Chapter 10: Painful Past
“no! you don’t know anything!”
Tumayo ako and pumunta sa terrace..
Sumunod sa kin si kei..
“then tell me aisha… I want to know..” –kei
Tinignan ko siya.. nakikita kong concern siya sa kin,,,
“seven years old ako nang pinatay nila ang magulang ko.. nawala sa akin ang pinakamahalagang tao sa buhay ko! Bata pa lang ako… wala na sila.. naiwan akong mag-isa..”
Di nagsasalita si kei… pero nakatingin pa rin sa kin..
“isang gabi… nagising ako… malakas ung ulan.. hinahanap ko parents ko.. pero di ko sila Makita… lumabas ako sa bahay kahit na umuulan.. baka nandun lang sila… tama ako.. andun sila… nakita ko silang..”
Napahinto ako… hinawakan ni kei ung kamay ko..
“nakita ko silang nakalutang sa pool… hinde ko alam ang gagawin ko… bata pa ako nun.. hinde pa ko sanay magswimming,,, umiyak lang ako ng umiyak… may isang babae.. ung kapitbahay naming noon… pumunta siya.. para icheck ako.. nilapitan niya ko.. at kinarga.. dinala niya ko sa bahay niya.. nagpupumiglas ako… gusto kong puntahan parents ko..”
Pinunasan ni kei ung luha ko..
“”kinabukasan.. sinabi sa kin ng mga pulis na patay na ang magulang ko… natanggap ko un… pero ang hinde ko matanggap nung sinabi nilang nagpakamatay sila… kc bakit nila gagawin un? Iiwan nila ako? Hinde sila nag-imbestiga… kahit na bata pa ako nun… alam kong hinde sila nagpakamatay… pinatay sila..”
Tumingin ako sa pool…
“bumalik ako sa bahay… pumunta ako sa may pool.. tumingin ako sa paligid.. may nakita akong kalahati ng dog tag… hinde naman kay mama or kay papa un.. naisip ko.. pagmamay-ari ito ng pumatay sa parents ko… pumunta ako sa police station… pinakita ko un sa kanila..”
Tinignan ko si kei…
“alam mo ba ginawa nila… pinagtawanan nila ako!! Gumagawa daw ako ng kwento,… simula noon… di na ko nagtiwala sa mga tao… sinabi ko sa sarili ko.. ako mismo ang mag-iimbestiga… kaya naisipan kong mag-aral ng criminology…”
Bumalik na ko sa room ko.. umupo ako sa kama..
“pinangako ko sa puntod ng magulang ko.. na bibigyan ko sila ng hustisya.. hanggang ngaun nasa akin pa rin ang dog tag… isang araw malalaman ko kung sino ang pumatay sa kanila… at pagbabayaran nila yon! Gagawin ko sa kanila ang ginawa nila sa magulang ko!”
“aisha.. stop that.. hinde maganda yan… ipakulong mo na lang sila..” –kei
“hinde! Hinde pwede! Anong gusto mong gawin ko kei? Matuwa ako dahil pinatay nila magulang ko?? Nawalan ako gn magulang… at hinde ko hahayaang hinde mabigyan ng hustisya ang pagkamatay nila!”
“aisha..” –kei
“for ten years kei.. tinatago ko to.. ako lang ang nakakaalam.., dala dala ko everyday ang sakit na dinulot ng pangyayaring un… pero nung dumating si vince… tinulungan niya ko.. sabi niya kalimutan ko na un… lagi siyang nasa tabi ko… kahit na sungitan ko siya… hinde siya umaalis… isang araw.. hinde ko alam ang nangyari… pero nakalimutan ko na… gumaan ang pakiramdam ko… for five years.. puro misyon ko lang ang iniisip ko.. ung trabaho ko lang.. pero kanina.. nung napunta ako sa pool.. bumalik lahat ng alaala ko.. at lahat ng sakit na naramadaman ko noon..”
“im sorry aisha… it’s my fault… sorry…” –kei
“don’t say that.. it’s ok.. atleast I remember my promise to my parents…”
“aisha… please don’t do anything that can harm you… andito ako.. tutulungan ktiang kalimutan lahat…”—kei
Niyakap ko si kei…
“thank you kei… kahit papaano gumaan ang pakiramdam ko..”
“aisha… please be happy..” –kei
“kei… paano ako napunta sa room ko? Di ba nasa may pool tayo?”
“nakatulog ka sa kakaiyak mo kanina….dinala kita dito..” –kei
“kei.. salamat..”
“wala un… hinde ko maisip na hinde ka pala marunong lumangoy.. akala ko alam mo lahat..” –kei
“maybe that’s my weakness.. after nung nangyari.. ayoko ng pumunta sa pool… hinde na ko nagswimming..”
“may naisip ako..” –kei
Hinawakan ni kei ung kamay ko..
“ano naman un?”
“I’ll teach you how to swim..” –kei
“ayoko.. malulunod lang ako..”
Hinawakan ni kei ung kamay ko..
“don’t worry, I will never let that happen… I’ll hold you and will never let you go.” –kei
