အခုလည္းကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔မွာ ထိုင္ျပီးး ပန္းကန္ထဲက အရြက္ေတြကို ခက္ရင္းနဲ႔ဟိုထိုးလိုက္ဒီဆြလိုက္လုပ္ေနတယ္……တကယ့္ကေလးဆိုးၾကီအတိုင္းးပဲ Hkhk
Soo: Hyung……~~~
ကြ်န္ေတာ္ေခၚတာကို မၾကားတာလား……မၾကားျခင္ေထာင္ေထာင္တာလား…Hyungရဲ႕စိတ္ေတြ ဘယ္ကို လြင့္ေနပါလိမ့္……
Soo: Hyung ah……~~
ဒီတစ္ခါေတာ့ Sooတကယ္ ေပါက္သြားသည္။
Soo: Hyung>>><<<
အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ေခၚလိုက္ေတာ့မွ ေရွ႔က ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ကြ်န္ေတာ့္ဆီ အၾကည့္ပို႔ေတာ့သည္။ခုနက ဘယ္ေတြျကည့္ေနပါလိမ့္……
Woo: Wae……ကေလး??
Soo: ဘာလို႔ မစားတာလဲ…? မၾကိဳက္လို႔လား မဆာဘူးလားး?
Woo: Ah……အဲ႔ဒီ့လိုမဟုတ္ပါဘူးကြာ…ကိုယ္ဒီေန႔နည္းနည္းပင္ပန္းေနလို႔ sorryပါ ျမန္ျမန္စားျပီးျပန္ရေအာင္ေနာ္?
Soo: nae……?? A……nae hyung!
သနားပါတယ္ဗ်ာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွစိတ္ဖိစီးေနလဲမသိဘူး……ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာင္စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္ရွာတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္Hyung……ေဘးးမွာလည္းး အစ္မBechaကေတာက္တဲ႔လို လိုက္တြယ္ကပ္ေနေတာ့တာပဲA……iစိတ္ပ်က္စရာ အဲ႔အစ္မ!
>>>>>>
Woo: ကေလးး ဒီမွာပဲ ဆင္းလိုက္ေတာ့ေနာ္ လမ္းထိပ္ပဲေရာက္ေနပါျပီ…အိမ္ျပန္ေတာ့ေနာ္ Hyungသြားစရာရွိလို႔ အိမ္ေရွ႔လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူး
ဘယ္တုန္းးကေရာ အိမ္အထိ လိုက္ပို႔ဖူးလို႔လဲ လမ္းထိပ္မွာပဲ ဆင္းခိုင္းျပီးေတာ့…ဒါေပမယ့္ရပါတယ္ Hyungက အလုပ္မ်ားးေနတာကို နားလည္ေပးရမွာေပါ့!
ကြ်န္ေတာ္Hyungကားေပၚကဆင္းျပီးး အိမ္ျပန္လာခဲ႔တယ္……အိမ္ဝေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္တစ္ရံ အမ်ိဳးသမီးး စီးေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္တစ္ရံ ခြ်တ္ထားတယ္……အိမ္ကူအေဒၚၾကီးလည္းး ဒါမ်ိဳးမစီးပါဘူးး ဘယ္သူမ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္?
Soo: အေဒၚၾကီး……!! အိမ္ကိုဘယ္သူေရာက္ေနတာလဲ…?
Sooရဲ႕အသံစာစာေလးနဲ႕ေအာ္ျပီးအိမ္ထဲဝင္လာခိုက္ဧည့္ခန္းရဲ႕ ခံုေပၚမွာထိုင္ေနတဲ႔
