyde langskomen met hun groepje zodat ze jou up to date kunnen houden met huiswerk en toetsen. Voor de rest mag je lekker uitrusten schat." Nadat ze dat vertelde drukte ze op het gas en begon te rijden.

Ik knikte en begon een plan te bedenken hoe ik dit alles aanpak met de informatie dat ik heb. Misschien is dat bos toch mysterieuzer dan ik dacht.