Cameron Dallas as Brother

Deel 23: Please, don't leave me

POV: Hailey

Akward sta ik toe te kijken hoe Nash haar in het rond zwiert en ze haar hoofd neer legt in zijn nek. 'Ik heb je echt zo gemist!' Roept ze enthousiast. Ik kuch ongemakkelijk, maar ze blijven knuffelen. 'Ik jouw ook' fluistert Nash iets te hard in haar schouder.

Wat is hier aan de hand? Denk ik in mezelf. Eerst gedraagt hij zich als een klootzak en zegt dat ik een trut ben en dan gaat hij een of ander wijf rond zwaaien in zijn armen en zeggen dat hij haar miste? Ja dag.

Gekwetst en kwaad loop ik de B&B uit terug het bospad op, achter me hoor ik de deur hard dichtslaan. Waarom doet Nash nou zo.. ik vertel hem mijn gevoelens en hij mij de zijne en daarna gedraagt hij zich als een klootzak. Tranen prikken in mijn ogen, waarom huil ik zo snel sinds ik in Amerika Aben? Een snik ontsnapt aan uit mijn mond. Ruw pakt iemand mijn arm vast en word ik omgedraaid.

Nash. 'Wat.' Zeg ik kortaf. 'Hailey waar ga je naar toe?' Vraagt hij zuchtend. Wauw ik sta hier bijna te huilen en nog steeds gedraagt hij zich als een klootzak. 'Weg' ik probeer mijn arm te wringen maar Nash laat het niet toe. 'Waarom?' Vraagt hij achterom kijkend. 'Waarom?! Vraag misschien waardoor of door wie? Ga gewoon naar binnen en laat me gaan' weer probeer ik me los te trekken, deze keer lukt het en ik loop weg.

Niet voor lange duur want weer draait Nash me om. 'Wie is ze?' Vraag ik kwaad, tranen weg drukkend. 'Wie?' Vraagt Nash voorzichtig. 'Dat meisje!' Roep ik boos. 'Alex? Oh ze is mijn..' breekt hij zijn eigen zin af. 'Je wat?!' Roep ik gefrustreerd. 'Mijn ex' zegt hij mijn arm los latend.

Ik stap voorzichtig naar achter. Hij liet me los, hij.. los.. z.. zijn ex. Stapje voor stapje loop ik achter uit. Ik blijf hangen achter een boom wortel en val neer met mijn hoofd op de boom. Een kreun komt uit mijn mond en tranen vloeien nu on door breekbaar over mijn wangen. Niks interesseert me nog. Hij zei dat hij haar miste.. het doet zo'n pijn. Hij zal haar toch wel kiezen.

'Hailey?! Gaat het?' Hoor ik Nash vaag op de achtergrond vragen. Ik schreeuw en snik en let nergens meer op. Regen valt neer als watervallen en al snel ben ik doorweekt. Alsof het mij wat kan schelen. Ik voel hoe iemand me in zijn armen neemt. Ik let er niet op ik let nergens op. 'Hailey je hyperventileert' zegt Nash vaag.

Ik kijk verwilderd op en voel hoe hij zijn handen om mijn gezicht klemt. Hij kijkt me aan en vraagt me dingen. Ik kan niet luisteren of volgen. Mijn hoofd doet zo veel zeer. Ik hyperventileer. Het maakt me allemaal niks meer uit. Ik breng mijn hand langzaam naar mijn achterhoofd en voel. Als ik terug kijk zie ik bloed. Ik kijk op in Nash zijn oceaan blauwe ogen die het sprankje missen.

Hij kijkt zo ongelukkig. Mijn hyperventilatie is voorbij, waarschijnlijk omdat ik er niet meer aan dacht. Hij tilt me voorzichtig op. Zijn haren hangen tegen zijn voorhoofd. Nat van de onweersbui.

Wanneer hij wilt lopen stribbel ik tegen. 'Zet me neer' komt er zwak uit. Ook al hoort Nash me maar al te goed. Hij kijkt me gekweld aan en besluit me dan toch maar neer te zetten. Ik voel hoe mijn benen het bijna begeven. En de pijn in mijn hoofd erger word. 'Hailey je moet naar binnen en verzorgd worden' zegt Nash terwijl hij me terug wil op tillen.

Ik duw hem zachtjes weg. 'Nee.. ik wil HAAR niet zien' zeg ik zwakjes. 'Hailey laat Alex. Ik wil haar niet, ik wil je helpen' zegt Nash zuchtend. 'Dat is het Nash je wilt mij ook niet..' zeg ik huilend. Niet dat hij het ziet door de regen. 'Jawel' zegt hij zeker terwijl hij mijn gezicht vast pakt.

'Ik wil je eerst helpen Hailey, kom nu mee' probeert hij. Ik kijk hem aan de sprankel is nog steeds weg. 'Kom nu' fluistert Nash. Ik pak zijn gezicht ook zwak vast en druk mijn hoofd tegen de zijne. Hij kijkt me diep in mijn ogen aan. Ik druk mijn lippen op de zijne in de ijskoude regen en wind. In mijn jurkje.

Hij kust me terug maar ik zak langzaam weg. Hij ondersteund me meteen. 'Vlug' hij pakt me vast en loopt met me in zijn armen naar binnen. 'Je bevriest zo nog' fluistert hij terwijl hij me bezorgd aan kijkt. Het sprankje is er zachtjes terug. 'Alex!' Roept hij door het huisje.

Ze komt binnen rennen. Ze kijkt me medelevend aan. 'Kom volg me, ze heeft warmte nodig en verzorging' Nash loopt vlug met mij in zijn armen achter haar aan. 'Leg haar neer' voorzichtig voel ik iets zachts onder me. 'Vang' hoor ik Alex zeggen niet later voel ik een deken over me. 'Houd haar vast ik verzorg haar hoofd' beveelt ze Nash.

Ik voel hoe zijn warme handen me voorzichtig in zijn warme armen en borst leggen. Zijn ene hand ligt op mijn schoot en de andere houd me stevig vast. Ik pak zwak zijn hand vast en voel hoe hij er in knijpt. 'Hou vol' fluistert hij.

'En?' Hoor ik Alex vaag vragen. 'Ik moet het lijmen' antwoord ze. 'Oh ja, je verpleegkunde diploma' antwoord Nash zachtjes. 'Verdoof me..' komt er zacht uit mijn mond. 'Wh.. nee' antwoord Nash. 'Alsjeblieft. Laat me niet nog meer pijn voelen' fluister ik.

Even later voel ik een prikje in mijn arm en val ik in een duisternis, een diepe slaap.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

AN: nog een hoofdstukje.. wat zou Alex doen nu ze Nash terug heeft? Wat zou Nash doen?
Sorry dat het zo kort is..
❤ voor de lezers  xEmma