Open Ogen (Dutch)

Hoofdstuk 1

Sky P.O.V Ik werd wakker in mijn nieuwe slaapkamer en keek om me heen. Ik was verhuisd vanuit New York naar het stomme, regenachtige Nederland, een heel klein landje, waar het altijd koud is en regent. Ik deed de gordijnen open en zag dat het raam volstond met regendruppels. Ik liep naar de kledingkast en trok een joggingbroek en een simpel T-shirtje aan. Eerlijk gezegd vond ik Nederland nu al niks, en ik woonde er pas net drie dagen, die vooral bestonden uit uitpakken, verven en ’s avonds, in de regen, eten halen in het cafetaria aan de andere kant van het kruispunt aan het einde van de straat. We hebben hier al heel lang familie en hun zijn de reden waarom ik al zo makkelijk Nederlands spreek. Ik stond voor de spiegel en deed een staart in m’n haar. “Kom op, Sky, nog twee weken, dan heb je de tijd om je uit te leven!” Over twee weken was het namelijk zomervakantie, ook hier in Amsterdam.

Toen ik beneden aankwam, begroette mijn vader me. “Goedemorgen.” Ik reageerde niet. Mijn vader was namelijk degene die ervoor had gezorgd dar ik nu in Nederland woonde, ik mijn vriendje kwijt was en door hem moest ik nu verplicht iedere dag Nederlands spreken, terwijl ik Amerikaans gewend ben. Ik klink misschien als een verwend nest, maar als jij in mijn situatie zat, zou je toch hetzelfde denken? Mijn moeder mocht somehow toch gewoon in Amerika blijven, en ik wil terug. Dus ik brabbelde binnensmonds ‘hallo’ tegen mijn vader na een tijdje. Op de eettafel stonden boterhammen klaar en ik at ze vlug op. Mijn vader kwam naast me zitten. “Dus, ga je vandaag nieuwe vrienden maken?” vroeg hij. Ik had geen zin om te praten, dus ik ging van tafel om me daarna te gaan omkleden.

Ik kwam helemaal klaar weer beneden. Ik pakte mijn tas en haalde mijn fiets uit de schuur. Ja, met de fiets naar school, in plaats van met de motor of in de auto van mijn inmiddels-niet-meer-vriendje… Ik fietste snel naar school en onderweg onderzocht ik de omgeving een beetje, om in de sfeer te komen van het totaal andere Nederland. Ik parkeer mijn fiets in de fietsenstalling en loop de school in, waar ik al snel mijn kluissleutel van de conciërge krijg. Fijn hoor, nieuw komen in zowat het midden van het semester. Ik kom verschillende mensen tegen op weg naar mijn kluisje. Ik gooi er snel mijn jas en wat boeken in, en besluit dan om in de aula te gaan wachten tot de bel.

Ik loop over de gang, totdat ik de aula vind. Ik loop binnen, en zie al snel een groep mensen zitten die anders zijn dan de rest. Ze lijken wel beelden, zo volmaakt zijn ze, en bijna wit van huidskleur. Ze zijn bijna vreemd. Mijn blik wordt afgeleid, door een meisje dat naast me komt zitten, zij is ook al zo wit. “Hoi, jij bent Sky, toch?” Ik twijfel of ik moet antwoorden tegen het volkomen onbekende meisje, maar antwoord uiteindelijk toch. “Ja, dat ben ik, en jij bent?” Ik kijk haar een beetje vreemd aan. “Ik ben Grace.” Al snel komt er een ander meisje bijstaan, zij is niet zo heel wit. Waarom let ik daar überhaupt op? “Oh, en dit is mijn vriendin, Kaitlyn.”  Ik keek Kaitlyn niet na, toen ze wegliep maar mijn blik volgde Grace tot ze de deur uitwas. Ik besefte niet dat de bel al gegaan was, toen Kaitlyn wegliep, maar het kan nooit erg zijn.

Als ik uiteindelijk mijn klaslokaal vindt, zie ik Grace zitten, maar ook de groep met mensen die zo opviel toen ik de aula binnenkwam. Grace wenkt me, en ik loop naar haar toe. Ik haal mijn boeken uit mijn tas, en dan wordt ik afgeleid door één van de witgezichten, zo noem ik ze vanaf nu maar. Grace ziet het blijkbaar ook en trekt me omhoog. Ze fluistert in mijn oor: ‘Dat is Levi. Hij is het niet waard. Verspil je tijd niet aan hem.” Ik knik naar Grace en leg mijn boeken op mijn tafel en de leraar loopt de klas in. Als het pauze is, beginnen we een gesprek. “Leuk dat we bij elkaar in de klas zitten, wij gaan zulke goede vriendinnen worden.” zegt Grace met een grote glimlach op haar gezicht. Ik kijk een klein moment naar de deur, en de witgezichten komen binnenlopen, en ik kijk ze na, totdat ze gaan zitten aan een tafel in een hoek van de aula.

Author’s Note

Whoopwhoop!

Vote and comment!

cx