Het Duistere Licht

Hoofdstuk 1

Nu

Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar het Licht. Voor mijn gevoel duurde het wel twee nachten, voordat de Luminiers eindelijk hun gloed aanstaken. Dus bij de eerste stralen die door mijn gordijnen sijpelen zit ik meteen rechtop. Ik reik naar het gouden horloge op mijn nachtkastje. Precies zes uur ’s ochtends. Natuurlijk duurde het niet langer dan normaal, maar ik had het gevoel dat ik nog een keer klokje rond had kunnen slapen. Als ik nog slaap had gehad, tenminste. Ik spring mijn bed uit en loop meteen naar mijn kledingkast. De grote, houten deuren kraken als ik ze wijd open zet. Rechts in de hoek, apart van de rest, hangt mijn outfit voor vandaag. Ik glimlach en laat mijn vingers over de zachte, gouden stof glijden. Ik haal de jurk voorzichtig van de kledinghanger en draai me naar de spiegel. Het zijden glinstert prachtig in het opkomende licht. Het is perfect. Ik houd de jurk voor mijn lichaam en stel me voor dat ik er mee het podium oploop. Alle ogen zullen op mij gericht zijn.

Ik schrik op van de welbekende drietoon, waarmee een algemene oproep altijd wordt aangekondigd. De stem van onze coördinator klinkt uit de speakers, die in het plafond van mijn kamer zijn ingebouwd. “Goedemorgen allemaal. Vandaag is het eindelijk zover. De ceremonie begint over twee uur. Alle Alumniërs worden een half uur van te voren in de Voorzaal verwacht. Vergeet niet al je spullen in te pakken en mee te nemen. De kamers zullen, in verband met de schoonmaak , direct gesloten worden. Bedankt voor jullie medewerking.”  Het bericht eindigt met dezelfde drietoon. Ik laat mijn blik door mijn kamer glijden. De meeste spullen, zoals het bed en de kasten, zullen hier achterblijven en volgende week in gebruik worden genomen door de nieuwe generatie Alumniërs. Gisteren heb ik de meeste voorbereidingen al getroffen, en het grootste deel van mijn eigen spullen zitten al veilig opgeborgen in mijn tas. Ik verzamel snel de laatste dingen, zodat ik de rest van de tijd kan besteden aan het fatsoeneren van mijn haar en het aanbrengen van de nodige make-up. Ik was kort mijn blonde haar en föhn het zo, dat het in nonchalante krullen langs mijn schouders valt. Ik maak aan beide kanten van mijn scheiding kleine vlechtjes en zet ze samen aan de achterkant van mijn hoofd vast met een klipje. Ik ben al snel tevreden, dus ik besteed minder aandacht aan mijn make-up. Ik probeer wel zo goed mogelijk de rode vlekjes op mijn wangen en donkere kringen onder mijn ogen te verbergen. Ik breng ook een lichte laag mascara aan op mijn wimpers en trek met een gouden potlood een lijntje onder mijn ogen, zodat die nog meer opvallen. Normaal besteed ik aan dit soort getut nooit zo veel aandacht, maar vandaag zal ik toch iets meer mijn best moeten doen. Deze ceremonie maak je maar één keer in je leven mee.

