İnsanların beni hiç bulamayacağı bir yerde olmak isterdim. Buralara ne çok uzak, ne çok yakın. Gökyüzüne baktığımda dalacağım, çimlere uzandığımda rahatlayacağım bir yerde... Şimdi sorsalar bana dolar gözlerim. Ağlamamak için tutarım kendimi, gözlerimi sımsıkı kapatır, dişlerimi sıkıca bastırırım.
Güçsüzlük müdür bu? Sanmam. Ben hep kendim yıktım içimde kurduğum hayalleri. Alıştım artık sormasınlar. İnsanın canını yakan en sevdiği dostu olurmuş. Benim ona bile zamanım olmadı. Kendime zaman ayıramadım. Ben hep açık mor severdim ama seni dolu dolu, koyu sevdim.
Senin beni sevecek zamanın olmasada, ben uzunca zaman ayırdım. Kendime bile ayırmazken bulutlara bakıp hayaller kurdum. Hepsi senin adına oldu, bekledim belki benide düşünürler diye. Ama hafızalarından bile geçmedim. Hem hiç tanımadığın insanı düşünemezdin.
Senin yerinede sevdim ama ben kendimi, en sevdiğim dostumun yerinede sevdim. Dolu dolu sevgi aldım. Mor çileklerimide unutmadım, en çok akşam tesellim oldular. Yazılara sığdırdım çocukluk ruhumu, döktüm satırlara içimdekinleri yazdım.
Güçlü olmayı öğrendim işte hemde en sevdiğim insandan. Tekrar gelsin desem, gelemez. Neyse zaten artık ikimizde değiştik.
Sorsan ikimizde maviydik ama o gökyüzü bense deniz...
