Dit verhaal gaat over Femke Van Acker, een 26-jarige vrouw die bij de politie in Dilbeek werkt. Alles gaat goed, ze heeft leuke collega's, ze doet haar job graag ... Maar dan komt er een moment dat ze toegeeft aan haar gevoelens. Wat als die ene zin...
"He, Fem!" klonk het uit Femkes smartphone. "Hey" antwoordde ze, niet goed wetende wat te zeggen. "Vind je het oké als ik morgen eens langskom in het ziekenhuis?" vroeg Robin. Femke was opgelucht dat hij het al wist, dat ze het hem niet meer moest uitleggen. "Zou je misschien vanavond al kunnen komen?" vroeg Femke voorzichtig, terwijl ze haar tranen in bedwang probeerde te houden. Ze wou het hem vertellen, alles. Tot in de details! "Euhm, ja, tuurlijk! Is er iets?" argwaande hij. Femke slikte haar tranen weg, maar meteen kwamen ze terug. "Ja" zei ze schor. "Ik heb je nodig" nu voelde de vrouw de eerste traan over haar wang rollen. "Ik kom!" zei Robin vastbesloten. Waarna hij aflegde en Femke even keek of ze nog andere berichtjes had. Ze ging naar haar homescherm, waardoor ze de foto van haar en Floor weer zag verschijnen, het was namelijk haar achtergrond.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het was een foto, getrokken op 19 mei. Ze herinnerde zich de dag nog perfect, het was al best warm en ze hadden afgesproken om een beetje te gaan shoppen in 't stad. Na afloop van hun namiddagje waren ze op een terrasje een roséwijntje gaan drinken en toen wist Femke het zeker. Het was toen echt bevestigd voor haar. Ze wist het toen voor de volle 100 procent, ze was verliefd op Floor. Meteen daarna had Floor de foto doorgestuurd en vanaf dan was het haar achtergrond. Elke keer als ze het kleine ding ontgrendelde had ze er met een verliefde blik naar gekeken, maar nu voelde ze zich er alleen maar beroerder door... Ze veegde de tranen van haar wangen en stapte de ziekenhuiskamer weer binnen. Floor lag te slapen en Femke besloot te wachten op Robin.
Haastig kwam Robin binnen in de kamer, toen Femke hem zag vloog ze recht in zijn armen. De overdonderde Robin pakte haar stevig vast, zo bleven ze een hele minuut staan. Robins T-shirt was inmiddels al helemaal nat van de tranen van zijn collega. "Zullen we even praten?" stelde hij voor en Femke knikte en ze stapten de kille, koude gangen door richting de cafetaria. Robin bestede daar en cola voor zichzelf en een chocomelk voor zijn collega. Beide slurpend van hun drankjes zaten ze daar, terwijl Femke haar ademhaling onder controle probeerde te houden, want na het vele snikken... "Wat is er nu eigenlijk?" vroeg Robin bezorgd. En Femke begon te vertellen, over alles. Van het moment dat ze Floor voor het eerst ontmoet had, tot 19 mei, tot vandaag. Alles vertelde ze. Robin moest zijn best doen om niet met open mond te staren. Het was namelijk niet niks, wat de brunette voor hem allemaal verteld had. "Hee, het is normaal dat ze er even aan moet wennen he" suste hij en Femke knikte. "Maar ik ben zo bang dat ze me niet meer wilt zien ofzo" en alweer moest de vrouw zich inspannen om geen waterval aan tranen los te laten. "Het komt goed, echt wel!" verzekerde hij haar. "Weet je trouwens al wanneer je naar huis mag?" begon Robin over iets anders. Femke haalde haar schouders op.
