Κατευθύνθηκα προς το σπίτι. Μόλις μπήκα μέσα πήγα στο δωμάτιο της πρασινομάτας μου και κοιτούσα το άλμπουμ με τις φωτογραφίες μας. Ξαφνικά με έπιασαν τα κλάματα όταν είδα την πρώτη μας φωτογραφία από το νοσοκομείο, λίγη ώρα μετά αφού την έφερα στον κόσμο μας είχε βγάλει ο αδερφός μου αυτή την φωτογραφία. Εγώ αν και εξαιρετικά κουρασμένη από την γέννα το χαμόγελο μου είχε φωτίσει ολόκληρο το δωμάτιο εκείνη την ημέρα που έφερα την πριγκίπισσα μου στον κόσμο, ένιωθα ένα αίσθημα πληρότητας, γεμάτη ευτυχία όλα μου τα βάσανα και οι ανησυχίες μου φύγανε από την μία στιγμή στην άλλη τότε και μόνο κατάλαβα το πραγματικό νόημα της ζωής. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως περάσανε τόσο γρήγορα τα χρόνια, σαν χθες ήταν που έφερα σε τούτη την ζωή την πρασινομάτα μου.
Flashback
Κάθομαι ξαπλωμένη στον καναπέ τρώγοντας σοκολάτες. Δεν αντέχω άλλο νιώθω σαν φάλαινα, έχω πάρει και εγώ δεν ξέρω πόσα κιλά και δεν μπορώ ούτε για αστείο να μετακινηθώ πόσο μάλλον να περπατήσω. Άντε μικρό ζιζάνιο βγες δεν αντέχω άλλο, τουλάχιστον σε μια εβδομάδα γεννάω.
Περιμένω τον Νίκο βλέποντας τηλεόραση στον καναπέ, διότι μου είπε ότι σήμερα θα αργήσει εξαιτίας της δουλειάς, μην μιλήσω για το ότι με παίρνει κάθε 10 λεπτά τηλέφωνο, αλλά τον καταλαβαίνω ανησυχεί για να δει εάν είναι καλά η αδελφούλα του και το ανηψάκι του.
Την ώρα που βλέπω Τουίτι στην τηλεόραση, αισθάνομαι έναν μικρό πόνο βέβαια δεν πολύ δίνω σημασία, διότι τις τελευταίες ημέρες έχω πολλούς τέτοιους μικρό πόνους.
Ξαφνικά ο πόνος γίνεται αφόρητος και συνεχόμενος, αρχίζω και ουρλιάζω μήπως και με ακούσει κανείς κοιτάζω προς στην φόρμα μου και καταλαβαίνω ότι μου έσπασαν τα νερά. Εκείνη την στιγμή μπαίνει στο σπίτι ο Νίκος με το που με βλέπει κάτω στο πάτωμα να ουρλιάζω, έρχεται κατά πάνω μου πανικοβλημένος.
"Νίκο σε παρακαλώ πονάω, ααααααααα δεν αντέχω, έσπασαν τα νερά."
"Ψυχή μου ηρέμησε θα σε πάω αμέσως στο νοσοκομείο."
Με πήρε αγκαλιά, με τοποθέτησε στο αμάξι και με πήγε γρήγορα στο νοσοκομείο. Εκεί με παρέλαβαν η νοσοκόμοι και με πήγαν στην αίθουσα τοκετού, διότι το μωρό είχε πάρει την κατάλληλη θέση και ήταν έτοιμο να βγει, βιαζόταν ήθελε να αντικρίσει τον κόσμο.
Ο Νίκος μπήκε γρήγορα στην αίθουσα τοκετού και μου κρατούσε το χέρι μου.
Μετά από 2 ώρες και αφού είχα ιδρώσει και δεν άντεχα άλλο ο γιατρός μου είπε να σπρώξω άλλη μία φορά με δύναμη. Έβαλα όλη μου την δύναμη και άκουσα τα πρώτα κλάματα του μωρού μου. Οι νοσοκόμες μου το έδωσαν στα χέρια μου και δάκρυα χαράς και συγκίνησης κύλησαν στα μάτια μου. Ήταν πολύ μικροσκοπική, τα χεράκια της έπιασαν το δάχτυλο του χεριού μου και είχα την ευκαιρία να φιλήσω το χεράκι της. Ένιωθα πλέον την απόλυτη ευτυχία, την ολοκλήρωση.
Τέλος Flashback
Ρία
BẠN ĐANG ĐỌC
Απαγορευμένος Έρωτας
Lãng mạn"Φύγε από μπροστά μου, μου έκανες το μεγαλύτερο κακό που θα μπορούσες να μου κάνεις και τώρα τι;" "Σας θέλω γαμώτο στη ζωή μου νομίζω πως έχω τουλάχιστον αυτό το δικαίωμα." "Δεν έχεις κανένα δικαίωμα. Φύγε από την ζωή μας". "Δε θα σας αφήσω ποτέ, με...
