*ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ*
4 αγόρια στο ίδιο σχολείο. Ο καθένας τους, διαφορετικός.
Μα κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει φέτος. Κάτι θα συμβεί και θα αλλάξει την ζωή τους για πάντα.
Τι θα είναι αυτό;
Μήπως έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους; Μήπως τον ίδιο εχθρό;
Με...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ήταν βράδυ. Ήμουν έτοιμος να πάω για ύπνο μέχρι που άκουσα έναν θόρυβο από την κουζίνα. Πήρα τα γυαλιά μου από το κομοδίνο και κατευθύνθηκα προς τα εκεί.
"Παρακαλώ;" ρωτήσα τρέμοντας. Δεν πήρα απάντηση. Έτρεμα , η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα και σταγόνες ιδρώτα έτρεχαν από το μέτωπό μου. Διστακτικά άνοιξα τα φώτα και πρόσεξα ένα αγόρι με άσπρα μαλλιά να ψάχνει στο ντουλάπι για φαγητό ενώ ήδη κρατούσε ένα κουτί με μερέντα, ένα μήλο στο στόμα και ένα μαχαίρι.
"Πάρε ότι θέλεις αλλά μην με πειράξεις!" είπα και έκλεισα τα μάτια μου. Λογικά πήρε λίγο ακόμη φαγητό και τότε άνοιξα τα μάτια μου. Με πλησίασε και έβαλε το δεξί του χέρι πάνω στον ώμο μου. Μου ψιθύρησε ένα ευχαριστώ και βγήκε από την πόρτα ήρεμος σαν να ήταν δικό του το σπίτι. Ανέβηκα τις σκάλες, έβγαλα τα γυαλιά μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Αφού χαλάρωσα έκλεισα τα μάτια μου και με πήρε ο ύπνος.
Greys's POV
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ήταν 20:00. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ οπότε αποφάσισα περάσω λίγη ώρα βλέποντας τηλεόραση. Βαριόμουν πραγματικά πάρα πολύ και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να γυρίζω τα κανάλια χωρίς να βλέπω τίποτα. Όλοι λέγανε πως δεν μιλάω πολύ και πως είμαι πολύ ήσυχος. Και γι αυτό όλοι μου συμπεριφέρονταν καλά. Μισώ τους πάντες. Ποτέ δεν τους συμπάθησα. Όλα τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους ήταν τόσο ψεύτικα. Ποτέ δεν θέλω να μιλάω στους άλλους γιατί δεν έχω διάθεση. Μου αρέσει να είμαι μόνος μου. Αλλά η ησυχία, πάντα σπάει όταν έχουμε σχολείο. Είναι εφιάλτης να ακούω όλα αυτά τα άτομα να μιλάνε γύρω μου.
