~Boek 1~ The End...

02

De deur kraakte luid, toen mijn hand hem zacht open duwde. Mijn lichaam glipte het kleine, knusse huisje binnen en gooide vervolgens de deur dicht.

"Hey liefje, ben je daar eindelijk? Ik begon al ongerust te worden, je weet hoe ik erover denk om naar buiten te gaan!" Mijn benen brachtten me naar de woonkamer, waar een kleine, oude vrouw op de bank zat. Mijn lichaam liet zich naast haar neer vallen en de vrouw, die ik ook wel mijn oma noemde, sloeg haar armen liefelijk om me heen.

"Het was heerlijk buiten, oma! U moet echt eens met me mee komen, gewoon om een frisse neus te halen? Ik weet zeker dat het u goed zou doen!" Ik glimlachte zacht en keek in mijn oma's bijna grijze ogen. 

"Ik denk er niet aan, Lynn! Jij kan nog wegrennen voor gevaar! Jij kan jezelf nog verweren tegen je vijand, maar zie mij, met mijn oude lichaam! Ik kan niets meer beginnen!" Ze zuchtte nadat ze haar laatste woord sprak.

"Vroeger was ik net als jij, vol van avontuur! En ik wilde altijd dingen bereiken, zelfs al zeiden anderen dat het onmogelijk was! Ik bleef volhouden, net als jij!" Ze grinnikte en staarde dromerig voor zich uit.

Het was een minuut stil, allebei in onze eigen gedachten verzonken.

Mijn hand ging een aantal keer voor het gezicht van mijn oma langs, waarna ze geschrokken opkeek vanuit haar dagdroom. "Mag ik dan nu eindelijk de profetie over het einde van de wereld weten?" Nieuwsgierig liet ik mijn blik over haar berimpelde gezicht glijden. Waar een scheve glimlach op verscheen.

"Als het er de tijd voor is, wat ik je al eerder had gezegd." Ze grinnikte even, door mijn ongeduld en liet haar gezicht vervolgens weer serieus staan.

"Maar wanneer is de tijd er dan? Als iedereen dood is en we samen elkaar in de hemel tegemoet komen?" Mijn stem klonk sarcastisch, terwijl ik met mijn handen gebaren maakte.

"Wanneer is die tijd? Hoelang moet ik dan nog wachten? Is het niet veel handiger als ik nu al opzoek kan gaan naar de oplossing, voor het te laat is en de wereld is vergaan? Wat als we er dan te weinig tijd voor hebben?" De ene vraag na de andere verliet mijn mond en vuurde zichzelf af op het onschuldige vrouwtje.

"Al die vragen zullen vanzelf opgelost worden, het enige wat er voor nodig is, is geduld!" Antwoordde ze kalm en rustig.

Ik zuchtte geirriteerd en keek haar onderzoekend aan.

"Ik geloof u, als u morgen met mij naar buiten gaat?" Haar blik werd meteen moeiijk. "Gewoon voor een kwartiertje, voor één keer?" Voegde ik er snel achteraan.

Ze zuchtte vermoeid, maar gaf uiteindelijk wel toe. "Okee, één keer, één kwartier!"

Een vrolijk kreetje verliet mijn mond en maakte een weg om weergalmd te worden in het kleine huisje. Ik liet me opvangen in mijn oma's armen en knuffelde haar stevig.

"U bent de beste oma die ik ooit heb gehad!" Mijn woorden deden haar ogen rollen en een kort lachje uit haar mond komen.

"Ik ben je enige oma..." Zei ze, met een licht verdrietige ondertoon in haar stem.

"Dat ook, maar ook al had ik er honderden, was u alsnog de beste!" Een spontane glimlach kwam op haar gezicht te staan en haar kleine lichaam trok me nog eens in een stevige knuffel.

Niet te geloven dat het écht de laatste keer was dat ze buiten kwam, of kon komen...

Oke, ik weet dat dit verhaal niet veel word gelezen en dat door dit saaie hoofdstuk het al helemaal niet meer word gelezen, maar ik wilde dit gewoon even posten.

Omdat het, tegen mijn verwachtingen in, een heel leuk verhaal is om aan te schrijven én heel spannend omdat ik al weet wat er gaat gebeuren...