Verdwaald in mezelf ~ De Buurtpolitie

Hoofdstuk 8

Tijdsprong van 1 maand.

Het was zondag, de zondag waarvoor Femke en Floor de hele week hadden lopen stressen. Ze gingen beiden naar hun ouders om het te vertellen. Ze zouden nog niet meegaan, dat was te vroeg, maar vooral Floor was heel erg gespannen. Haar ouders wisten niet eens dat ze lesbisch was, laat staan dat ze een vriendin had. "Ik ben zo bang" ze zei, waarna Femke haar gerust probeerde te stellen. Ze waren inmiddels ook al langs geweest bij de verzekering, gelukkig dekte die het meeste wel.

Floor keek zenuwachtig op haar iPhone, het was bijna tijd om te vertrekken. "Het komt wel goed!" bemoedigde Femke haar voor de zoveelste keer deze week. "Ik hoop het, Fem, ik hoop het..." zuchtte Floor treurig. Troostend gaf Femke haar vriendin een kus. "Ik zal dan maar eens gaan zeker.." Ook Femke vertrok gelijk, beide stapten ze in hun eigen wagens en reden elk een andere kant uit. De zenuwen begonnen toe te nemen en hoe dichter ze bij haar ouderlijk huis kwam, hoe erger het werd. "Kalmeer Femke" zei de brunette tegen zichzelf, maar het hielp niet. Ze parkeerde zich voor de oprit en met klamme handjes belde ze aan. In haar hoofd koos ze haar woorden al, maar ze vergat het steeds. Haar moeder, wiens naam Angelique was, deed open. "Dag mama" begroette Femke haar moeder en een kus op de wang volgde. "Kom binnen!" zei haar moeder enthousiast. Zenuwachtig kwam Femke het huis binnen. Ze ging door naar de woonkamer. Daar trof ze haar vader aan die de krant zat te lezen. "Hier se, ons Femke!" zei hij vrolijk. Femke glimlachte en gaf ook hem een kus. Ze zette zich neer op een stoel terwijl Angelique koffie zette. Ze besloot om nog niet meteen met de deur in huis te vallen. "En, hoe is het op het werk?" riep Angelique vanuit de keuken. "Goed, de collega's zijn supertof!"

"Ik moet jullie eigenlijk nog iets vertellen" zei Femke na een poosje. Ze was toen ongeveer een halfuurtje bij haar ouders. "Oh ja?" vroeg haar moeder. Femke haalde diep adem. "Jullie weten dat ik lesbisch ben hé?" zonder op een antwoord te wachten ging ze verder: "Ik heb iemand gevonden" Haar moeder staarde haar met open mond aan. Haar vader wreef sprakeloos in zijn haar. "Femmie, heb je jou niet een beetje vergist? Ik bedoel, misschien moet je er nog eens over nadenken.." zei haar vader weinig tactvol. Femke kreeg tranen in haar ogen. Accepteerden haar ouders het nog altijd niet? Ze viel op meisjes! "Begrijpen jullie het dan niet?" vroeg ze kwaad. "Ik ben verliefd, ik ben gelukkig en dat gaan jullie niet voor mij verpesten!" schreeuwde ze. Haar moeder schrok duidelijk van de woede van haar dochter. Angelique en Herman antwoordden niet meer, dus voor Femke was het duidelijk. Zonder nog een woord te zeggen stapte ze weg, haar moeder kwam achter haar aan, maar Femke duwde de vrouw achteruit. "Als jullie mij willen zullen jullie Floor erbij moeten nemen" zei ze kil en daarna sloeg ze de deur achter zich dicht. Ze begon nog harder te huilen dan ervoor. Ze wreef de tranen snel uit haar ogen en startte de motor van haar wagen. Ze kwam aan een kruispunt, waar het licht net op rood was gesprongen. Zonder dat ze het door had reed ze door en vloekte. Ze hoopte maar dat Robin de boete niet zou zien, want als agente is het niet bepaald een pluspunt. Toen ze de oprit van haar huisje opreed zag ze de auto van Floor nog niet, dus hoopte Femke dat het bij haar beter was gegaan...

