If Forever Never Comes

IFNC: Enlighten I ⛅

Love is happiness.

Love is kind.

Love is what makes you happy throughout the day

Love is what inspires you everyday..

Love not just for a single person but love for the people around you.

But love also means sacrifice. Hindi lahat ng gagawin mo masaya. Hindi lahat ng desisyon mo. Tama.

Sabi nga "happiness has an equal number of sorrow"

Sa una masaya ka. Sobrang saya. Na halos sasabog na yung dibdib mo sa sobrang saya at pagmamahal.

Yung tipong sya na lang yung iisipin mo paggising sa umaga at pagpikit ng iyong mga mata sa gabi.

But as I said. Love also means sacrifice. Hindi lahat ng pagkakataon masaya.

Minsan darating din yung time na.

You're almost tired of everything.

And you just want to quit.

Escape.

Cry.

Alone.

And live the way you aren't before.

Minsan sinasabi ko sa sarili ko.

Bakit ba kasi naisipan pa ni Eva at Adan na kainin yung mansanas na yun.

Adi sana puro pagmamahal na lang yung nararamdaman natin sa mundo.

Adi sana. Sana. Sana hindi na tayo nakakaramdam ng sakit.

Hindi na tayo nakakaramdam ng hirap.

Hindi na tayo nakakaramdam ng pagluha.

Bakit ba kasi Eva at Adan? Bakit niyo ba sinuway yung utos ni God?!

Pero siguro ganon talaga.

At least sa lahat ng nangyari sa atin may God pa ring nagmamahal satin.

Pero sana. Sana matanggal na itong sakit. Sana matanggal na itong nararamdaman ko.

Ang sakit kasi. Ang sakit sakit pa rin kasi.

"Waaahhhhhhh!!"

"Uyy ano ba? Makaatungal ka jan!" bati sakin ng friend slash bff slash housemate kong si Ynah.

Yah. She's Ynah Catarina Delos Santos. My housemate. Matagal na kaming magkakilala niyan since highschool. Classmate ko siya. At since then friend na kami.

Mabait yan. Kaso tamad. Madaldal yan. Actually lahat naman kami madaldal. Hahaha..

I know that he loves me coz he told me so
I know that he loves me coz his fellin' shows

Oops.. I have a caller.

"Ya, Ma? Bakit po?" sagot ko sa tumatawag sakin actually sa skype siya.

"Hello there. Bessy!! Kamusta na. Nandun si Tita sa kusina e." so nakikikain na naman pala samin itong si bessy. Well, she is Marineia Liz Alcantara.

Another bestfriend of mine. Haha. But I call her Neia. Kasi Marineia. Yak. Pang matanda. Hahaha.

"Sus! Akala ko si Mama! Magkamukha na kasi kayo at lagi kang nasa bahay. Haha." pang-aasar ko naman. Oo. Lagi syang nasa bahay namin na akala mong walang sariling pamilya.

"Iane. Who's that?" Narinig ko namang tanong ni Ynah galing kusina na may dalang pagkain.

"Hi Ynah bessy! Miss me?" Sagot naman netong pulubi kong kaibigan. Hahaha.

"Haha. If I know. Nakiskype ka na naman para magpabili ng damit" pang-aasar naman ni Ynah.

"Hahah. You're so smart talaga sistah!" tuwang tuwa namang sagot ni Neia. Actually ganyan naman kami magusap tatlo.

Parang mga tambay. Kasi nga kilala na namin ang isa't isa. Pati amoy nga ng utot nung mga yan makakabosado mo. Haha.

Habang nag-aasaran yung dalawa tumayo muna ko para uminom.

Matuyuyuan kankasi sa mga kadaldalan niyan..

Nang marinig ko na...

"Ano kamusta na lovelife ni Iane? May nanliligaw na ba?" pagtatanong ni Neia sa kabilang linya.

Abah! Garapal talaga to. Akala mong di ko maririnig.

"Hoy! Babaita. Ako na naman ang inaasar mo. Kung ipa-ban kaya kita sa bahay ng di ka na makakain sa amin." banta ko naman. Abah! Atat pa kesa sakin magka-lovelife ah.

"Hehehe. Just asking bessy. You know. You're not getting any younger." saad pa nito. Abah! Gusto na nga atang maipa-ban sa bahay.

"Ayy bessy. Si tita may sasabihin yata" sabay alis naman nito. At nakita ko namang pumalit si Mama.

Grabe. I miss her so much. Mula nung bata ako. Kasa-kasama niya ko sa lahat ng pupuntahan niya.

At kapag naman iniiwan niya ko sa Ina ko or sa lola ko. Lagi akong binabangungot. Feeling ko nung bata ako.

I'm not safe without her.

And it feels like. She's the only one I need to confort me.

How I miss this woman. How I miss my mom's hugs and kisses. How I miss my bestfriend so much.

"Iane. Anak? Kamusta ka na dyan?" ang boses naman ni Mama ang nakapagpabalik sakin sa pag-iisip ko.

"Yah. Ma. Kayo ba diyan nila Kuya? I hope okay na si Aki ah." sabi ko. Grabe namimiss ko na sila.

"Oo. Nak. Eh anak. Next month nga pala Alumni Homecoming nyo raw. Umuwi ka naman para maka-attend." Oops. Oo nga pala. Nakwento na sakin yun ni Ynah.

Homecoming namin sa Mariano National High School.

MNHS.. How I wanna see you again my Alma Mater..

"Oo nga bessy. Uwi naman kayo. Magleave muna kayo dyan." sabat naman ni Neia na kumakain na. Haha. Dapat dito kasama sa samahan ng mga PG. PATAY-GUTOM!

"Eh Ma. Try namin. Alam mo naman na busy dito. Pero kung masasabay yung sa magihing bakasyon namin. Baka. Pero I'm not sure Ma." Paliwanag ko naman kay Mama.
Ko pa sa school si Aki at Jae eh" paalam naman ni Mama..

"Eh bakit sila ate?" Pertaining to my sister-in-law.

"Hayy. Iane. Alam mo naman yung mag-asawa na yun..di nun maiwan ang trabaho. Osya basta nak. Pagisipan nyo ni Ynah ha." At pinatay na nito ang video call.

"O-opo Ma" halos di na lumabas yan sa bibig ko.

Nakokonsensya ko. Bakit di ko sila mapagbigyan.

Feeling ko tuloy ang laki na ng pagkukulang ko bilang anak nila..

Pati si Papa.. Hindi ko na rin siya nakakausap kasi nabigo ko siya..

Shit. Bakit ganito?

"Bakit di mo sila pagbigyan?" si Ynah. Oo nga. Bakit ba di ko sila mapagbigyan?

"Iane. Sa ginagawa mo. Your family is affected. Di mo ba napapansin? You're getting far from your family. Napapalayo na loob mo sa kanila. Iane. I know you. I know your story." Oo nga naman. Alam ko naman. Di ko nga alam kung kilala pa ko ng mga pamangkin ko.

Ng mga pininsan ko. I don't know. Am I just being selfish? Am I?

Yes I am.

"Sorry Ynah. I'd just can't" pag amin ko sa kaniya.