Jimin'i dans ederken izlemek, hiçbir şey yapmak istemememe neden oluyordu.
Kendi bestelediğini düşündüğüm bir şarkıda dans ediyordu, etrafındaki çocuklar ona ağzı açık bakarken ben de hayranlıkla izliyordum.
Jimin'e sürpriz yapmak istediğim için dans okuluna gelmiştim, onu izlemek hoşuma gidiyordu, mutlu olacağını düşünüyordum.
Hiçbir şey yapmadan dursa bile, onu izlerdim, her seferinde farklı bir detayını keşfediyordum, bu hoşuma gidiyordu, Park Jimin, hoşuma gidiyordu.
Git gide Park Jimin'e düşüyordum.
Aramızdaki şeyler açıklayamacağım bir derecedeydi.
Sevgili değildik, beni sevmiyordu, ve ona sevmeyi öğretmemi istiyordu.
Üzgünüm Park Jimin, sevgi sana öğretebileceğim bir şey değil. Ancak bunu bilmene gerek yok.
Dans ederken dünyayı unuttuğunu bir kez daha fark ettim, camın kenarında duran piyanonun yanına doğru ilerledim. Beni daha fark etmemişti. Oturdum, az önce çalan şarkının notalarını gördüm, üzerinde Park Jimin yazıyordu, kendi şarkısı olduğunu doğruladım ve kahverengi piyanonun tuşlarına hafif dokunuşlar bıraktım.
Park Jimin durdu.
Ağzı açık bir şekilde bana bakıyordu.
Devam etmemi istiyor gibiydi.
Önümde duran notalara göre az önce çalan şarkıyı çalmaya başladım, Jimin şaşırmıştı, ancak ayak uydurdu ve o narin hareketlerini tekrar sergilemeye başladı.
Ben, onun şarkısının notalarını havaya dağıtırken, o da, benim dağıttığım notaları nazikçe kabulleniyor ve dans ediyordu.
İşte, aramızdaki şey tam olarak buydu, ne fazla, ne eksik.
Her şeyden uzak, saf bir huzur.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
merhabaa aklımdaki şeyi tam olarak aktarabildiğimi düşünmüyorum, fakat yayımlamak istedim eğer hayal ederseniz, ne kadar güzel olduğunu fark edeceksiniz.
