Web Van Leugens

I

De deur kraakte toen ik deze zo zachtjes mogelijk wilde openen. In de woonkamer hoorde ik twee stemmen en ik was bang dat mijn hart zelfs nog beter te horen was dan dat. De zware deur klikte weer in het slot. Elk geluid leek versterkt te worden. Met veel moeite kon ik me rustig houden, het liefst wilde ik gaan gillen en naar die woonkamer rennen. Om zo alle spanning er in één keer uit te gooien. Dit kon niet; ik moest nog even wachten. Dit was hét moment.

Twee dagen eerder

Vijftien minuten later dan normaal verliet ik de Starbucks. Op één of andere manier kreeg een onhandige man het voor elkaar met zijn koffie alles smerig te maken. Het zat zelfs op het raam, de muur, de meubels en de grond. Dat niet alleen; het was een frappuccino caramel. Alsof koffie op zichzelf niet goed genoeg is, dit plakte nog zoveel meer. Als hij niet was gestruikeld over zijn eigen voeten, had ik een kwartier eerder kunnen stoppen met werken. In plaats daarvan kreeg de jongeman een vriendelijke glimlach, en ik een doekje. 

Ach ja, ik kreeg ten minste betaald. Als arme student van 21 kon ik alles wel gebruiken. Daarbij had ik van mijn baas ook nog eens gratis koffie gekregen, wat misschien nog wel een groter pluspunt is. Terwijl het ook een garantie voor een slechte nachtrust was op dit moment.

Op weg naar huis besloot ik Damien te bellen. De tien minuten lopen konden zo goed besteed worden. Hij leek het altijd erg leuk te vinden als ik even wat van me liet horen zodra ik klaar was, en natuurlijk vond ik het vooral fijn zijn stem te horen. 

"Hey schat, hoe was je dag?" Zijn vertrouwde stem klonk toch elke keer anders door de telefoon. Al zou ik daar niet over klagen.

We praatten even over Starbucks en zijn studiegroepje, dat hem mateloos irriteerde. Damien was niet bepaald het meest gemotiveerde persoon van de studie bedrijfseconomie, waardoor mensen constant achter hem aan moesten gaan om te zorgen dat alles op tijd klaar zou zijn. Hier werd hij dan juist weer minder enthousiast van en dit vormde een soort eindeloze cirkel. Hij zat in het laatste jaar van zijn studie dus het werd ook alleen maar erger. Ik herkende het wel van de PABO, al hield ik me iets meer aan de planning. 

Op de stoeprand voor mijn huis zaten twee mensen. Één daarvan herkende ik als mijn beste vriend Samuel door zijn kledingstijl en de zwarte krullen. De ander was een jonge vrouw van een jaar of twintig. 

"Ik heb bezoek volgens mij. Ik laat nog wel van me horen, oké? Love you," zei ik en nadat Damien reageerde, hing ik op.

Zodra Samuel mij zag, sprong hij op en omhelsde me. De brunette keek me verlegen aan, zonder verder een woord te zeggen. Toen Samuel doorhad dat we elkaar aanstaarden besloot hij ons maar voor te stellen.

"Jess, dit is Britt. Ze is een studiegenoot en een vriendin. Britt, dit is mijn beste vriendin Jess en ze is een idioot, vat niks wat ze zegt persoonlijk op." Typisch Samuel, al van jongs af aan maakte hij me belachelijk. Vaak zei hij dat ik een zwerver was die hij onder een brug vandaan had gehaald, omdat ik een  aantal jaar bij hem heb gewoond. 

"Nou, dankjewel!" De lach op Samuel's gezicht verdween toen hij vertelde dat hij slecht nieuws voor ons beide had. Ook mijn humeur liep een flinke deuk op; blijkbaar was het erg genoeg dat we ervoor binnen moesten gaan zitten. Britt, die verder niets meer had gezegd dan een zachte 'hey,' liep ook mee. Haar parfum was overweldigend, in tegenstelling tot haar persoonlijkheid. Ze leek onzeker en stilletjes, bijna het tegenovergestelde van mijzelf. Misschien kwam dit ook wel omdat ze zenuwachtig was.

Samuel liep door mijn appartement alsof het zijn eigen huis was en plofte op de rommelige bank neer. Ik had er altijd een stapel dekens en tijdschriften liggen, maar dat leek hem niet uit te maken. Het was duidelijk dat hij de situatie een beetje luchtig probeerde te houden, maar zelfs voor zijn doen mislukte dat volkomen. De spanning was duidelijk te voelen en ik vroeg me af wie de persoon was dat hij had meegebracht. Waarom zou iets zo belangrijk zijn dat hij iemand mee moet nemen naar mijn huis? Al helemaal als ik diegene nog nooit van mijn leven heb ontmoet.