Toen Ik Wegging

Maar waarom ga je weg?

Liefste dagboek, het is vandaag precies één jaar geleden dat hij en ik uit elkaar zijn en toen waren we 5 jaar samen. Kwetst het mij nog altijd? Ja, elke dag meer en meer. Maar tegelijk lukt het mij ook elke dag beter en beter om hem te vergeten. Maar niet hier, echt alles doet mij aan hem denken. Zijn vanille geur is nog altijd verspreid in de slaapkamer, het moment dat ik ga gaan slapen denk ik aan hem en de eerste paar seconden dat ik opsta. Ik smaak hem nog wanneer ik mijn lippen schoon lik achter ik heb gegeten. En dan niet te vergeten wanneer je naar die bepaalde liedjes luistert waar de tekst je zo hard raakt omdat je het allemaal heb meegemaakt. Kort samengevat, nog steeds hou ik van hem. 5 jaar waren we samen 14-19 jaar en nu ben ik bijna 20. Gelukkige verjaardag klootzak, hopelijk heb je een goed leven. 

Ik leg mijn dagboek op mijn nachtkastje en loop naar mijn klerenkast. ik pak een random trui het was één van hem, kwaad gooi ik het weg. Dus pakte ik maar een sweater met een zwarte legging en deed een paar zwarte All Stars aan. Ik besloot om te gaan joggen dus deed ik mijn oortjes in en luisterde ik naar muziek. Toen ik aankwam aan een klein restaurantje ging ik naar binnen het was ondertussen al een uur of 1 in de namiddag. Helemaal vergeten dat ik hem hier had betrapt met een ander meisje. Mijn ogen begonnen te prikken ik hield me in om niet te wenen. 'Hij verdient je niet.' zeg ik stilletjes zodat niemand het opmerkt. 'Ja, wat kan ik voor je betekenen?' zegt de ober. 'Wel, een pizza diabolo a.u.b.  met een ice-tea.' zeg ik. 'Dat is dan €12.50.' zegt hij op een overdreven lieve toon. Ik geef hem gepast het geld en een halfuur later kreeg ik mijn eten. Zie, zelf een plek als dit doet mij aan hem denken. Ik dacht even na, wat als ik nu zou verhuizen? Gewoon weg van dit stadje, weg van al de herinneringen die ik ooit met hem heb meegemaakt. Misschien zelfs een ander land? Ik heb als kind altijd gedroomd om in een ander land te wonen. Waarom ga ik niet naar Italië, het land waar mijn echte ouders vandaan komen. Ik ben namelijk geadopteerd. Ja, dat is denk ik wat ik ga doen. Dit zal mij deugd doen het is een manier om eindelijk over hem te geraken. Gewoon een manier om de gelukkige "Monica" te zijn die ik ooit was. Ik belde mijn pleegmoeder op, zij heeft altijd goed advies. Ik vroeg haar of het een goed idee zou zijn om naar Italië te gaan, om alles even te vergeten. 'Maar waarom ga je weg?' vroeg ze mij. Een vraag die mij die nacht door mijn hoofd bleef spelen waarom ga ik echt weg? Voor hem of ga ik weg omdat ik ben bang ben? Waarom? Wil ik weggaan van hem, of loop ik weg van mijn problemen?  Maar ik moet dit echt doen. Tenminste voor even.