Een wolk van stof stoof op, van het oude, zwart bekafte boek, die in mijn handen lag, nadat ik er zacht tegenaan blies. Voorzichtig wreef ik de laatste plukjes stof van het boek en ging met mijn tengere vingers over de gouden letters, alsof het één of ander beroemd kunstwerk was.
Ik zuchte vermoeid toen ik de titel las. "Zachte heelmeesters maken stinkende wonen," blijkbaar was het boek dat ik daarvoor nog zo belangrijk had gevonden, gewoon één van mijn oma's oude kwalen boekjes was. Ik gaf hem een plaats bovenop de andere boeken die geen enkele aanwijzing bevonden.
Mijn hersenstroom ging al snel naar de zo "oprecht" geïntresseerde jongen van die dag daarvoor. Hij zag er toen zo betrouwbaar, maar vooral veranderd uit. Niet te geloven dat ik écht had gedacht dat hij serieus zou komen opdagen!
Al de boeken die nog voor mijn neus stonden, klaar om uit gezocht te worden, zorgden voor een lamlendige gevoelensstroom, die zich door mijn hele lichaam doorvoerde. Ik gooide mijn hoofd hard tegen de muur, waar mijn rug al die tijd al tegenaan leunde.
Harry. Zijn bruine krullen leken zo perfect te staan, bij zijn groene wondermooie ogen, maar het was alleen maar gezichtsbedrog, want zó perfect was hij niet. Het leek wel alsof hij sinds hij binnen was ervoor zorgde dat ik niet zag wie hij echt was. Alsof hij me een blinddoek voordeed. Maar sinds ik die ochtend mijn ogen geopend had, leek het alsof die blinddoek sierlijk mijn ogen langs naar beneden dwarrelde, voordat hij zonder enkel geluid te maken de grond raakte. Was dat raar? Ja. Begon ik gek te worden? Als ik dat nog niet was, dan ja.
Je kon zeggen dat al dat denken me moe maakte. Het voelde alsof mijn hersenen overuren draaiden en na 27 boeken 'onderzocht' te hebben, vond ik dat ik een kleine pauze wel verdiend had.
Moeizaam slofte ik naar beneden en plofte toen eindelijk op de bank neer. Hoewel ik mijn gedachten er juist vanaf probeerde te houden, kropen ze steeds terug naar de zolder, naar al de kasten, volstaand met boeken en kleine papiertjes. Ik trok mijn benen naar mijn lichaam toe, terwijl ik mezelf op mijn zij draaide. Starend naar het zwarte beeldscherm van de televisie. Was ik een levenloze loser? Ja, honderd procent zeker. Haatte ik mezelf? Min of meer. Was er hoop voor mij? Nee, geen mens die mij zou willen helpen.
Er lagen zoveel lasten op mijn schouders en ik wist niet of ik dat wel aan kon, ik wìst dat ik ze niet aan kon. Maar er was geen weg terug meer. Ik had het beloofd, ik had gezworen deze lasten te dragen en dat was precies wat ik moest doen. De lasten overspoelden mijn lichaam en trokken alle energie uit me. Ik kon er niets meer tegen doen en voor ik het wist vielen mijn oogleden dicht. Ik was me er niet van bewust dat ik ergens over droomde, zeker weten niet zelfs.
Toen ik mijn ogen opende was ik nog steeds zo moe dat ik eerst nog minstens vijf minuten met mijn ogen dicht op de bank gelegen had. Pas toen ik me besefte dat ik geslapen had stond ik op van de bank en liep naar de keuken. Vermoeid gooide ik wat water in mijn gezicht, in de hoop dat de wallen onder mijn ogen zo verminderd zouden worden. Aandachtig keek ik naar de druppels water die mijn handen deden doen glinsteren. Eigenlijk was water zo iets bijzonders, in ieder geval dat vond ik toen. Andere vinden dat natuurlijk niet, die vinden dat het het meest normale is wat er op deze aarde bestaat, omdat het grootste deel van deze wereld uit water bestaat.
Ik liet mezelf op de rieten stoel in de keuken neer ploffen. En meteen daarna voelde ik de lasten weer op mijn schouders, die zich doordrukten in mijn hoofd. Ik miste iemand die om me gaf, die met me knuffelde als ik me zo als die momenten me depri voelde. Het kwam hard aan dat ik nu alleen op de wereld stond. Hoe moest ik mezelf onderhouden? Ik moest een baantje vinden, maar waar? Niet dat het nodig was, als de wereld ten onder ging. Voor de hevige regenbuien en de stormen had ik tenminste nog een baantje, maar niemand kocht meer wat en de straten waar al snel uitgestorven en de winkel waar ik werkte ging falliët.
