Toen Ik Wegging

Verliefd op een leugenaar

Voorzichtig deed ik het gordijn open, het was nog donker buiten. Ik zag de sterren glinsteren aan de hemel. Een klein glimlachje ontglipt mijn mond. Ik weet wat ik moet doen, tijd voor een get away. Deze ochtend pak ik wel in en zeg ik gedag tegen mijn moeder maar vanaf dan ben ik weg. Ik ga naar mijn kast en pak een paar t-shirtjes en pull overs en leg ze in mijn reistas. Dan kijk ik naar truien en zie alleen maar truien van hem. Pech dan neem ik deze maar mee. Dan pak ik een paar broeken mee. Wanneer ik klaar ben verlaat ik een diepe zucht. Ik trek zelf een oversized sweater (nog van hem geweest)aan en een shortje. Zo leg ik mijn zak in mijn auto en vertrek ik naar mijn moeder voor afscheid te nemen. Wznneer ik eindelijk bij haar toekom vraagt ze: "Ga je nu toch weg, Monica?" terwijl ze diep in mijn ogen kijkt. En nadenkt. "Ja, moeder ik heb erover nagedacht ik kan hier echt niet blijven. Ik zal je missen maar zal zo veel mogelijk iets van me laten horen. Ik heb dit echt nodig, kun je dat begrijpen?" zeg ik met een brok in mijn keel. "Maar natuurlijk meid, maar wees voorzichtig. Vertrouw mensen niet te snel, praat niet met onbekenden alleen als je moet! Ik heb een cadeautje voor je. Hier." zegt ze en geeft me een klein doosje. Ik doe het doosje voorzichtig open er zit een kettinkje in met een maan en zon aan. Ik doe hem rond mijn nek en geef mijn moeder een klein knikje en daarna omhels ik haar. "Dag Monica!"  zegt mijn moeder nog één laatste keer voor ik wegga. Ik stap in de auto en vertrek. Rond een uur of 8 stap ik uit en ga naar een klein restaurantje om te eten. Ik kijk op het menu en bestel gewoon een broodje kaas en bruisend water. Ik was ondertussen al in Italië, Milaan. Ik ga hier blijven dit is de stad waar ik geboren ben.  Nadat ik geadopteerd ben geweest heb ik hier niet meer geweest. Normaal ging ik hier op reis gaan met Manuel. Hem mijn eerste liefde, mijn eerste alles. We hadden werelds grootste plannen. Samen de wereld afreizen, een gelukkig gezinnetje, samen onze dromen waarmaken. Ik at een stuk van mijn broodje wanneer ik een lach hoorde. Die lach komt bekend voor, dus ik draaide me om en zag hem. De broer van Manuel, hij was hier gewoon! Helemaal vergeten dat hij verhuist was naar Italië, hij weet niet eens dat ik niet meer samen ben met Manuel. Hij merkt mij op en loopt mijn richting uit. 'Oh Monica! Wat doe jij hier?' zegt hij vol enthousiasme. 'Ik ben hier geboren, ik moest hier ooit wel eens terugkeren hé.' probeer ik zo blij mogelijk te zeggen. 'Jazeker! Grappig dat ik je tegenkom! Maar waar is Manuel? Ik mis mijn broertje hoor.' zegt hij. Opeens dringt er iets tot me door en begin ik al mijn verdriet uit te laten die ik heb opgeslaan. Ik barst het uit, al die pijn, woede en verdriet komt eruit. 'We..' Ik neem een diepe zucht en probeer het opnieuw. 'We zijn niet meer samen. Hij heeft mij bedrogen. Ik ben nog steeds verliefd op hem maar hij duidelijk niet.' zeg ik op een koele toon. 'Maar.. Maar dat kan niet. Ik praat nog elke dag met mijn broertje en de manier waar hij over jou praat en zegt dat alles goed gaat met jullie. Ik dacht echt.. Het spijt me zo hard! Ik zal zeker met hem eens praten!' Zegt hij terwijl hij mij een knuffel geeft. 'Nou.. duidelijk heeft hij jou nog niks gezegd. Ik heb hem betrapt met een ander meisje. Waarschijnlijk is hij nu samen met haar, het kan niet anders. Daarna heb ik hem maar een paar keer gesproken. Hij wou me verschillende keren bellen. Maar er is geen excuus. Alles wat hij zal zeggen zal ons toch niet redden? Ik zag hem fucking met andere meisje kussen en complimentjes geven. Ik wou haar slaan of hem slaan hem zeggen wat doe je maar het enigste wat ik deed is kwaad wegrennen en hij zag dit en hij achtervolgde mij. Het enigste wat hij zei is: Oh het spijt me zo hard. Dit is niet wat het lijkt. Ik hou alleen van jou. Nice try maar zijn acties zeiden duidelijk iets anders. Ik zie hem nog steeds graag. Je bent de eerste persoon waar ik alles tegen zeg hoe in me voel. Iedereen zegt mij hoe ik veek beter verdien maar ik wil niet beter ik wil hem en alleen maar hem. Ik mis zijn mooie glimlach, zijn lieve woordjes, zijn knuffels, zijn plannen over onze toekomst. Ik was verliefd op zijn woorden en hoopte dat die realiteit zouden komen maar duidelijk ben ik verliefd geworden op iemand die niet eens de waarheid spreekt.' zeg ik terwijl mijn stem halfweg zakt. 'Het was mooi voor hoelang het duurde.' zeg ik en ik snik in tranen uit. 'Monica, je gelooft me misschien niet maar mijn broer houd van niemand zoveel als jou. Als hij met een andere meid was zou hij mij dit duidelijk hebben gezegd. We zeggen elkaar alles. Oké, wat hij deed is fout in zoveel manieren. Waarom hij dit deed? Geen idee. Dat moet je hem echt eens vragen. Jullie hebben elkaar duidelijk niet goed gesproken na... Na wat er gebeurt is. Ik raad dit aan om dit te doen. Tenminste om over elkaar heen te komen. Want op deze manier komt er niet veel goed van dat meen ik echt. Monica kan ik je uitnodigen bij mijn thuis? Dat is het minste wat ik kan doen voor je. Kom hier.' hij heeft mij een knuffeltje en geeft mij een adres waar hij woont. Ik stap in de auto tik het adres in en zet mijn muziek aan en doe de volume wat hoger. Om my way to a better life.