Until I Met You

SiMULA

"When your heart is being broken, it's hard to forget all the memories, it's hard to move forward on your past and the most hardest part is... to learn to fall in love again." - Kaischii

--

COPYRiGHT@2014 by Kaischii

All rights reserved.

Reproduction or usage of this work in whole or in part in any form by any electronic, mechanical, photocopying and recording storage or retrieval system, is forbidden without the permission from the author.

All characters in this book have no exsistence whatsoever outside the imagination of the author, and have no relation to anyone having the same name or names. They are not even distantly inspired by any individual known or unknown to the author, and all the incidents are merely inventions.

--

Until I Met You by Kaischii

--

It's hard to put back the pieces when it's totally vanished.

Kasing lamig ng panahon ang nararamdaman ng puso ko dahil sa pagkawala ng lalaking mahal ko. Everything was already vanished, there's no other way to put it back. It's been a month since he left me but it's so hard for me to forget and to move forward.

It's hard for me to accept that the only man that I love the most was already gone. He died because of his disease, lukemia. Wala akong nagawa para madugtungan ang buhay niya. Wala akong nagawa para magtagal pa siya. Masakit para sa akin na iwan niya ako bago ang araw ng kasal namin. At ang mas masakit pa ay wala akong alam na kahit anong oras pala ay mawawala siya.

Lahat ng mga mgagandang pangarap namin ay naglaho na parang bula. Akala ko ay siya na ang makakasama ko habang buhay, hindi pala.

Walang gabi o araw na hindi ako umiiyak. Hindi ko matanggap dahil ayokong tanggapin na wala na siya. Ayokong tanggapin na hindi na babalik si Luis, ang lalaking nangarap ng future niya kasama ako. Ang lalaking wala ginawa kundi ang pasayahin at mahalin ako. Ang lalaking gusto kong maging ama ng mga magiging anak ko.

Hindi ko makalimutan ang gabing iniwan niya ako at ang mga pangyayaring kalakip noon.

We're here in Baguio City, isa 'to sa mga pangarap namin ni Luis, ang makasal dito sa lugar na 'to. Dito kasi umusbong ang pagmamahalan naming dalawa. I met him at St. Vincent church. Taimtim akong nagdadasal noon nang lapitan niya ako, at first ay nainis ako sa kanya dahil sobrang kulit niya. He's asking me for directions, paano ko naman malalaman ang sinasabi niyang lugar, nagbakasyon lang naman kami roon ng family ko for one week. Hindi niya ako tinantanan hanggang sa nahanap namin pareho 'yung lugar. Doon daw nakatira ang lola niya, dinalaw lang niya dahil sa sakit nito. At doon na nagsimula ang lahat.

The night before our wedding ay nagpunta siya sa room ko. Nag rent lang kami sa isang hotel with our relatives. Mayaman ang angkan nila and same as with mine.

Tinititigan ko ang wedding dress ko na nakalatag sa kama ko nang may kumatok sa pinto ng kwarto ko.

"Wait lang," tugon ko sa malalakas na katok sa pinto ko.

Pagbukas ko ng pinto ay nabungaran ko si Luis. He's smiling at me.

"Oh, why are you here? Bawal tayong magkita bago ang kasal hindi ba?." bungad ko sa kanya. Ayon kasi sa pamahiin ay bawal daw magkita ang groom at bride before their wedding day, dahil may tendency na hindi ito matuloy. Hindi naman masamang maniwala, wala namang mawawala.

"Just let me in okay?" nakangiting sabi niya.

Wala naman akong nagawa kundi madali siyang pinapasok sa kwarto ko. Baka kasi makita siya nila Mommy at mapagalitan kami. Kinuha niya ang braso ko at inangkla niya sa braso niya.