Femke voelde zich leeg, ontzettend leeg. Alsof iemand een deel van haar lichaam weg had gegooid. Ze huilde, langzaam rolden de tranen over haar huid. Het was stil in huis, te stil. Ze zette de radio aan, maar herkende het liedje dat speelde niet. Ze zuchtte. Het enige wat ze kon doen, was hopen dat Floors ouders er beter op reageerden. Ze schrok toen ze een deur hoorde dichtslaan. Ze vermoedde dat het de deur van Floor haar auto was. Toen ze dan ook effectief de voordeur hoorde opengaan was ze zeker. "Fem!" zei een enthousiaste stem. Femke probeerde de brok in haar keel door te slikken, maar het lukte niet. Floor kwam naast haar zitten. Toen ze de betraande ogen van haar vriendin zag, veranderde haar blije blik in een bezorgde. Femke moest moeite doen om niet in snikken uit te barsten. "Wat is er?" vroeg Floor meteen. Femke wou iets zeggen, maar het lukte niet. Het enige wat eruit kwam, waren tranen. Floor sloeg haar armen om Femke heen. "Het komt wel goed" suste ze, ook al had ze geen idee wat er zich het voorbije uur afgespeeld had. Toen Femke wat gekalmeerd was vertelde ze alles. Ook Floor vertelde over haar bezoekje. "Mijn ouders namen het heel goed op, ze willen dat ik gelukkig ben..." Femke was oprecht blij voor haar. "Da's goed!" antwoordde ze. "Ze kijken er naar uit om jou te ontmoeten!" glimlachte ze. Femke was blij dat te horen, maar ze wenste dat haar ouders haar ook een gelukkig leven gunden, waarin ze kon zijn wie ze was. Maar nee, het geluk was haar ditmaal niet gegund. "Ik heb honger" merkte Floor opeens op. Femke keek naar de klok, het was inderdaad al middag. "Hebben we nog wat in huis?" vroeg Femke. Floor haalde haar schouders op en stapte naar de koelkast. "Niet echt nee" zuchtte ze. "Wel, dan neem ik je mee uit eten! Naar de McDonalds!" grinnikte de 26-jarige vrouw. Floors ogen glinsterden, zij had daar ook wel zin in blijkbaar.

Femke nam een grote hap van haar hamburger en Floor deed hetzelfde. "Wanneer gaan we het nu eigenlijk aan het corps vertellen?" Femke haalde haar schouders op. "Ik ben gewoon zo bang voor hun reacties" zuchtte ze. Floor knikte begrijpend. "We slaan er ons wel doorheen, maar je hebt gelijk. Het is misschien nog wat te vroeg" Floor nam een beet van de hamburger, maar er vloog een klodder saus van tussen. Femke proestte het uit, terwijl de andere aanwezigen hen verbaasd aankeken. Floor schaamde zich kapot, ze werd helemaal rood. Ook Femke liep een rode kleur op, van het lachen wel is waar.

Het voorlaatste deel alweer.. Veel liefde voor mijn trouwe lezers en de lieve commentaar die ik telkens weer krijg! Ik heb inmiddels al een nieuw kortverhaal klaar en ik ben ook bezig met een nieuw verhaal. Mijn boeken zijn nooit lang, ik weet niet of jullie dat juist leuk of irritant vinden, maar ik ben niet het type dat schrijft en publiceert wanneer er een deeltje klaar is, want dan zou ik te onregelmatig posten, naar mijn mening. Mijn volgende verhaal zal ook weer rond de 11 hoofdstukken bevatten, gok ik, maar dat valt nog af te wachten natuurlijk. Ook zal het geen verhaal worden zoals de anderen, maar dat zie je wel als het zover is ;)

PS: volg zeker mijn nieuw instagram-account @NicolineFangirl om op de hoogte te blijven ;)

Xxx Yelena