I am a survivor, a fighter, a Queen!

Η αλήθεια πονά

Η ώρα περνούσε και η μαμά δεν γύριζε σπίτι . Δεν μίλησα στην αδερφή μου για τις ανησυχίες μου. Αν και μεγαλύτερη είματσαν πολύ δεμένες και κοντά η μία στην άλλη μα αυτή τη χρονική στιγμή δεν ήθελα να την αναστατώσω για τις δικές μου υποψίες . Πάντως κατάλαβα πως και εκείνη διαισθανόταν πως κάτι δεν πήγαινε καλά . Τα πάντα πάνω της φανέρωναν τις σκέψεις της , καθόταν αμίλητη στο παράθυρο και κοίταζε ανέκφραστη το καταπράσσινο τοπίο . Αν και χαμένη στις σκέψεις της φαινόταν αναστατωμένη αν και πάσχιζε να μην το αφήσει να έρθει στην επιφάνεια . Έστι αποφάσισα και εγώ να πάρω τηλεφωνο τη μαμά  . Στο κάτω κάτω εκείνη ήταν η μόνη που μπορούσε να με καθησυχάσει εκείνη τη στιγμή . Πήρα το τηλέφωνο και με γρήγορα βήματα κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου . Σταθερά μα με δισταγμό πληκτρολόγησα τον αριθμό του κινητού . Καλεί  . . .  κάτι είναι και αυτό τουλάχιστον δεν το έχει κλειστό - σκέφτηκα . Μετά από λίγα δευτερόλεπτα βασανιστηκής αναμονής ακούστηκε η ζεστή φωνή της μητέρας μου από την άλλη μεριά της γραμμής , γεμίζοντάς με με ανακούφιση .

" Παρακαλώ ? "

" 'Ελα μαμά εγώ είμαι  . . .  " απάντησα με δισταγμό

" Έλα παιδί μου τί έγινε ?''

" Τίποτα απλά δεν σε βρήκα σπίτι και ανυσήχησα  . .Είναι όλα καλά?  " 

" Θα γυρίσω και θα τα πούμε . Άντε σε φιλώ ! " 

Τα ερωτήματα στριφογύριζαν περισσότερα στο κεφάλι τώρα και μετά από μια συζήτηση τύπου ανάκρισης  με την αδελφή μου ανακάλυψα πως ούτε και αυτή ήξερε αν είχε γίνει κάτι . . .  . Πάντως για να μην μας λένε τίποτα δεν θα είναι κάτι καλό . 

Κάθε λεπτό που περνούσε έμοιαζε ατελείωτο . Όταν πια άκουσα τα κλειδιά της μητέρας μου να ανοίγουν την  εξώπορτα του σπιτιού μας τινάχτηκα αυτόματα από το γραφείο μου και κατεβαίνοντας τρέχνοντας τις σκάλες, όπως ακριβώς και η αδερφή μου , βιάστηκα να τη συνατήσω για να μάθω κάτι έστω και το οτιδήποτε που θα μπορούσε να μα βγάλει από την άγνοια που τόσο μισούσα  . Σιγά σιγά η μορφή της ξεπρόβαλλε καθώς εκείνη έπμαινε στο  καθιστικό . Δεν ήταν η ζωηρή μητέρα που είχα γνωρίσε και αγαπήσει . Είχε αλλάξει κάτι πάνω της . Λες και ένα πέπλο θλίψης είχε σκεπάσει και κρύψει το πρόσωπό της που άλλοτε φωτιζόταν από το ολόλευκο χαμόγελό της . Γύρισα και κοίταξα την Κατερίνα είχε ανησυχήσει  και αυτή . Οι ματιές μας συναντήθηκαν και είδα τον φόβο για το άγνωστο ζωγραφισμένο στα όμορφά της μάτια . Πήγα και κάθισα κοντά στη μητέρα μου στο σαλόνι . Δεν μπορούσα να βλέπω την οικογένειά μου σε τέτοια κατάσταση όταν δεν γνώριζα καν την αιτία της θλιψης τους . Ενστικτωδώς αγγάλιασα σφικτά τη μητέρα μου και της ψιθύρισα όσο πιο σιγά μπορούσα " Τί έγινε ? Γιατί δεν μας λέτε? " Η απάντηση που έλαβα χωρίς καν να το είχα συνειδητοποιήσει θα άλλαζε για πάντα τόσο τη δικιά μου ζωή όσο και της οικογένειάς μου . . . . . . . . 

"  Ο νονός σου  . .  " μου απάντησε στεγνά  

" Τί έγινε ???? " 

" Χτύπησε , είναι στο νοσοκομείο  . . "

 Τίποτα άλλο δεν μου είπε . Κατάλαβα πως για να βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση θα έχει γίνει κάτι πολύ σοβαρό αφού η μαμά τον είχε σαν αδερφό της . Φαινόταν εξαντλημένη και έτσι δίχως να ρωτήσω κάτι άλλο την άφησα να ξεκουραστεί . Ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται γύρω μου με τρυφερότητα . Ήταν της αδερφής μου η οποία με παρότρυνε να πάμε κι εμείς να κοιμηθούμε αφού θα είχαμε την επόμενη μέρα σχολείο . Την ακολούθησα μην θέλοντας να αποδεχτώ πως έχει γίνει κάτι κακό . Δεν θα δεχόμουν με τίποτα να χάσω αυτόν τον άνθρωπο από τη ζωή μου ! Δεν θα το επέτρεπα !