Απαγορευμένος Έρωτας

Κεφάλαιο 7

Έφτιαξα το φαγητό της πρασινομάτας μου και ύστερα κάθισα να σκεφτώ όλα αυτά που έγιναν σήμερα τα οποία για το μυαλό μου είναι πάμπολλα.
Αυτός ο άνθρωπος ξανά εμφανίστηκε στην ζωή μου μετά από 4 ολόκληρα χρόνια, μετά από εκείνο το φρικαλέο πράγμα που μου έκανε δίχως να σκεφτεί ότι ήμουν μικρή, ήμουν μία μικρή ανυπεράσπιστη έφηβη που προσπαθούσε να ξανά επιστρέψει στην ζωή, ύστερα από την απώλεια των γονιών της, που την διέλυσε στο έπακρο,μπορώ πλέον με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει και μάλιστα ισχύει λέξη προς λέξη.
Αυτός ο άνθρωπος ο Θεός να τον κάνει άνθρωπο δεν σεβάστηκε τίποτα και όταν λέω τίποτα το εννοώ με όλη την σημασία της λέξης. Τον ΜΙΣΩ με όλη την δύναμη της ψυχής μου.
Ένα όμως είναι αυτό που δεν πρόκειται να μισήσω και να μετανιώσω συνάμα από εκείνη την εφιαλτική νύχτα την Αγάπη την πρασινομάτα μου. Μπορεί να μην είναι ο καρπός ενός έρωτα αλλά η αγάπη μου για την πρασινομάτα μου είναι απέραντη και δεν πρόκειται ποτέ κανένας να μας χωρίσει για αυτό τον λόγο άλλωστε της έδωσα και αυτό το όνομα Αγάπη , μία λέξη με μόνο 5 γράμματα αλλά τόσο δυνατή. Της έδωσα αυτό το όνομα διότι θέλω να έχει την αγάπη που έχασα τόσο γρήγορα από τους γονείς μου και στην συνέχεια τα απανωτά χτυπήματα από την μοίρα, αλλά δεν θέλω να περάσει κανένα από αυτά τα απαίσια πράγματα που πέρασα εγώ θέλω να ζήσει με όλη την αγάπη που θα της προσφέρω εγώ αλλά φυσικά και οι άνθρωποι που θα βρίσκονται γύρω της.

Από τις σκέψεις μου με διέκοψε το κουδούνι της πόρτας, άνοιξα και ήταν ο αδερφός μου, τον υποδέχτηκα με μία τεράστια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο, εκείνος μου έπιασε το πρόσωπο, μου χαμογέλασε και ύστερα μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

"Τι κάνει η μονάκριβη αδελφούλα μου;"

"Ε καλά είναι απλώς λίγο κουρασμένη."

Μου έπιασε το χέρι και μου το φίλησε.

"Μαρία μου σου έχω πει να μην κουράζεσαι αλλά εσύ όπως φαίνεται κάνεις του κεφαλιού σου."

Είχα αρχίσει να βουρκώνω, διότι πέρασαν σαν αστραπή από μπροστά μου όλα αυτά που έχει κάνει ο αδερφός μου για εμένα και την Αγάπη που της έχει τρελή αδυναμία και της κάνει όλα τα χατίρια, βέβαια του έχω πει να το σταματήσει αυτό το πράγμα αλλά δεν με ακούει και συνέχεια μου λέει ότι του είναι πολύ δύσκολο διότι είναι η καρεμελένια του όπως την λέει, διότι μόλις γεννήθηκε είχε το μέγεθος μιας καραμελίτσας και όπως είναι γνωστό είναι πολύ δύσκολο να αντισταθούμε στις καραμέλες.

Ο Νίκος μόλις είδε ότι είχα βουρκώσει πανικοβλήθηκε. Προσπαθούσα να μην ξεσπάω μπροστά του και τον στεναχωρώ, προτιμούσα το βράδυ όπου όλοι κοιμόντουσαν τότε να αφήνω τα δάκρυα μου να στάξουν στο δωμάτιο μου.

"Μαρία τι έπαθες; Σε παρακαλώ ψυχή μου μην κλαις άλλο δεν το αντέχω να σε βλέπω σε αυτή την κατάσταση".

"Νίκο δεν μπορώ θέλω να ξεσπάσω κάπου σε παρακαλώ φύγε δεν θέλω να με βλέπεις σε αυτή την κατάσταση σε παρακαλώ."

"Μαρία τι είναι αυτά που λες είναι δυνατόν να σε αφήσω και να φύγω είσαι η μικρή αδελφούλα μου, δεν θέλω να ξανά ακούσω τέτοιες ανοησίες, διότι πολύ απλά δεν πρόκειται ούτε με αντάλλαγμα την ζωή μου να φύγω μακριά από εσένα και την καραμελένια μου.

Είχα σπαράξει στο κλάμα προφανώς όλο αυτό που έγινε το πρωί με είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικά. Δεν ήξερα τι μου γινόταν εκείνη την στιγμή άκουγα πολλές διάσπαρτες φωνές μέσα στο κεφάλι μου να μου λένε ότι έχω καταστραφεί. Έτρεξα γρήγορα στο μπάνιο και έριξα λίγο παγωμένο νερό στο πρόσωπό μου προκειμένου να συνέλθω. Όμως δεν γινόταν τίποτα οι φωνές συνέχισαν να είναι στο μυαλό μου και μάλιστα πιο έντονες από ποτέ. Δεν μπορούσα άλλο. Άρχισα να αναπνέω όλο και πιο αργά ώσπου το οξυγόνο μου λιγόστευε. Ξαφνικά όλα μαύρισαν και πριν βυθιστώ στο σκοτάδι ένα όνομα ήταν στο μυαλό μου Αγάπη.

Ελπίζω να σας άρεσε
Ρία