İnsanı insan yapan hayalleridir. Ya hep yanlış hayaller kuruyorsak? Bu bizi ölümü yapar? Yine deli sorular sarmıştı etrafımı. Kurduğum hayallerin tek tek suya düştüklerini izledikçe dahada kötüye gidiyordu her şey. Dibe batmıştım yeniden hayatımın kapılarını yeniden birine açabilme düşüncesi almışken. Yine yanlış anlaşılmanın eşiğinde bulmuştum kendimi. Ve yine yanlış kişiyi seçmiş olabilme ihtimalide olunca hepten soğumuştum her şeyden. Geri adım atmakta buldum çareyi. Gerçekle yüzleşmekten korkmuştum yine. Bu kadar korkak biri olarak gözükmüyorum aslında ama işte insanın iç dünyası hep kendine özel kendi içimde korkularım, her şeyim. Konuşmaya cesaretim yok kalmadı belkide bütün cesaret hakkımı kullanmış gibi hissediyorum kendimi.
Beni yazmaya iten her şey hayatımda farklı kırılma anlarıdır. Yine kırılmış, birikmiş ve tükenme derecesine kadar gelmişsem elime alıyorum kağıt, kalemi. Beni bana anlatıyorum satırlarımda. İçimde çağlayan dereleri, kopan fırtınaları dışa vurma şeklim bir nevi.
Hayatta tesadüflerin değerlendirildiğinde hayatımızın farklı renklerle bezendiğine inanmışımdır her zaman. Yine farklı bir tesadüfün içinde buldum kendimi kilometrelerce öteden geçmişimin bana getirdiği bambaşka bir hediye. Tabi ki her zaman olduğu gibi bunu da bir şekilde elime yüzüme bulaştırmış durumdayım yada öyle hissediyorum. Yada yeniden olmayacak bir şeyi oldurmaya çalışıyor gibi. Hayat bu tesadüfleri seviyor. Göreceğiz hayatın bize neler getirdiğini.
