If Forever Never Comes

IFNC: Meet Iane 👑

Pagpasok ko sa kwarto sumandig agad ako sa headboard ng kama ko at kinuha ang book na binabasa ko. It became my habit na magbasa ng kahit isang chapter ng binabasa ko before matulog..

Ng may biglang nahulog...

Our family picture..

Mama. Papa. Kuya Dean. Ate Jie. Aki. Jae. Ako. Andi and Ali..

Ako yung itinuring nilang prinsesa dahil ako lang yung kapatid at anak nilang babae.

Christiane Adriane Rivera. a.k.a Iane..

26 na ko.. Six years ago ng umalis ako ng Pilipinas para makalimot..

Six years ago I feel broken. I'm just like a broken pieces of glass that my family wants to put back together.

But even they put a lot of effort. They end up wounded and hurt and me? I'm still broken. And everyone who wants to put me back together, they also end up wounded and hurt.

I'm that person six years ago. But before it's too late.. I decide to go to a far far away place just to find myself.. And be the one to put those pieces back without any one's help so that no one will be hurt..

And I finally reached Canada. I stayed here for those six long years... At first it hurts to be alone.. No one to lean on.. But then I finally used into it.

But the moment na akala ko maaayos ko ulit yung sarili ko.. The moment na lumayo ako para wala akong masaktan..

Nasasaktan ko pala yung pamilya ko.. Na walang habas na nagmamahala sakin..

I still hurt those people who didn't mind if they're getting hurt just to put me back together.. But I am so damn hurt not to realize their efforts..

I still left them..

I'm sorry Ma and Pa...

I'm so afraid that what I felt six years ago will come back..

I'm so afraid na baka I'm not totally moved on.. I'm so afraid...

Pero siguro nga wala akong maaaccomplish kung hindi ako susubok..

Tama na yung six years na nasaktan at nangulila ako sa pamilya ko.. Tama na yun at ayoko ng dagdagan pa.

I'm sorry Ma and Papa.

I need to be strong enough.. Dahil nung umalis ako dyan mahina ako pero ngayon I'll assure you na hindi na isang mahina at wasak na Iane ang babalik.. Si Iane na na matatag. Successful at malakas ang loob.

For those six years... Nagpapasalamat ako kay Ynah..

~~~~ FLASHBACK~~~~

Six months... My six months of stay here in Canada.. Kamusta na kaya sila Mama.. Okay lang kaya sila... Miss na miss ko na sila..

Ding. Dong. Ding. Dong.

"Ugh!" Abala naman.. At tumayo na ko mula sa pagkakahiga ko sa sofa ng tinutuluyan kong apartment..

"wh----"

"Bessssss!!!" At hindi ko na naituloy yung sasabihi ko matapos kong makita at yakapin ng kaibigan kong si Ynah.

"Wh--why are you here?"nalilito kong tanong kay Ynah.

Hindi ko kasi talaga alam na may ganon.. Na may Ynah na darating sa apartment ko..

At pinapasok ko na siya sa bahay.. Kinuhanan ko naman siya ng pagkain dahil alam kong malayo ang pinanggalingan nito.

"So dito ka pala naglulungga..?" Narinig kong tanong ni Ynah.

"Yup. Okay naman ako rito eh." Walang emosyon kong sabi.

"So ganon na yon?" Parang nagtatampo naman ito..

"haha. Di naman nagulat lang ako!" Eh nagulat naman talaga ko e. Hahaha.

"Actually susundan talaga kita dito non pa lang kaso abah teh! Na A to A ako. Grabe iyak ko non. At alalang alala talaga ko sayo. Hinayufak naman kasing boss ko di pala inayos ng mabuti yung papers ko. Bwisit na Salcedo na yan." Nag-aalburoto naman nitong sagot.

" Kaya I"m so sorry friendy. Nalate ako. " pabebe pa nitong sabi.

"Okay lang friendy. Sana di kana nag-abala."

"Hindi naman sa ganon friend. Talagang susundan kita dito. At nasakto naman na dito na muna ko inassign ni Salcedo kaya ayun." At nagseryoso na ito. Kahit medyo beratsung yan. Maaasahan talaga yan.

"Salamat bessy. Eh si Neia ai?" Tanong ko naman.

"Eh friendy alam mo naman si Neia. Ayaw na nga atang paalisin ni Romero yun e. Kung asan yun nandun sya. Alalay lang ang peggy..hahah."paliwanag naman nito.

" So dito nalang ako friendyy. You knoe ayokonv malayo sayo baka mamaya magsuicide kana jan e---" napahinto naman ito.. Ugh! Ganon ba ko kadesperada?

Yup. Alam nila. Alam nila yung pinagdadaanan ko. Nakakatuwa lang kasi na yung sinasabihan nilang matalino. Maganda. Masayahin. Every man's dream. Eto. Eto ngayon.

Broken.

At di ko alam kung hanggang kailan.. Sguro darating din yung time na makakalimot ako. Darating din yun..

End of Flashback...

At simula nga noon..hindi na umalis sa tabi ko si Ynah.. Si Neia naman kahit di direktang akk yung tinatanong alam ko laging nakikibalita yun kay Ynah. Mahina kasi yun pagdating sakin. Ewan ko ba basta pag ako na yung nasaktan.. Susugod at susugod yun..

Nakarecover naman ako..

Nakapasok sa isang magandang kompanya.

Nilibang yung sarili.

Nag-aral.

Marami kaya di rin ak nagsisisi na lumayo ako.

At least naging dependent ako..

At sila patuloy nila akong sinuporthan..

Ganoon nila ko kamahal.. Pero nasasaktan ko sila.. Nakakatawa lang..

At di ko namamalayan na basa na ng luha yung family picture namin.

Agad ko itong pinunasan at ibinalik sa libro.

And one thing I decided.

I'll come home even if it hurts...

Just for my family...