Saat onikiye çeyrek vardı ve birden kapı açıldı ve Doktor Kevın yada ajan Kevın içeri girdi. Beth çoktan hazırlanmıştı. Üstünde eğer üşürse diye verdikleri bir mont ve askılı bluz vardı ve bir pantolon giyiyordu. Beth hemen kapıya atıldı ve Kevın ın konuşmasına izin vermeden yanına gelip
" Hadi gidelim." dedi ve Kevın da hiç itiraz etmeden kabul etti. Beth önden gitmek istedi fakat Kevın güvenlik açısından Beth in bu isteğini reddetmek zorunda kaldı. Kevın ve ikisi arka kapıya doğru ikerlediler ve dışarı çıktılar fakat bilmedikleri birşey vardı kapıda sensörler vardı ve Beth in bu büyük kanatları sensöre takıldı ve alarm sistemi çalışmaya başladı ve Kevın konuştu
" Lanet olsun hadi beni takip et Beth ve koş olabildiğince hızlı koş."
Bu Beth in alışkın olduğu bir şey değildi uzun zamandır koşmuyordu ama bir şekilde Kevına uyum sağladı hatta Kevından bile hızlı koşuyordu.
Yaklaşık yarım saat koştular ve ormanın içinde duran kamufle bir araca bindiler. Beth büyük kanatlarından dolayı arka koltuğa bindi. Ve Kevın arabayı çalıştırdı. Ve bir kaç dakika sarsıntılı geçti ve en sonunda ana yola çıktılar. Ve Beth sessizliği bozdu:
" Ne kadar değişmiş."
" Ne değişmiş?"
" Her şey çok farklı, en son gördüğümden beri."
"Beth aradan on yıl geçti. Ve tahmin bile edemeyeceğin şeyler oldu."
" Ne oldu?"
"Nükleer denizaltı patladı ve dünyanın büyük bir kısmı harabeye döndü. Ardından da salgın hastalık, sinir sistemi zayıf olanlar ölüyor ama sinir sistemi güçlü olanlar kuduruyor ama kudurmuştan yaklaşık bir hafta sonrada ölüyorlar."
" Korkmam gereklidir?"
" Şu anda güvenli bölgedeyiz fakat yaklaşık bir saat sonra korkmaya başlayabilirsin."
