Treinboy

Dag 2

Verveeld staar ik uit het raam van de trein. Ik ga nu al een half jaar, elke dag met de trein van Utrecht naar Rotterdam. En ik vind het geen moer aan. Normaal gesproken lees ik een boek, maar vandaag ben ik hem vergeten. Vermoeid zucht ik diep uit.

Het wordt vandaag zo'n dag. Je weet wel. Zo'n dag waar alles je tegen zit. Het begon vanochtend al, toen de chocopasta pot op was. Ik wou perse chocopasta op mijn brood hebben. Na alle planken afgezocht te hebben naar een nieuwe pot moest ik mijn verlies maar accepteren. Teleurgesteld pakte ik maar de pindakaas, die ik na twee gehemelte plak sessies weer heb laten staan. Vervloekte pindakaas. Toen ik de deur uit wilde lopen zat er een pindakaasvlek op mijn broek, bij mijn billen. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen weet ik ook niet. Het is niet alsof ik op mijn brood ben gaan zitten, toen ik besloten had het niet meer op te eten. En pindakaas als vlek bij je billen, bruin met stukjes.. Kijk als het nou bosbessenjam was geweest, dan weet iedereen zeker dat ik niet in mijn broek gepoept had. Maar toen kwam het volgende probleem, alle fijne broeken zaten in de was. En de tijd begon ondertussen te tikken. Dus ik trok de eerste beste broek uit de kast. Een dunne witte skinny jean, die ik bijna nooit draag. Mijn rode onderbroek schijnt daar dus door. Maar gelukkig had ik nog ergens in een hoekje een string liggen. Wist ik veel dat hij te klein was, het prijs kaartje hing er nog aan. Mijn wekker op mijn nacht kastje gaf aan dat ik nu echt moest gaan als ik mijn trein wilde halen. En toen ging het regenen. Met mijn mega tas waar geen brood, geen leesboek, geen paraplu in zat sprong ik op de fiets. Voor het eerst in lange tijd voelde mijn tas leeg aan. Bij het station aangekomen waren mijn benen zo nat dat het leek of ik een mini wit broekje aan had. Want het gedeelte dat nat was scheen natuurlijk hartstikke door. En koud dat ik het nu heb. Gelukkig droogt zo'n dunne broek ook weer snel, wel door de warmte uit me benen te zuigen als gemene bloedzuigers. Er gaat een rilling over mijn rug. Een oude dame voor mij kijkt op vanuit haar leesboek. Zal ze haar boek met mij willen ruilen? Ik kijk nog eens in mijn mega rugzak, voor een ruilmiddel. Ik zie niks, het is donker in mijn tas. Met mijn hele arm verdwenen in de tas, ga ik met mijn vingers over de bodem. Ik voel een pen, een paperclip, een propje papier, stukje lint en een... Het zit vast op de bodem. Ik trek er hard aan, maar hij wil niet los laten. Ik trek er nog harder aan. Bijna bijna.. Het dingetje schiet los en mijn arm komt met een vaart uit de tas tegen de arm van de zakenman naast mij. 'Kijk uit wat je doet' zegt hij boos. Hij wrijft over zijn nette in grijs pak gestoken arm. 'Sorry, het ging perongeluk' zeg ik. 'Ja ja' moppert hij. Hij begint weer verder te typen op zijn mini laptop Dell. Alleen typte hij nu harder en sneller, om het lijkt wel een punt te maken. Als de man weer helemaal in zijn grafieken verdiept is, sla ik mijn vuist open om te kijken wat voor schat ik uit mijn tas heb op gegraven . Teleurgesteld kijk ik naar het kleverige honingdropje. Ik stal mijn 'schatten' één voor één uit op het kleine tafeltje voor mij. Een pen met het logo van een bank, zilveren paperclip, propje geel papier uit een tekenschrift gescheurd, stukje dik roze lint en een... kleverig honingdropje. Mijn maag begint te knorren. Ik kijk teleurgesteld er naar. Dit zijn dus geen goede ruilmiddelen.

De trein stopt. Mensen gaan staan. Inclusief de man in het grijze pak naast me. Hij tikt ongeduldig met zijn nette puntschoenen op de grond. 'Schiet eens op' zegt hij tegen de mensen voor hem. De oude vrouw voor mij slaat een bladzijde van haar boek om. Als ik uit het raam kijk, zie ik mensen haastig de trein langs rennen. De trein is voor een paar seconden leeg. Op het bankje tegenover het gangpad ligt een achtergelaten Metro krant. Bingo. Snel spring ik er na toe, voor dat iemand anders het doet. De trein begint weer vol te lopen met reizigers. Op het perron zie je mensen met koffie in de ene hand en de andere een koffer, rennen ze of hun leven er van afhangt. Alsof de grafieken uit hun mini Dell laptops tot leven zijn gekomen, en monsters die hun achter na zitten met de hoofden van hun bazen er op zijn. Als hij je te pakken krijgt word je ontslagen en leef je voortaan in een kartonnen doos.

Pats, een jonge jongen knalt met zijn koffie tegen het witte overhemd aan van de zakenman in het nette grijze pak. Ik proest het uit. En precies op dat moment kijkt hij me strenge aan. Mijn wangen worden rood en ik sla de krant voor me gezicht open. Gelijk kom ik oog in oog te staan met het roze opgezwollen varkens gezicht van Trump. Snel sla ik de krant getraumatiseerd weer dicht.

Achteraf wenste ik dat ik dat niet gedaan had. Ondanks dat ik liever pindakaas met stukjes aan me broek heb, dan dat ik naar Trump's campagne beelden kijk. Is dit allemaal veel erger. Je raad nooit wie er tegen over me zit.