"Hey." birinin omzuma dokunmasıyla daldığım düşüncelerimden kurtuldum ve bana seslenen kişiye döndüm.Az önce beş saatlik bir ameliyattan çıkmıştım ve ayaklarımı hissetmiyordum.Christina da ameliyatta benimle birlikte olan doktorlardandı.Ona cevap olarak yorgun bir gülümseme gönderip önüme döndüm.
"Bugün nöbetin var mı ? Çıkışta bir şeyler içebiliriz."
Olumsuz anlamda kafamı salladım. "Nöbetim yok ama eve gitmeliyim.Kızları biliyorsun."
"Hadi ama Vanessa.Zor şeyler yaşadığını biliyorum ama biraz kendine vakit ayırmalısın.Hem kendin için hem de kızın için savaşman gerekiyor ama yeteri kadar güç toplayamazsan bunu başaramazsın."
"Bunun farkındayım ama barlarda içip dağıtan sorumsuz bir anne olmak istemiyorum.Böyle güç toplayamam Christina."
"Sen bilirsin.Fikrini değiştirirsen buradayım.Her zaman buradayım." Ona gülümseyip ufak bir sarılma verdim.Odadan çıktığında etrafıma bakıp tamamen yalnız kaldığımı görünce iç çekip oturduğum koltukta yatar bir pozisyona geçtim.Eve gidip Izzie'nin gününün nasıl geçtiğini dinlemeyi ve Bella ile oynamayı çok istiyordum ama kendimi yorgun hissediyordum.Az önce çıktığım ameliyattan kaynaklanan fiziksel yorgunluk değildi bu sadece.Küçük kızım için tek başıma mücadele etmekten yorulmuştum.Yardım isterken her seferinde batırmaktan yorulmuştum.Bir doktor olup bir sürü hayat kurtarırken kendi kızımın hayatı için hiçbir şey yapamamaktan yorulmuştum ve şu an sırf bunlarla yüzleşmekten korktuğum için eve gidemiyordum.
Biraz dinlenmek amacıyla gözlerimi kapatacakken çalan telefonumun sesiyle yerimden doğruldum ve telefonumu aldım.Numara kayıtlı değildi,ama tanıdık geliyordu.Daha fazla çalmasına izin vermeden telefonu kulağıma götürdüm.
"Alo?"
"Vanessa."
Tabiiki numara tanıdık gelmişti çünkü dün gece bu numaraya kendimi kaybetmiş gibi mesaj atıyordum.Bu Zayn'in numarasıydı.
"Ne söyleyeceksen çabuk söyleyin Bay Malik,çalışıyorum ve bir an önce eve gitmem lazım."
