A Dance with the Beast

Five

"You're going to be my personal assistant" he said then grinned devilishy.

"But I assure you na hindi magiging madali ang trabaho mo dahil pahihirapan kita" mariin niyang sambit.

Tumalikod siya sa akin at nagsimula nang maglakad papalayo.

"So please do keep this in mind; Lahat ng kapalpakan na gagawin mo ay may kapalit na parusa" lumingon siya ng bahagya sa direksyon ko at nakakalokong ngumiti.

"Isn't that exciting, Christine?"

"Ah Ma'am, nandito na po tayo" untag sa akin ng driver ng sinasakyan kong taxi.

Nagmamadali akong bumaba matapos kong magbayad. Pansin kong madami ang nagbabantay sa harapan ng ospital dahil sa dami ng press at media na nasa labas. As what I expected earlier, parang apoy na kumalat ang balita.

Sa hagdan pa lamang ay nakaharang na ang mga ito sa takot na baka may makalusot na kahit isang reporter sa kanila.

Probably because they are preventing these people to interview my family about the accusations na basta na lamang ibinintang kay daddy ng wala man lang ni isang sapat na ebidensya.

"Sir naman! Why don't you just let us in? Pare-pareho lang din naman tayong nagtatrabaho ah! Gusto lang naman namin mainterview ang pamilya ni Congressman!" malakas na bulyaw ng isang matabang lalaki.

"Oo nga!" mabilis na komento ng iba.

Napahilot ako sa sintido. Why don't they just leave my family alone! Ano pa bang kailangang ipaliwanang ni Kuya at Mommy sa kanila para lang tumahimik na sila! Inosente si Daddy at alam kong wala siyang alam sa ibinibintang sa kanya! Why don't they just shut up and move on!

Damn it!

Mabilis akong pumasok sa loob ng ospital kung saan isinugod si Papa. Hindi na ako nag-abalang magtanong sa mga nurses dahil alam ko na kung saang room siya dinala, thanks to the article that I had read an hour ago.

I also use the hospital's elevator kaya naman walang kahirap hirap akong nakapunta sa third floor.

Bumungad sa akin ang isang lalaki na tila frustrated na frustrated habang may kausap over the phone.

"Babayaran ko po kayo Mr. Dee. Just please, give me more time. Nasa ospital lang po si Dadd--Wait wh-what? No! Please! I am begging you! Hindi niyo na po kailangang magsampa ng kaso! Makakabayad p-po ak---Oh bullshit!"

Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko kasabay ng pag-usbong ng aking konsensya. Napayuko ako. Kung siguro ay hindi ako umalis sa tabi nila ay hindi mangyayari ang bagay na ito. Hindi mamromrobema si Mommy, hindi maiisugod sa ospital si daddy at hindi mababaon ng utang ang kompanya ni Kuya Marcus.

Hindi sana mangyayari ang mga bagay na ito kung nanatili na lamang ako sa tabi nila.

"T-tine?"

Unti unti kong iniangat ang ulo ko kasabay ng pag-iinit ng magkabilang mata ko. "K-kuya" mahinang tawag ko sa kanya.

Unti unti akong naglakad sa harapan niya. Mabilis na natakpan ng luha ang aking mga mata. I bit the inside of my cheek.

Halata ang frustrations at problema sa mukha ni Kuya. Ang kurbata na hindi niya hinahayaang malukot dati ay ngayon ay gusot na gusot na. Gulong gulo din ang itim niyang buhok.

At hindi ko din maikakaila ang hustong pamamayat at pamumutla ni Kuya dahil sa stress.

"S-sorry K-k--"

Ngunit bago ko pa man maipagpatuloy ang ang aking sasabihin ay bigla na lamang niyang ginulo ang buhok ko. He then hugged me tightly as if nothing happen. Napahagulhol ako.

"K-kuya, I'm s-so sorry" umiiyak na pahayag ko.

"Shh, no need to say sorry. Saan ka ba kasi nagpunta?"

- - -

"Kumakain ka pa ba Tine? Look at you. Ang payat payat mo na" nakakunot na komento ni kuya habang nagbabalat ng orange.

Nasa loob kami ngayon ng kwarto ni Daddy. Nakaratay pa din siya hanggang ngayon at walang malay. Pero ayon kay kuya, nakaschedule na daw ang heart transplant sugery niya sa Wednesday kaya naman kailangan na kailangan naming maghanda ng malaking pera.

Pero nang itanong ko sa kanya kung kamusta na ang kaniyang kompanya ay ngumiti lamang siya. Knowing my Kuya Marcus, mas pipiliin niyang kayanin ang sarili niyang problema kaysa magpatulong sa iba. Sa kanya ko yata namana ang katigasan ng ulo ko. I smiled at that thought.

I smile and shook my head. "Diet ako kuya" nakangiting sambit ko.

He look at me before raising his left eyebrow. Umupo siya sa tabi ko bago ibigay sa akin isang orange na binalatan niya. Naging seryoso ang mukha niya kaya naman hindi ko maiwasang mapalunok.

I immediately look away at kinakabahang tumawa. "H-hey. A-ang cr-creepy mo a---"

"I just wanted to ask you something"

Bumuntong hininga ito.

Napalunok ako.

"How's you heal---"

Natigil si Kuya sa pagsasalita ng biglang bumakas ang pintuan. Iniluwa niyon ang isang babae na may dala-dalang groceries.

Napatayo ako. "M-mommy"

Her eyes widen in shock when she saw me. Nabitawan niya ang kaniyang dala dala niya habang hindi makapaniwalang nakatingin sa akin.

Naiiyak akong lumapit sa kaniya. I was about to hugged her when she--slapped me.

Natulala ako at napahawak sa pisngi ko.

"Ang kapal naman ng mukha mong bumalik pa dito! Oh my god, Christine! Why are you even here?! Nasaan ka noong panahon na kailangang kailangan ka ng Dadddy mo?! Nasaan ka noong panahong kailangang kailangan ka namin ng Kuya mo?!" My mom shouted in anger.

Pilit niyang inaabot ang buhok ko pero agad siyang napigilan ni Kuya. "Mom! Stop it! Ano ba?!"

"Hindi ako titigil hanggat hindi umaalis yang walang utang na loob na kapatid mo, Marcus!" Mommy said bluntly as she tried to slap me again.

I shook my head as my tears started to fall down. Lumuhod ako sa harapan ni Mommy at paulit ulit na humingi ng tawad.

"Mo-mom. Just please let m-me help Daddy and Kuya. P-pan-pangako po. Pa-pagkatapos nito ay hindi niyo na ako magpapakita sa inyo" I whispered.