Een Speciale Ontmoeting

De Ontmoeting

'Dylan!' Roept Amber vrolijk naar de jongen die net binnenkwam.
Ik veronderstel dat dat haar vriendje is dan.

Hij heeft een bos bloemen in zijn hand en een kleine glimlach als hij naar haar ziekenhuisbed stapt.
Hij geeft Amber de bloemen en inneens kijkt ze kwaad.

'Waarom heb je niet gebeld?!' Roept ze dan kwaad.

'Oh. Eh... mijn batterij wat plat.'

'Niet liegen.'

'Ik lieg niet. Ik vond mijn lader niet dus nu is mijn gsm leeg.'

'Dylan toch... doe me dat nooit meer aan.' Zegt ze streng. Ik zie dat Dylan moeite doet om zijn ogen niet te rollen.

'Sorry Amber.' Dan kijkt hij naar mij.
'Wie ben jij?' Vraagt hij met een glimlach.

'Nienke. Ik-' 'Ze hebben haar bij mij gezet omdat ze denken dat ik niemand heb. Hoe duven ze?!' Onderbeekt Amber me. Nu rolt Dylan zijn ogen wel.

'Ik ben Dylan,' hij steekt zijn hand uit die ik beleefd schud.

Ik bekijk kort zijn gezicht.
Hij heeft mooie blonde lokken en felblauwe ogen, rond zijn neus heeft hij lichte sproeten en hij heeft een lang, best gespierd, lichaam.
Eerlijk? Hij lijkt me totaal niks voor Amber.

'Nien, je staart.' Fluistert Mila in mijn oor waardoor ik opschrik.
Ik mompel iets wat op sorry lijkt tegen Dylan maar hij glimlacht alleen.

God wat is hij knap.
Dat is nogal eens wat anders dan de jongens op school.
Daar zijn er ook wel een paar knappe maar geen een zo knap als Dylan.

Dat zo'n mooi wezen met zo'n meisje als Amber samen is snap ik niet.
Hij lijkt me zo lief en zij... tja, zij lijkt me een bitch. Sorry, maar dat is wat ik vind.

'Waarom ben jij hier?' Vraagt Dylan nadat hij op de rand van Amber's ziekenhuisbed is gaan zitten.

'Aangereden onderweg naar school vanmorgen.' Vertel ik.

'Oh. Heb je veel pijn?' Amber kijkt hem raar aan omdat hij dat vroeg.

'Niet echt. Ze hebben me pijnstillers gegeven.'

'Dat is goed.' Amber geeft hem een stop tegen zijn schouder en kijkt hem met een what-the-fuck-gezicht aan.

'Ik ben gewoon aardig. Dat moet jij ook eens proberen.'
Naast me grinnikt Mila zachtjes maar ik heb het wel gehoord.

'Die Amber lijkt me echt een heks, wat doet ze met zo'n lieve jongen als Dylan?' Fluistert ze dan in mijn oor.

'Wie zegt dat het een lieve jongen is? De eerste ontmoeting kan altijd misleidend zijn. Misschien is hij wel een tovenaar.' Fluister ik terug.

'Dan mag hij mij wel eens betoveren met zijn stokje.' Grinnikt ze waarop ik mijn ogen rol.
Dat is typisch iets voor haar om te zeggen. 'Geef toe dat hij knap is.' Ik haal mijn schouders op.

'Valt wel mee.' Mompel ik.

'Vast, en daarom dat je zo naar hem staarde.' Ik geef haar een speelse duw tegen haar arm.

Dylan is zeker knap, om maar niet te zeggen dat hij er goddelijk uitziet maar dat ga ik niet aan Mila vertellen want dan duurt het niet lang of iedereen het weet.
Ze wilt namelijk dat ik eindelijk eens een lief vind.

'Dat was omdat hij mooie ogen heeft.'

'Vast. Alleen maar omdat hij mooie ogen heeft...'

Amber en Dylan zijn ondertussen ook al aan het praten.
Af en toe terwijl dat ik met Mila praat, dwalen mijn ogen naar hem af, heb ik het weer dat hij op hetzelfde moment naar mij kijkt.
Beschaamd kijk ik snel weg, naar Mila die over Thomas, iemand van onze klas, aan het praten is.

Amber staat op en loopt naar onze badkamer. Ik hoor haar nog iets zeggen van gaan douchen en da sluit ze de deur.

Dylan zit ongemakkelijk op haar bed en kijkt naar mij en Mila.

'Hou je van Amber?' Vraagt Mila dan onbeleefd. Ik geef haar een kwade blik maar die negeert ze.

'Waarom vraag je dat?' Vraagt Dylan.

'Omdat ik haar nogal een rare vind. En een bitch.' Ik geef mezelf een facepalm. Zei ze dat nu serieus tegen Amber haar lief? Ugh sebiet gaat Dylan dat vertellen en word Amber boos.

'Haha, eh... ik weet het niet. Houden van is nogal veel gezegd, niet?'

'Maar vind je haar leuk?'
Hij twijfeld even maar knikt dan toch kort.

'Je twijfelde,' grijnst Mila.
'Nou,dat je het maar weet, Nienke is vrij. Maar ze is nogal moeilijk als het om jongens gaat.'

Met grote ogen kijk ik naar haar.
Heeft ze nou net? Dat meent ze niet.

Dylan lacht en knikt.
'Dat zal ik onthouden.' Zegt hij met zijn ogen op mij gericht.

Ligt het aan mij of is de temperatuur hier net met 100°C gestegen?
Ik lijk nu waarschijnlijk op een tomaat. Helemaal rood.

Waaraan heb ik zo'n tettertrien als Mila als vriendin verdient?
Ik hou van haar en ik weet dat ze het goed bedoelt, maar nu schaam ik me dood.

Dylan wilt nog iets zeggen maar wordt onderbroken door mijn ouders en kleine broertje die binnenkomen.