Toen Ik Wegging

Good luck Hug

Deze nacht heb ik hele tijd zitten draaien en keren. Ik werd wakker en deed een topje aan en een jeansbroek aan. Ik liep zachtjes naar beneden en zag Lea. 'Goeiemorgen meid!' zegt Lea opgewekt. 'Goeiemorgen!' beantwoord ik terug. Ik pak een boterham met kaas en drink wat fruitsap. 'Waar is Luis?' vraag ik. 'Hij is om Manuel maar hij ging eerst met hem uiteten dus ze zullen rond de namiddag terug zijn. Gaat alles wel goed met je?' vraagt ze. 'Euhm ja hoor het is gewoon ik heb Manuel al een tijd niet meer gesproken. Ik ben best wel nerveus.' zeg ik wanneer ik een diepe zucht verlaat. 'Alles komt wel goed. Ik ben er voor jou lieve meid. Relax nu even en straks komen ze en verloopt alles oké.' zegt ze met een lief glimlachje. 'Bedankt Lea! Dit is precies wat ik nodig had.' zeg ik. Ik ging terug naar boven en lag uitgestrekt op het bed. Ik pakte een boek en begon te lezen tot ik inslaap viel. 'Monica! MONICAAA!' Ik schoot wakker en liep zo snel mogelijk af de trap naar beneden. Toen zag ik hem Manuel. Het was stil hij zei niks hij keek mij even in de ogen maar keek dan snel weer weg. 'Dus...' zegt Luis om de stilte te verbreken. 'We laten jullie wel even alleen. Tot straks.' 'Monica...' zegt Manuel. Het horen van zijn stem brengt al duizend trillingen door mij heen. 'Waar moet ik beginnen? ' zegt hij en neemt een diepe zucht. 'Wat ik ooit heb gedaan is de grootste fout die ik ooit heb gemaakt in heel mijn leven. Ik heb van niks meer spijt dan dit. Ik mis je zo, ik denk nog elke dag aan je. Wat maak ik mezelf wijs ik denk iedere second van de dag aan je. Je bent het mooiste meisje die ik ooit heb leren kennen. Wat ik heb gedaan is iets wat je waarschijnlijk nooit zou kunnen vergeten maar a.u.b. geef me nog een kans om te bewijzen hoeveel onze liefde waard is.' zegt Manuel met een brok in zijn keel. 'I-ik.. Ik wil...' zeg ik. 'Ik wil het je zo graag vergeven maar je hebt mij zo hard gekwetst.' zeg ik en ik barst uit in tranen. 'Ik heb je zo hard gemist en mij onzeker gevoeld. Elke dag heb ik zitten huilen alleen zonder iemand het echt kon schelen. Manuel ik wou mezelf van kant maken omdat... omdat het leven zonder jou en ik niet goed voelde. De enigste persoon die ik vertrouwde heeft mijn rug toegekeerd. En hoe hard ik ook kwaad op je ben en je niet meer in de ogen kon kijken wenste ik elke dag dat je nog aan mij denkt en dat ik je nog een keer kon knuffelen.' zei ik toen mij niet meer kon beheersen en zo hard aan het huilen was dat ik zelf niks van woorden ik kon inbrengen. Manuel geeft mij een gemeende lange knuffel en dat is alles wat ik op dit moment nodig had. Zijn knuffel gaf mij een veilig gevoel een gevoel die ik lang kwijt ben geraakt en nu opnieuw terug heb gevonden. Hij wrijft over mijn rug zijn vinger gaan door mijn haar zo naar beneden naar mijn onderrug en hij fluistert zachtjes in mijn oor. 'Monica...' 'Ik heb je zo hard gemist' 'Ik je ook.' zeg ik stil maar toch luid genoeg zodat hij het juist nog kan horen en hij glimlacht zachtjes.