Web Van Leugens

V

Als je dit hoofdstuk niet goed leest, heb je eigenlijk geen idee waar dit hele 'boek' (of het vage excuus van een boek) over gaat. Have fun! 

--------------

Het  was stil aan de tafel en seconden leken uren te duren. Het enige geluid was het tikken van zijn verschrikkelijke klok die nog aan zijn muur hing en het vervaagde geluid van de auto's buiten. Damien vouwde nerveus zijn handen samen en keek ongemakkelijk de andere kant op. De zelfverzekerde jongen waar ik een relatie mee had gehad was er bijna niet in te herkennen. 

"Ik deed dit.." Zijn stem trilde, zijn handen ook.

Britt en ik staarden hem allebei doordringend aan. Ik verwachtte dat hij er omheen ging draaien of smoesjes ging verzinnen. Al was dat in deze situatie wel moeilijk. "Ik deed dit voor Vincent." 

Wat had zijn tweelingbroer hiermee te maken? 

"Ik deed het voor Vince," herhaalde hij, nu meer voor zichzelf. Britt en ik wachtten sprakeloos op uitleg terwijl hij met zijn handen door zijn haar wreef. 

"Vincent en ik.. we waren altijd samen. We deden alles samen. Hij stierf en toen.." Hij staarde me aan zonder enige emotie, zijn ogen waren leeg en levenloos. Zijn hele lichaamstaal veranderde, hij werd koud en afstandelijk. "Toen zag ik jou. Jij was alles wat Vincent zou willen. Niet alleen je uiterlijk, al hield hij meer van blonde mensen dan ik. Je bent eigenwijs, intelligent en ook nog eens best brutaal. Vince zou zo verliefd op je geweest zijn. Vanaf het moment dat ik je ontmoette wist ik dat. Je was voor hem voorbestemd, maar hij was er niet meer." 

Hij keek me strak aan en ik kon het niet aan. Ik kon niet nadenken of spreken; mijn hersenen functioneerden niet meer. Dit kwam niet eens in de buurt van mijn verwachtingen.

"Ik hou van je, Britt. Ik hou van jou, dat moet je altijd onthouden. Jij bent mijn alles. Het was moeilijk voor me, maar ik moest dit doen voor Vincent. Jess en hij hoorde bij elkaar, en Vincent is mijn helft. 

Hij was mijn helft. 

Omdat hij een deel van mij was, was de liefde van hem voor Jess.. het moest door mij heen. Ik kende zijn liefde en ik kende jou liefde, Jess. Mijn broer had nooit het juiste persoon kunnen vinden, degene die perfect voor hem was. Zijn type was moeilijk, zijn hart werd vaak genoeg gebroken. Jij bent zijn zielsverwant, maar je zou hem ook nooit meer kunnen vinden door mijn fouten. Dit was de enige manier. Als hij op me neer keek en zag dat ik iemand voor hem had, zou hij me vergeven. Als ik je goed behandelde zou hij me toch wel vergeven?!

Ik probeerde op hem te lijken voor jou en voor hem. Dan zou jij je zielsverwant nog deels kunnen kennen. Hij zal jou hebben gekend door mij." Damien was de bestuurder geweest van de auto die Vincent had aangereden. Dat ongeluk was fataal geweest voor Vincent. Dit had hij zichzelf nooit vergeven. Maar dit, dit is niet goed.

Niet alleen hield degene waar ik verliefd op was niet van mij, hij was ook nog eens psychisch niet helemaal in orde. Het duurde even voor ik de kracht vond iets te zeggen. De juiste woorden kon ik nog steeds niet goed vinden. Mijn gedachten schoten door mijn hoofd, maar ik kon ze niet in de juiste volgorde zetten. 

"Damien.. Het spijt me van Vincent, maar hij is er niet meer. Hij kijkt ook niet meer op je neer, hij is weg. Voorgoed, Damien! Wat je nu hebt gedaan kan dat niet veranderen en in godsnaam, het praat niks goed," Britt had de woorden eerder op een rijtje dan ik. Dit was dan ook het felste dat ik haar tot nu toe had horen zeggen. Ze klonk zelfs boos, wat voor haar doen best moeilijk was. 

"Dat kan je niet zeggen, Britt. Ik had geen andere keuze!" Op dit moment zat Damien nauwelijks meer; hij hing een beetje dreigend over de tafel. 

"Je bent vreemdgegaan, dat is wat je deed! Dat kan je niet goedpraten en door je reden kan ik me alleen maar zorgen gaan maken," zuchtte Britt. De boze toon was gelijk weer verdwenen. Hoe deed ze dat? Damien zakte terug in zijn stoel.