Opgedragen aan @heycutie_x love you bitch <3
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Emiel begon zenuwachtig te friemelen aan zijn shirt.
'Ga je nog wat zeggen of wat?' Zei ik. Ik begon mijn pijlen schoon te maken met de zoom van mijn shirt. 'nou....' begon hij. En ik bleef hem aankijken. 'Kijk, ons rijk word bedreigt door de duistere kant. We hebben al eeuwenlang oorlog met hun.' 'Dat wist ik al!' 'Ja, dat weet ik, luister nu even. Ik dacht, begin maar bij het begin. Goed, maar sinds jij weg bent gegaan is het erger geworden. Ze gijzelen allemaal elven en dan zie we ze nooit meer terug.' Hij weigerde me aan te kijken. 'Maar dit keer hebben ze maar een iemand gevangen genomen.' Ik stopte abrubt met mijn pijlen schoonmaken en schoot overeind. Ik kon er niets aan doen, meteen wilde ik diegene beschermen. Dat moest wel een belangerijk iemand zijn. 'Wie hebben ze ontvoerd?'
Hij mompelde iets, maar ik kon het niet verstaan
Dat voorspelde niet veel goeds.
'Wat?' Ik stond op en hurkte voor hem neer. Ik pakte zijn kin stevig vast zodat hij me wel moest aankijken. 'Wie is het.' zei ik door mijn opeengekemde kaken. 'Wie!' Voor een paar seconden sloeg hij zijn ogen neer.
Emiel deed zijn ogen open en keek me aan. Fluisterend zei hij 'Het is de Prinses, Rose is meegenomen.'
En terwijl hij dat zei stortte mijn wereld in. Gevoelloos liep ik terug naar de grote eik en liet me vallen. Ombewust begon ik te hyperventileren.
'Yasmine? Yasmin, gaat het?' Emiel kwam naar me toe gesneld, ik was helemaal in paniek. Emiel kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. 'Rustig Yasmin, rustig. Alles komt goed, we gaan haar bevrijden. De Oude Bellatores hebben al een plan.' Hij wreef over mijn bovenarm en trok me naar hem toe. Ik schudde me los uit zijn greep. 'Maar ze gaan het echt niet redden!' riep ik uit. 'Ze kennen hun vijand niet! Ze zullen gedood worden! Ze kennen hem niet zoals ik doe. Niet zo goed als mij.' Dit keer zei ik het langzamer. 'IK moet haar gaan bevrijden. Maar ik kan dat nooit alleen, ze zullen me verslaan en Rose doden. Dat verdient ze niet.' Dat laatste siste ik tussen mijn tanden door. Ik werd overmand door verdriet. Ik besefte dat ik niet kon winnen. Niet in mijn eentje. Emiel suste me weer en trok me tegen hem aan. Dit keer gaf ik wel toe en liet me vallen tegen zijn schouder. Ik begon zachtjes te huilen.
Na een paar minuten was ik uitgehuild. Mijn stemming was langzaam omgeslagen. Ik was niet verdrietig meer, nee, ik was woest. Woest op die mensen die Rose ook maar iets aan willen doen. Ze moesten van haar afblijven! Maar ik was vooral woest op Dylann. We hadden een belofte! Onbewust spande ik mijn spieren aan.
Maar Dylann verbrak hem. Hij zou boeten.
Emiel voelde de plotselinge verandering en ging zo zitten dat hij me aan kon kijken. 'Gaat het weer een beetje Yasmin?' En hij keek me bezorgt aan. Ik knikte. 'Ik moet haar bevrijden, ik, niet de Oude Bellatores!' En terwijl ik dat zei, verbrak ik ook mijn gedeelde van de belofte. Ik was strijdlustig en wilde wraak. Maar bovenal wilde ik Rose terug. 'Weet je het zeker Yas?' Emiel keek me vertwijfeld aan. Ik knikte en stond op. Emiel kwam achter me aan en pakte mijn hand vast. Het tintelde, prettig. Maar niet zoals vroeger. Hij gaf een kneepje in mijn hand. 'Ja,' zei ik, vastberaden. ' Ik weet het zeker.' 'Dan ga ik met je mee' Antwoordde Emiel,' En ik zal je helpen met trainen, hoe wil je ze anders verslaan?' zei hij met een grijns.
Dankbaar keek ik hem aan.
'Wie zegt dat jij beter bent?' Ik stak met een grijns mijn tong naar hem uit.
Langzaam wilde ik mijn hand uit de zijne trekken. Emiel greep mijn hand steviger vast en gaf er een rukje aan. Daardoor vloog ik tegen hem aan. Ik keek in zijn prachtige ogen en zuchtte. Emiel had ondertussen zijn hand op mijn onderrug gelegt. Hij boog voorover en ik voelde zijn warme adem tegen mijn oor. 'Weet je...' begon hij fluisterend zijn zin, 'Ik ben nooit gestopt van je te houden.' Hij boog weer een stukje naar achter en stopte voor mijn gezicht. Hij haalde zijn hand van mijn rug en stopte een losgevallen plukte haar weer achter mijn oor. Zijn hand bleef hangen bij mijn wang. Net toen hij vooroverboog om mij te zoenen hoorde ik ergens achter mij een takje knappen.