Precies een half uur voor de ceremonie begint, verlaat ik mijn kamer. Mijn tas is al opgehaald en zal gebracht worden naar het vertrek waar ik na de ceremonie zal gaan wonen. Het Luminiershuis van de Eerste Orde. Ik loop over de gang richting de Voorzaal. Mijn ballerina’s maken nauwelijks geluid op het zachte tapijt. Verspreid over de gang gaan er nog meer deuren open. De andere Alumniërs uit mijn jaar hebben zich ook klaargemaakt voor de ceremonie. Ik groet ze met een glimlach. De meesten knikken als antwoord, maar sommigen zijn zo nerveus dat ze alleen oog hebben voor wat voor hen ligt. Ze zijn net als ik in het goud gekleed. Daarmee wordt onze Orde aangeduid. We naderen het einde van onze vleugel en komen in een grote hal. Aan de grote groep te zien, die zich in het midden heeft verzameld, is al bijna iedereen aanwezig. Voordat ik me bij de rest voeg, laat ik mijn blik nog even langs alle Alumniërs glijden. Goud, zilver en brons. De combinatie van alle stralende, glinsterende jurken en jasjes is prachtig. “Brynna!” Een meisje in een enkellange, zilveren jurk probeert zwaaiend mijn aandacht te trekken. “Oh, daar ben je eindelijk.” Ik loop glimlachend naar Layla en geef haar een korte knuffel. “Pas op mijn haar!” piept ze en ik laat haar lachend los. “Wat zie je er prachtig uit, Lay!” Ze tovert een brede glimlach op haar gezicht en haar grijsblauwe ogen glinsteren. “Dankjewel! Maar jeetje, vergeleken met jouw jurk had dit net zo goed een vuilniszak kunnen zijn. Hoe kom je toch aan zoiets? Heb je een kikker gekust en een wens mogen doen?” Ze laat haar grote ogen langs mijn jurk glijden. “Haha, nee joh, gek kind. Het is van mijn oma geweest. Je weet wel, de moeder van de Rayon.” Layla rolt met haar ogen. “Natuurlijk, weet ik wie de moeder van de Rayon was.” Ook al is de Rayon de broer van mijn vader, mijn oom dus, ik noem hem nooit bij zijn naam. Niemand noemt hem bij zijn naam. “Hallo, welkom! Zou ik even jullie aandacht mogen.” We draaien ons allemaal naar de figuur, die boven aan de imposante trap is verschenen. Jay, onze coördinator, schraapt zijn keel en eist daarmee de aandacht op. Hij draagt een wit pak, de kleur die wordt gedragen door alle Emplotieren, dat zijn degenen die hebben gekozen voor een andere functie dan het werken als Luminier. Zij houden zich dus bezig met, bijvoorbeeld, het bestuur van de stad, het in goede banen leiden van de opleidingen van de Alumniërs of het koken van de maaltijden. Voor sommigen is dat een bewuste keuze geweest, maar niet iedereen heeft het voor het kiezen. Zo kan het gebeuren dat je tijdens je opleiding als Alumniër, of je loopbaan als Luminier, wordt afgekeurd. Je zakt dan een Orde. Dat is voor ons niet zo’n probleem, maar voor degene die nu al in de Derde Orde zitten, is er geen andere optie dan te gaan werken als Emplotier. Natuurlijk zijn die ook nodig in deze samenleving, maar een glorieuze titel is het niet.

