~Boek 1~ The End...

01

Ik snoof mijn neus en rook meteen al de frisse, gure buitenlucht. Mijn voeten verzetten stappen over de verlaten weg.

Doelloos liep ik rond, klauterde over omgevallen bomen en keek of ik iemand kon vinden, die net als ik niet wilde vluchten voor de ondergang. Ik had niets te verliezen, geen vrienden, geen familie, de enige die ik zou verliezen was mijn allerliefste oma.

Je kon me eigenlijk wees noemen, ik had geen ouders. Mijn vader was drie jaar na mijn geboorte vermoord omdat hij betrokken was bij een overval en mijn moeder had zich, omdat ze zich geen raad meer wist, diezelfde avond nog doodgezopen.

Mijn oma noemde het altijd "ware liefde", ze zei dat ze zeker wist dat mijn ouders gelukkig waren in de hemel en met een glimlach op mij toekeken. Ik kon me mijn ouders niet echt meer herinneren, alleen van de foto's die mijn oma me altijd liet zien.

Altijd vertelde ze me dat mijn ouders dolblij waren, toen mijn moeder in verwachting was en zelfs een feest voor mijn geboorte hadden gehouden, ook daar had mijn oma foto's van.

Mijn oma maakte overal foto's van! Ze zei altijd dat enkele generaties verder de foto's van pas zouden komen. Als ik vroeg waarbij het dan van pas zou moeten komen, zei ze altijd: "Bij het onverwachtte".  Iets wat ik nooit echt had begrepen.

Om haar mening nog verder te beargumenteren, zei ze altijd dat de profeties van vroeger hetzelfde zijn als de foto's van nu. Een profetie is vaak een soort raadsel, of voorspelling, om de toekomst te helpen of om te waarschuwen en foto's konden precies hetzelfde doen.

Ik was altijd geboeit door de mythes en profeties die mijn oma vertelde, maar nooit had ik ze echt geloofd. Tot nu, mijn oma vertelde me al dat de wereld zou vergaan en dat, was wat er precies aan de hand was.

Zonder genade zou de wereld, zichzelf van kant maken, met een klein beetje hulp van het helal. Vroeger zouden ze de wereld hebben kunnen redden, als ze meteen hadden ingegrepen, had mijn oma me verteld. Maar nu, zou er maar een kleine kans zijn dat de wereld nog langer dan een jaar zou bestaan.

Mijn oma vertelde me vaak dat er een mogelijkheid was, beschreven in een profetie, om het einde van de wereld tegen te gaan, maar elke keer dat ik vroeg hoe dat moest, zei ze me dat ze me dat zou vertellen, wanneer er de tijd voor was. En blijkbaar was die tijd er nog steeds niet.

Ik ademde nog eens diep in en liet mijn blik over de lege stad glijden.

Het leek overal uitgestorven, de mensen waren allemaal ondergedoken, verwachtend dat de wereld ieder moment ten einde kon zijn. Dat was iets, wat ik nooit heb begrepen, als je weet dat je einde nabij is, ga je toch niet onderduiken, wachtend op de dood? Het leek me dat je de laatste dagen van je leven koesterde en genoot van de laatste moment samen met je familie.

Als het officiele einde pas over een jaar was, wat in de profitie beschreven stond, zou je dus een jaar in een schuilkelder doorbrengen, levend van blikken voedsel, terwijl hetzelfde lot je te wachten staat, dan wanneer je gebruik maakte van de laatste dagen op aarde en zoveel mogelijk plezier probeerde te maken.

Eigenlijk was de stad triest om te zien, de enige mensen die je zag waren zwervers, die zichzelf geen onderdak konden bieden. Er was niemand die ze zou willen helpen, niemand die ze in huis zouden halen, alleen omdat hun eigen overlevingskans dan kleiner zou worden.

Dat is precies hoe mensen in elkaar zitten, ze zijn egoistisch en denken alleen maar aan zichzelf, ze willen het beste voor zichzelf. Het maakt ze niet uit, hoe het met de mensen om zich heen gaat, als het maar goed gaat met hunzelf. En als ze even een verkoudheid hebben, zouden ze willen dat iedereen ze zouden behandelen alsof ze stervende waren, alleen om de aandacht die ze dan zouden krijgen. Dat vertelde mijn oma me altijd toen ik klein was en hoe ouder ik werd, hoe meer ik me besefte dat het waar was.

Ik schopte met mijn voet uit pure frustratie tegen één van de omgevallen bomen, ik kon altijd zo woedend worden, bij alleen al de gedachte aan zo'n egoistisch mens!

De lucht begon langzaam donker te worden en de woorden van mijn oma plaatsten zich terug in mijn hoofd.

"Zorg dat je als het begint te schemeren naar huis komt, het is gevaarlijk buiten, in deze tijden!" Vroeger zou ik haar recht in haar gezicht hebben uitgelachen, ik was immers achttien en kon dus heust wel voor mezelf zorgen. Maar in die tijden zou je zoiets niet snel meer zeggen.

Iedere dag vielen er bomen om en stortten huizen in, door de schokken. Je kon het geen aardbevingen noemen, want bij aardbevingen, zijn het de aardplaten die de schok veroorzaken, maar in tegendeel tot dat, ging de hele wereld heen en weer en niet alleen het grensgebied van de aardplaten.

Ik schrok op uit mijn gedachten, doordat de lucht steeds sneller donker kleurde. Een onaangenaam gevoel betrok mijn lichaam. Het was geen angst, ik kende geen angst. Het was een ander gevoel, iets wat ik niet helemaal kon plaatsen, iets wat ik niet kan verwoorden.

Mijn benen begonnen zich af te zetten tegen de grond en met een beetje snelheid begon het puin langs mijn ooghoeken voorbij te flitsen. Mijn gedachten werden sinds het eerst in een tijdje weer helemaal leeg. Ik hield van alle soorten wandelen, het maakte je lichaam altijd helemaal leeg en liet de rust terug keren.

Opeens voelde ik iets hards waar ik tegenop knalde, waardoor mijn lichaam met een klap tegen de grond weerkaatste.

"Pas toch op! Bitch!" Een raspige stem spugde me de woorden toe. Ik haalde mijn schouders op, klopte het vuil van mijn kleren en keek toen naar de jongen die me omver had gelopen.

"Lynn is de naam, maar bitch is ook goed hoor!" Ik bekeek de jongen snel en zag twee smaragd groene ogen op een licht gezicht, waarop bruine krullen waren gegroeit.

Ik had geen zin om nog veel langer met deze jongen te moeten praten, hij deed me denken aan die egoistische mensen, waar ik het over had. Dus begonnen mijn voeten zich automatisch alweer over de aarde te bewegen.

"Kom terug! Wie gaat deze broek betalen? Weet je wel hoe duur die was?" De jongen wees met zijn vinger naar zijn broek, waar gaten in zaten, ik grijnsde en stak lachend mijn middelvinger naar hem op.

"Veel succes, met iemand vinden die dat voor je wilt betalen!"

Dat was het allereerste hoofdstuk, ik weet nog steeds niet 100% zeker of ik hiermee verder ga, omdat ik dit echt het moeilijkste verhaal vind, waar ik ooit aan heb geschreven. Maar moet ik er meer doorgaan? Of is het de moeite niet waard? De naam; Lynn kan trouwens nog veranderen.