Yazdığım her bir yeni yazı ve hikaye de kendimden birşeyler bıraktım . Yazmak icin ilhama ihtiyacım yoktu. Benim için hissetmek önemlidir ve ben konuşmadım birşeyler anlatmadım sadece hissettim . Belki bir insani , nesneyi . Belki de sadece bir fot...
Selamün aleyküm. Çok heyecanlıyım öncelikle . Buraya daha önce de yazmak istemiştim ama sanırım buna hazır değildim . Ben yazarken her zaman kendimden bir şeyleri ortaya çıkarırım Ben bu yazıyı yazarken çokça hayal etmiştim umutları hayallere kartım ortaya böyle birşey çıktı umarım sizde hissedeceksiniz .. Hakkımda hayırlısı olsun . Şimdiden teşekkür ederim
Henüz on sekiz yaşındayım. Bu şehirde kalabalık bir mahallenin , yokuşlu sokağında eski bir evde yaşadım. Yaşanmışlığımın bana getirdiklerini yaşıma bölüyor , yaşanacaklara sayıyorum . Sükût , maneviyatımın en değişmez temeli , Yalnızlık sadece huzur benim için . Bana göre değildi gökdelenler , büyük dükkanlar , renkli caddeler . Doyuramadi yüreğimi şatafatlı insanlar , dökülen servetler .
Henüz on sekiz yaşındayım. Şimdi olmak istediğim yerdeyim. Duvarları şefkat kokan , yalnızlığa kucak açan bu evdeyim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elimle araladim tahta kapıyı, Yerde çizgili bir kilim , hemen üzerinde sıralanmış minderler. Tozlanan bir tablo , küçük bir tahta sehpa üzerinde kitap , hemen yanında kahverengi bir radyo. Kitabın yıpranmış sayfalarını okşadı parmaklarım . Bana yabancı olmayan bir koku vardı bu evde , Saniyeler birbiri ardına gelirken , bir fotoğraf düştü ayaklarımın dibine . Kaç dakika öyle kaldım bilmiyorum. Bir hıçkırık koptu dudaklarımdan, sonra gözyaşlarım ıslattı o fotoğrafı . Aldım , sakladım avucumda. Tanımıştım bu kokuyu işte . Çıktım kapıdan . Şimdi ben hoşçakal bıraktım bu eve . Çünkü, bu evde veda edilmişti yıllar önce . Benden alınan anneme.