Femke keek achter haar, naar hoe de deur van het ziekenhuis dichtviel. Ze mocht naar huis, samen met Floor en Tineke liep ze de deur uit. Tegen Floor had ze bitter weinig gezegd de afgelopen dag, maar Floor had gevraagd of ze bij haar mocht komen logeren, haar huis moest namelijk nog hersteld worden.. Femke was doodblij geweest dat Floor dat vroeg en had meteen 'ja' gezegd. Ze wist diep vanbinnen wel dat ze tweede keus was, sowieso had Floor eerst aan Tineke gedacht. Maar Tinekes appartementje was eigenlijk al te klein voor haar en haar vriend, dus Floor paste er niet meer bij.. Voor de rest wou Femke niet te opdringerig zijn dus ze had de blondine maar met rust gelaten. Robin liep voorop, hij sjouwde met de zakken van de drie dames. Femke liep afwezig achteraan, terwijl ze zag hoe Tineke en Floor lachend over iets bezig waren, ze hadden geen oog voor haar. Femke voelde een steek in haar hart, maar probeerde het van zich af te schudden. Ze ging iets sneller stappen zodat ze haar twee vrouwelijke collega's voorbij stak en naast Robin haar pas weer vertraagde. "Alles goed?" vroeg hij op gedempte toon zodat de Tineke en Floor het niet hoorden. Femke knikte. Een korte knik, met een glimlach. "Het gaat wel" verzekerde ze hem. Robins Volkswagen kwam in zicht, hij klikte de auto open en Femke deed de kofferbak alvast open zodat hij hun spullen in kon laden. "Wie komt er naast mij zitten?" vroeg hij lacherig en Femke bood zich vrijwillig aan. Ze wou geen ongemakkelijkheid met Floor dus ging ze met plezier naast haar collega zitten. In de terugrit naar huis was de spanning te snijden, vooral tussen Floor en Femke. Voor zover Femke wist, wist Tineke niks van wat er was tussen haar en Floor, maar het kon niet anders dan dat ook zij doorhad dat er iets niet klopte. Femke praatte met Robin en Floor met Tineke. Dat was het. Ze zeiden enkel dingen om de stilte te mijden, om geen ongemakkelijkheid te veroorzaken. Als eerste kwamen ze bij Tineke, wat de verdere rit nog moeilijker maakte. Toen was het stil in de Volkswagen Passat. Geen woord werd er gezegd. Floor zat op haar gsm, vermoedelijk om niks te moeten zeggen. Femke prutste wat met haar vingers, ze frummelde wat aan haar T-shirt of veegde wat stofjes van haar broek maar vermeed de spiegels, zodat ze zeker geen oogcontact met Floor kon maken. Femke wist dat de komende uren gênant zouden worden, maar ze hoopte dat ze konden praten over alles. Robin hield halt bij Femkes huis en hielp de dames hun gerief uit de pakken. Femke haalde haar huissleutel tevoorschijn en liet Floor alvast binnen terwijl zij zelf nog even bij Robin ging staan. "Het komt goed, echt waar!" verzekerde hij haar nog eens en een bemoedigend schouderklopje volgde. Dankbaar keek Femke haar dierbare collega aan. "Merci" zei ze nog, waarna Robin weer in zijn auto stapte en Femke op zoek ging naar Floor, die ongemakkelijk in haar living stond. "Doe alsof je thuis bent" zei Femke en Floor knikte. "Vind je het goed als ik even wat water neem?" vroeg de blondine en Femke knikte, natuurlijk mocht ze dat! Toen ze terug was haalde ze eens diep adem: "Fem, we moeten echt even praten" Femke knikte en ze zag dat Floor moeite moest doen om niet te huilen. "Hoe lang al?" vroeg ze met een krak in haar stem. "Ik vond je sinds het begin al leuker dan de anderen, maar 19 mei, toen we op dat terrasje zaten, toen wist ik het zeker" antwoordde Femke, terwijl ze oogcontact met Floor vermeed. "Ik moet je ook even iets uitleggen" terwijl ze de woorden uitsprak trilde Floors stem...
Ik vertrek zo meteen naar Center Parcs, dus geen idee of ik daar wifi ga hebben.. Ik ga dus proberen om zondag het volgende deel te plaatsen, maar anders komt het gewoon maandag erop.. Sorry xx
