İnsanın kendisiyle konuşması normal midir? Başkalarını sevmemek yalnızlık mıdır? Peki ya saatlerce ağlamak iç dökmek midir?
Hayatım hep bir köşede başkalarını izlemekle geçti. Çok iyi hatırlarım daha küçücükken istemediler beni, beni hiç sevmediler. Ben çok sevdim aslında, mor çileklerim gibi sevdim onları.
Şarkılara sığındım ben bazen, kimi zamansa oturdum pencereme saatlerce ağladım. En çokta mor çileklerime sığındım ben, onlar sevdi beni. Ben tek bir dost istiyoken diğerlerinin yüzlerce dostu oldu.
Şimdi büyüdüm, ruhum hâlâ çocuk aslında benim. Bırakın şimdide onlar seyretsin beni, ne kadar güçlü olduğumu onlar seyretsin, seyretsinler ki anlasınlar. Küçücük bir çocuğun mutluluğunu çok görmeyi anlasınlar. Çocukluğumu çaldıklarını seyretsinler. Parkta kaydıraklarda arkadaşlarımla kahkaha atamadım belki ya da salıncakta sallamadılar beni ama kimseye güvenilmemesini, kimseyi sevmemesini öğrettiler bana.
Şimdi herkese teşekkür ederim, varsın aldıkları çocukluğum olsun ben şimdide güle oynaya sallanırım salıncakta, terleyene kadar kayarım kaydıraktan. Hatırlamalarına gerek yok zaten unutamazlar...