“Jullie zullen zo in volgorde van de Ordes de zaal betreden. Eerste de Derde Orde. Voor jullie zijn de rijen 4, 5 en 6 gereserveerd. Als de Derde Orde heeft plaatsgenomen volgt de Tweede Orde. Jullie zitten op rij 2 en 3. De Eerste Orde komt als laatste binnen en neemt plaats op de rij 1. Je wacht tot de Rayon je naam noemt en komt dan pas naar het podium. De rest wijst zich vanzelf. Zijn er nog vragen?” Jay kijkt afwachtend naar de groep. Iedereen zwijgt. Ik voel een kriebel in mijn buik opkomen. Ergens achter me hoor ik iemand ritmisch met zijn voet op de grond tikken. Ik werp een blik op Layla. Ze kauwt nerveus op haar wang. Ze merkt mijn blik op en lacht me even bemoedigend toe. Jay klapt zo plots in zijn handen dat iedereen opschrikt. “Nou, dan is het eindelijk zover. De Derde Orde mag zich in twee rijen gaan opstellen. Op mijn teken mogen jullie naar binnen.” Hij werpt een blik op zijn polsbandje. Hij heeft daarmee waarschijnlijk contact met een Emplotier die in de ceremoniezaal staat. Jay wacht even, drukt dan een paar knopjes in en gebaart naar de voorste jongens van de Derde Orde. “Ga jullie gang!” De grote deuren naar de zaal gaan langzaam open en een luid applaus stijgt op. De Derde Orde stroomt naar binnen, gevolgd door de Tweede Orde. Vlak voor Layla zich bij haar rij voegt, geeft ze een kort kneepje in mijn hand. Ik ga snel bij mijn Orde staan en dan is het tijd dat wij de zaal betreden. Onze groep is het kleinst, maar het applaus is het luidst. Ik glimlach en zwaai naar de menigte, die de hele rand van de zaal bezet. We zijn al bijna bij onze rij met stoelen, als ik mijn familie spot. Het valt ook niet te missen. Je ogen worden automatisch hun kant opgetrokken door de overheersende, gouden Gloed die ze uitstralen. Ze hebben een speciaal vak gekregen en zitten schuin naast het podium. Ik zwaai naar mijn ouders en ze lachen terug. Mijn broer, assistent-leider van de Eerste Orde, knikt me bemoedigend toe. Ik recht mijn rug als ik hem zie. Hij is al sinds ik klein was mijn grote voorbeeld. Ik hoop dat hij trots op me is. Dat ook ik, jongste kind van onze hoogstaande familie, straks lid ben van de Eerste Orde. Als we plaats hebben genomen op de eerste rij, daalt er een stilte over de menigte neer. Iedereen zwijgt in afwachting van het verschijnen van de Rayon. Er klinkt een gong door de zaal. De gong is het teken dat iedereen zijn of haar Gloed dooft. Langzaam maar zeker dimt het licht en wordt de zaal in duisternis gehuld. Precies zoals twaalf jaar geleden. De Rayon verschijnt en het plotselinge licht is zo snel dat ik mijn ogen dichtknijp. Maar gelukkig dimt hij zijn Gloed tot het nog wel de hele zaal verlicht, maar ons niet meer verblindt. “Welkom, allemaal. Welkom, bij de ceremonie, die wij houden ter ere van het einde van de opleiding van deze groep Alumniërs en hun benoeming tot Luminier.” Er klinkt applaus. “Ik wil jullie feliciteren met het afronden van jullie opleiding. Helaas heeft niet iedereen het einde gehaald, maar zij zijn toch wel een applaus waardig. Daarom vraag ik nu eerst naar voren: de pas benoemde Emplotieren!” Een rij met witte pakken en jurken komt het podium op. Sommigen weten er nog een glimlach uit te persen, maar de meesten staren bedroefd naar hun voeten. Ik heb wel met ze te doen. Als dat werk voor niets, dat lijkt me verschrikkelijk… De Rayon geeft elke Emplotier een hand, maar daarna is hun tijd op het podium weer voorbij. De stilte keert terug in de zaal, maar is nu meer beladen. Nu begint het officiële deel van de ceremonie. “Zoals deze Alumniërs dat twaalf jaar geleden ook hebben meegemaakt, zal ik weer alle Ordes afgaan, maar nu te beginnen bij de Derde Orde. Ik roep iedereen één voor één naar voren, waarna het échte Teken wordt geplaatst en ik je Orde toewijs waarin jij je functie als Luminier zal gaan bekleden. Deze functie zal worden bepaald na de selectieweek, die bij elke orde wordt gehouden.” De selectieweek. Daarin zal ik moeten laten zien wat ik waard ben. Waar ik al die jaren zo hard voor heb getraind. Ik slik en wrijf mijn licht zwetende handen aan mijn jurk af. “Laten we beginnen!” Zoals hij al had aangekondigd, begint de Rayon bij de Derde Orde. De ene na de andere Alumniër wordt tot Luminier benoemd. Mijn geduld wordt wel heftig op de proef gesteld. Mijn handen doen pijn van het klappen en mijn nek is stijf, als het eindelijk mijn beurt is. “Brynna Candela!” Het applaus barst los en trots loop ik het podium op. De Rayon schudt glimlachend mijn hand. Hij drukt vervolgens een bijtend, gloeiend heet, metaal op mijn arm, maar ik merk er niets van. Ik neem de juichende menigte in me op. Eindelijk, eindelijk is het zover. De Rayon pakt mijn gebrandmerkte arm en steekt hem in de lucht. “Brynna Candela, Luminier van de Eerste Orde!”