Gelukkig was er voor een lange tijd nog genoeg eten in huis en anders had ik altijd het geld dat altijd al apart lag nog. Mijn oma spaarde voor mij, voor een auto, alleen de prijzen werden steeds duurder en zo was het er ook nog nooit van gekomen.
Ik pakte een appel uit de fruitschaal, waste hem af en nam er een grote hap uit, voordat ik naar boven liep. Ik moest verder met het uitzoeken van mijn oma's spullen. De traptreden kraakten luid, onder mijn voeten. Mijn gedachten waren er nog steeds niet helemaal bij, mijn lichaam leek op het moment van het overlijden van mijn oma in een soort trans te zijn, niet in staat enkele emotie vrij te geven. Bang voor de gevolgen ervan.
Mijn hand drukte de hendel van de zolderdeur naar beneden en opende de deur in een snelle beweging. Daar trof ik iets geheel onverwachts aan. Alle boeken die ik had uitgezocht lagen over de grond verspreid en niet meer op een nette stapel, zoals ik het had achtergelaten. Achterin de kamer zat een schim, maar de contourlijn die ik spreekwoordelijk om die persoon heen had kunnen trekken had al veraden wie het was. Zijn krullen, zwarte jeans en zijn shirt, konden maar bij één iemand horen. Harry. Harry Styles.
"Wat heb je gedaan?!" Gilde ik hem toe. "Er stond hier een nette stapel met uitgezochtte boeken! En jij denkt dat je zomaar even binnen kan wandelen als ik lig te slapen, om vervolgens alles over hoop te halen, zodat het mij alleen maar meer tijd gaat kosten?!" Boos liep ik naar hem toe, tot ik recht voor hem stond. "Wat denk jij wel niet?! Vertel eens. Wat heb jij te verbergen?" Ik prikte in zijn borstkas en keek hem scherp aan.
Zijn ogen stonden niet schuld bewust en vertoonde enkele sporen van verwardheid. "Ik wilde je alleen maar helpen. Ik had me verslapen, maar was toch gekomen. Ik zag je zo lief slapen en je zag die dag ervoor er zo uitgeput uit, dat ik je maar had laten slapen en zelf alvast begonnen was. Ik dacht dat je nog niet begonnen was." Hij keek me aan, maar iets in de blik van zijn ogen deed het dat ik hem niet vertrouwde. .
"Niet meer doen in het vervolg!" Ik haalde diep adem en insprecteerde de kamer. Het zag er nog net niet uit alsof de wereld al vergaan was. Ik keek hem nog even aan en wees toen naar de deur. "Ik wil dat je nu onmiddelijk mijn huis verlaat. Ik hoef je verlopig niet te zien en ik heb rust nodig."
"Ik had hier ook nooit aan moeten beginnen," mompelde ik er zacht achteraan. Hij knikte en maakte aanstalte om weg te lopen. Voordat hij mijn hand greep. Ik wilde me terug trekken, maar hij was te sterk en voor ik het wist had ik zijn nummer op mijn handpalm staan.
"Bel me als je me nodig hebt," daarmee liet hij me achter in huis vol stilte en vol van raadsels en geheimen, die nog ontcijferd moesten worden.
Nieuw hoofdstukje!! :)
Wat denken jullie dat er gaat gebeuren?
Dan nu een super ordinaire Who Knows Me Best.
De gene met de meeste goede antwoorden krijgt een shout out, bij dit verhaal en een opdraging.
Love you!! :))
1. Coke - Pepsi
2. Boeken - films
3. Lezen - schrijven
4. Dansen - zingen
5. Honden - katten
6. Buiten - binnen
7. Hiphop - ballet
8. Blauwe - bruine ogen
9. 5SOS - 1D
10. single - taken
11. Dag shoppen - meidenavond
12. Gitaar - piano
13. Little things - You and I
14. Blauw - goud
15. Stadsmeisje - boerenmeisje
Dat was het al weer.
Laat achter wat je denkt in een bericht en ook wat je van dit hoofdstuk vond.
Heb je nog vragen? Stel ze! :)
Ik bijt niet! Ik hap alleen ;)
Wat je denkt dat er gaat gebeuren moet je niet vergeten! :) X
Love U
JE LEEST
~Boek 1~ The End...
Fanfiction||Boek 1 uit de Generation Styles serie.|| Nooit gedacht over het einde van de wereld? Ooit gedacht aan het moment dat de planeet aarde zichzelf van kant zou maken? Het enige wat de mensen die op deze planeet leefden, deden was de voorspellingen ui...
