Een Speciale Ontmoeting

Het Ziekenhuis

POV Mila

"Mila Jansens?"

"Euh ja dat ben ik." Zeg ik wat verbaasd.

"Zouden we wat enkele vraagjes mogen stellen in verband met het verkeersongeluk van Nienke De wit?" vraagt 1 van de vrouwelijke politie agenten.

"Euh ja, natuurlijk." Antwoord ik maar.

Ik beantwoord zoveel mogelijk vragen van die ze stellen...

*Een halfuur later*

"Zo nu zijn we toch iets wijzer geworden" zegt de agente. "Bedankt voor uw medewerking en nog veel sterkte met mevrouw De Wit."

"Dank u wel" zeg ik en geef hun beide nog een hand.
Als ze weg zijn, leun ik tegen de muur.
Ik denk aan al onze mooie momenten die we hebben meegemaakt.

Ondertussen rollen de tranen over mijn wangen. Ik ben zo bang haar te verliezen.

"Hey Mila." ik kijk achter me en daar staat lien, mijn tante haar dochter en dus mijn nicht.

"Hey wat doe jij hier?" vraag ik een tikkeltje verbaasd.

"Ik doe hier mijn stage, maar vertel jij eens wat doe jij hier?" vraagt ze even verbaasd als ik.

"Nienke heeft een ongeluk gehad op weg naar school." Antwoord ik en voel mijn ogen weer vochtig worden.

"Hey het komt wel allemaal goed nienke is een sterke meid ze slaat er zich wel door." Terwijl ze dat zegt neemt ze me in een stevige knuffel.

Na een tijdje laat ze me weer los.
"Ik moet gaan de plicht roept en het komt zeker goed zegt dat ik het gezegd heb." ik kan het niet laten om te glimlachen. Zo ken ik Lien, altijd positief. Ik ga weer op de stoeltjes zitten.

Ik zit nog geen 2 seconden neer of er komt een dokter naar mij gewandelt.

"Ben jij de vriendin van Nienke?"

"Ja dat ben ik. Is alles oke met haar? Word ze beter?" Ik begin van alles te ratelen. De dokter krijgt een glimlach om zijn mond

"Meisje, alles is oké met haar. Ze heeft een zware klap gehad en ze heeft haar been op 3 plaatsen gebroken dus dat hebben we geopereerd en dat zit nu in het gips voor 8 weken. Ze heeft ook nog 3 gekneusde ribben.
Dus al bij al valt de schade nog mee. Ze krijgen je vriendin niet zomaar klein, het is een vechter." zegt de dokter.

"Mag ik naar haar toe?" vraag ik maar omdat ik even niet weet wat zeggen.

"Tuurlijk, haar kamernummer is 652 ze kan wel nog wat suf zijn van de narcose." Verteld de dokter mij. Ik bedank hem en wil weg lopen.
"Ohja voordat ik het vergeet ze ligt met nog een meisje op de kamer."

Ik draai me om en kijk hem aan, aan zijn gezichtsuitdrukking te zien is dat niet echt iets posities maar ja, ik laat het daar maar bij. Ik neem me rugzak van de grond en loop al huppelend door de ziekenhuis gangen op weg naar mijn beste vriendin.

Pov Nienke

Ik word wakker en merk dat ik niet in mijn eigenbed lig. Ik kijk de kamer rond en merk dat ik in een ziekenhuiskamer lig.

"Ah je bent wakker en hoe voel je je?" Vraagt deverpleegster die aan het einde van mijn bed staat.

"Gaat wel alleen heb ik erge hoofdpijn." Zeg ik terwijl ik met mijn hand -waar geen draden van infuusinzitten- over mijn hoofd wrijf.

"Dat is ook niet zo gek hoor meisje je het een serieuze klap gekregen van die auto." zegt ze terwijl ze mijn infuus nogeens controleert.

Auto?

Dan herinner ik me weer dat ik me niet goed voelde en dat ik nog vaag die auto zag op me afkomen.
Mila had nog geroepen maar het eas al telaat.

"Nienke gaat het?" ik schiet wakker uit mijn dag droom "Euh ja hoor, was gewoon aan het ongeval aan het denken" De zuster knikt en begint uitleg te gevenover wat ik allemaal heb. Na alles nog gecontroleerd te hebben en mij 10 keer verteld te hebben dat ik niet uit bed mag zonder hulp, verlaat ze de kamer maar voordat ze de deur sluit zegt ze

"Er ligt nog een meisje met jou op de kamer genaamd Amber ze zit nu in de badkamer" Ik knik en ze verlaat de kamer en Amber komt uit de badkamer.

Ze loopt naar haar bed en gaat erop zitten. Ik besluit maar wat te rusten.

Ik doe het ziekenhuis laken omhoog en ik kijk naarmijn been die in het gips zit, pfft een wit gips. Hebben ze hier geen leukerekleuren?

Naast mij hoor ik iemand hard zuchten ik kijk naast mij en daar ligt Mmber boos te kijken naar haar telefoon.

"Is er iets." Vraag ik zo beleefdmogelijk.

"Ja er is iets. Mijn vriendje heeft mij nog geen goeie morgen gewenst en dat haat ik!" ik schrik van haar luide en laat ik zeggen, redelijke kwade stem.

"Hij is het misschien gewoon vergeten." Probeer ik zo voorzichtig mogelijk te zeggenn hopend op een niet een nog ergere reactie.

"Vergeten?! Dat moet hij eens proberen!" Ik laat het maar een neem mijn telefoon die de verpleegster uit mijn boekentas gehaald heeft en op het nachtkastje gelegd heeft.
Ik kijk naar mijn achtergrond van mijn gsm een foto van mila en ik samen op het strand. Opeens besef ik dat ik haar wel enorm heb laten schrikken.

Terwijl ik dat dacht komt mila vrolijk de kamer ingehuppeld.

"Nienke!" roept ze en springt op me bed.

"Hey doe is niet zo luid er zijn hier mensen die willen rusten." Hoor ik opeens naast mij het meisjes waar ik nogaltijd de naam niet van weet kijkt redelijk kwaad naar ons.

"Sorry hoor" zegt mila. "Maar hoe zou jij zijn als je je beste vriendin ziet om vergeredenworden voor je ogen, dan zou je ook blij zijn dat je haar weer kan knuffelen." Zegt mila even hard terug. "Of heb je geen vriendinnen misschien?" vraagt Mila dan en ik moet echt moeite doen om mijn lachen in te houden. Maar ja, dat is eigenlijk typisch Mila, rechtuit en haar niet schamen voor wat ze zegt.

Mila begint dan tegen mij dat ze in paniek was en bang was voor mij kwijt te raken. Ik heb echt geluk met haar als beste vriendin.

"Zeg, hebben ze hier geen leukere gips kleuren dan dat wit?" Vraagt ze wijzend op mijn been.

Ik schiet in de lach "at krijg jij nou" "Ik dacht een kwartiergeleden het zelfde. Mila schiet mee in de lach, maar ons gelach word verstoord door een jongensstem.