I am a survivor, a fighter, a Queen!

Γνωριμία με τον φόβο της απώλειας

Τα όσα έζησα στο νοσοκομείο εκείνη την ημέρα αλλά και όσα πέρασα τους επόμενους πέντε μήνες ήταν απερίγραπτα . Πόνος , φόβος , αγωνία , απελπισία και μια διαρκής ελπίδα η οποία τελικά πέθανε άδοξα σε σχέση με τον χρόνο που μου χάρισε κουράγιο . 

Την μέρα εκείνη στο νοσοκομείο είδα την οικογένειά μου συντετριμμένη για πρώτη φορά . Ένας από τους πιο στενούς φίλους των γονιών μου - και δική μου αδυναμία - από ένα σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι βρισκόταν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου στην εντατική . Οι εικόνες όλων να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους με επηρρέασε , με άλλαξε κάνοντάς με πιο ευάλωτη . Εκείνη την ημέρα δεν ήμουν πια αυτό το δυνατό άτομο που κατά κανόνα δεν έκλαιγε . Σε μια στιγμή ενώ όλοι ήταν απασχολημένοι ακούγοντας το γιατρό που τον παρακολουθούσε δάκρυα άρχισαν ανεξέλεγκτα να κυλούν από τα μάτια μου δίχως να μπορώ να τα σταματήσω . Σε αυτό το θέαμα η μητέρα μου ήταν έτοιμη να τρέξει προς το μέρος μου μα την συγκράτησαν οι υπόλοιποι λέγοντας πως έπρεπε να με αφήσει να ησυχάσω .  Μετά από εκείνη την μέρα υποσχέθηκα ή καλύτερα ανάγκασα τον εαυτό μου να γίνει πιο δυνατός . Δεν θα ξανακατέρρεα ποτέ μπροστά στην οικογένειά μου . Όπως και έγινε . Σε κάθε επισκεπτήριο ήμουν στο νοσοκομείο . Αν και ήταν δύσκολο τα κατάφερνα . Βοηθούσα σε ότι μπορούσα . Όσο έβλεπα εκείνον τον άνθρωπο ν α δίνει μια καθημερινή μάχη και να την κερδίζει σιγά σιγά έπαιρνα κουράγιο και η ελπίδα ολοένα και φούντωνε μέσα μου . 

Το καλοκαίρι πέρασε γρήγορα και εκεί που όλα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο όλα κατέρρευσαν μέσα σε πέντε  μέρες .  Από εκεί που δεν ξέραμε αν θα ξυπνήσει από το κώμα τον πρώτο μήνα μετά από το ατύχημα  , ξύπνησε , μας καταλάβαινε και κουνούσε τα χέρια του . Όλα φαίνονταν να επανέρχονται στους κανονικούς τους ρυθμούς μέχρι που ύστερα από μια μόλυνση από νοσοκομειακό νόσημα τα πάντα έσβησαν . Τα όμορφα μάτια του έκλεισαν για πάντα αφήνοντας πίσω του μια συντετριμένη οικογένεια , συναισθηματικά και σωματικά καταπονεμένη από όλους αυτούς τους μήνες . Μετά από τόσο καιρό αυτοσυγκράτησης μόλις έμαθα τα νέα δεν μπόρεσα , έκλαψα όσο δεν έχω κλάψει ποτέ άλλοτε στη ζωή μου . Ο πόνος που ένιωθα ήταν αμέτρητος και το μόνο που στριφογυρνούσε στο υπό κατάρρευση μυαλό μου ήταν η μια μονάχα ερώτηση : Γιατί ? . Αυτή η λέξη είχε τέτοια δύναμη ώστε να φουντώσει μέσα μου το αίσθημα της οργής προς τον εαυτό μου , προς την μοίρα ( ακόμα και αν δεν πίστευα σε εκείνη ) προς τους πάντες ακόμα και σε εκείνον που μας άφησε τόσο ξαφνικά δίχως να έχουμε τον χρόνο να είμαστε προετοιμασμένοι για έναν τόσο θλιβερό γεγονός - αν ποτέ θα μπορούσε κανείς να προετοιμαστεί ψυχολογικά για κάτι τέτοιο τέτοιο - . Αυτή η λέξη μου προκαλούσε πόνο . Πόνο αγιάτρευτο  που σε αφήνει κενό δίχως όρεξη για ζωή . Αυτή η λέξη με την τόση της επιρροή πάνω μου μου σύστησε ένα προτόγνωρο συναίσθημα . Το συναίσθημα του φόβου και της άρνησης . . . .