Waiting For You 6. Bölüm
-Sehun-
Gözlerimi açmasam bile nerede olduğumu iyi biliyordum. Son birkaç gündür ne zaman olduğunu bilmesem bile burada uyanmış olduğumu bilmek beynimdeki acıyı es geçecek cinstendi. Yorulmuştum artık bunlardan. Sürekli ne olacağını ve geçmiste ne olduğunu bilememekten... Gözlerimi açmaya korkarken başıma saplanan keskin bir ağrı bundan faydalanmamı sağlıyordu sanki. Güçsüzdüm ama bunu kabul etmeyecek kadar da ukalaydım.
Serum iğnesinin bulunduğunu hissettiğim elimi serbest bırakıp nabız mandallı elimi çarşafa geçirdim. Beynime elektrik verilircesine şiddetli kasılmalar ve titremeler beni uyuşturuyordu sanki. Daha öncede olmuştu fakat o zaman yanımda bana destek olan annem vardı. Şimdiyse ben küstah Sehun yapayalnızdım.
Yavaş yavaş bedenimdeki şiddetli titreme ve başimdaki keskin ağrı geçerken düzensiz nefeslerimin arasında kapı sesini duydum. Isteksiz ve korku dolu bu tıklama öylesine tanıdık ve ihtiyaç duyduğum bir sesti ki onun Jongin olduğunu umursamadan minnettar bile olabilirdim.
Başımı yan tarafıma çevirip içeri girmesini bekledim. Her zamanki aksak ve sert adımları yanımda durdu. Kapalı gözlerimin ardında duyduğum tek şey kağıt çevirme hışırtılarıydı. Sesslizliği korkutuyordu. Sanki düşüncelerimi okuma yetisine sahipmiş gibi elindekileri serçe masaya bırakıp yanıma oturdu.
"Uyanıksın. Monitör yalan söylemez Sehun."
O an Jongin'in tıp okuduğuna ve teknolojinin bu kadar geliştiğine sağlam bir küfür savurdum. Gözleri her zamankinden çok kararlı bakıyordu.
"Evet bunu farketmen güzel. Demekki sadece derste beni izlemiyormuşsun."
Küstah ve asabi olabirdim ama asla bir lafın altında kalacak biri değildim. Sevgili oda arkadaşım geceleri beni kullanarak kendi yalanına inanmak istiyor olabilirdi fakat ben kendimi oyuncak yapamazdım.
"Seni izlemek en büyük ilgi alanım Sehun. Uzmanlığımı senin gibiler üzerinde yapmaya karar verdim."
Laf sokmada iyi değildi fakat o aksi surat ifadesi ile birinin kanını dondurmayı iyi biliyordu. Şuan benim karşısında durmam gibi.
"Ne istiyorsun bilmiyorum ama gitsen iyi olur. Sana benimle ilgilenme demiştim. Pişman olan sen olursun."
"Seninle ilgilenmek istemiyorum acıkçası bunun için hasta bakıcılar var. O yüzden gidiyorum iyileşmeden sakın odaya gelme."
Kapıyı kapatıp çıkarken sert ifadesi karşısında anlamsız bir biçimde hayal kırıklığına uğramıştım. Demek o odaya bir daha asla giremeyecektim...
*
Jongin Sehun'un odasından çıktıktan sonra başhekimin odasına gitti. Bunu kabul etmek belki onun için zordu fakat önündeki altın tepside sunulan geleceği ona değer vermeyen uzun bir çocuktan daha önemliydi. Gerekli sorumluluk evrakları imzalanıp gizlilik üzerine tüm personaller için söz verdirildi. Sehun ile olan hayatı Jongin için daha yeni şekilleniyordu.
Kendini odasına attığında içerisi onun için fazla boştu. Gece tek basına uyumak zorundaydı ve Sehun'un o geceleri 5 dakika bile olsa onunla konuşmasını özleyecekti. Özlemek kavramı onun için bir hiçti artık. 12 yıl boyunca kendinden bir parça gibi hissettiği arkadaşını kaybetmişti. Beklediği her saniye onun için işkenceydi. 7 yaşındaki bir çocuğun hayallerine bile sığamayacak şekilde seviyorlardı birbirlerini ama sevgi asla sonsuz değildir. Içinizde büyüyen minik bir kelebek elbette birgün ölür. Bu minik kelebek Jongin'in içinde öldürülerken Jonhin o zamandan beri bir ölüydü.Karanlığa gözleri alıştığında ışığı açma gereği duymadan üzerindekileri çıkartıp kendini soğuk yatağa attı.
*
Korku dolu gözlerle ettafa bakıyorsu. Yüksek ve gür meşe agaçları yanından geçerken arabada neşeli bir cıvıltı duyuluyordu. Ellerini ve yüzünü cama yaslamış dışarıyı izliyordu. Kulağındaki uğultular kulaklarını tırmalarken ağaçlar bir anda köklerinden kopup etrafta savrulmaya başladılar. Gözleri yaşlarka kaplıyken ona sarılan bedene daha çok yapıştı.
Yollar arkalarından giderken minik kum tanelerine dönüşüp sisli havada savruluyordu. Birden arabada sadece ikisi kaldı. Sarıldığı bedenin siyah saçlarını okşadı ve ellerini serbest bıraktı. Kaybolan yoldaki çığlık sesleri onu mutlu ediyormuşcasına kahkaha atıyordu.
*
Jongin gördüğu kabus ile yerinde sıçrayarak uyandı. Uzun olduğunu sandığı bir süredir bu kabusu görmemişti. Şimdiyse yenideb başlamıştı. Alnına yapışan gerli saç tutamlarını elinin tersi ile itip kurumuş dudaklarını dili ile ıslattı. Nefesleri düzdnsiz bir şekikde atarken gördüğü rüyayı sindirneye çalışıyordu.
Yataktan kalıp çekmecesinden ilacını çıkarttı. Uzun süredir antidepresan kullanmamıştı ve yeniden başlamak onu etkili bir şekilde yıpratacaktı biliyordu. Fakat bu dünyada ona ihtiyaç duyan kimsesi yoktu bu yüzden ölse bile arkasında birini bırakyi diye üzülmeyecekti.
Geçmişinde kalan sevgi dolu hayallerinden başka...
