~Boek 1~ The End...

03

"Meent u dit, oma?" Ik keek met een schuine blik naar het ding dat nu in mijn hand lag.

"Ja, ik meen het! Zet het nu maar op! Het is veel veiliger zo!" Haar zachte stem klonk bezorgd. Ik rolde met mijn ogen en plantte het masker op mijn gezicht. Mijn handen grepen naar de achterkant van mijn hoofd om het te vast te maken.

Ik geloofde niet dat ze dit echt meende, we zaten in de 21ste eeuw en droegen een masker om ons te beschermen tegen de buitenwereld. Niet dat het echt zou helpen, het zou eerder mensen aan het lachen maken.

Ik liep naar het smalle gangetje en bekeek mezelf in de grote spiegel, die daar op de muur plaats vond. Dat ding dat zich op mijn gezicht bevond was vreselijk, lachend liep ik terug naar de woonkamer.

"Het spijt me, maar ik ga dit echt niet dragen!" Ik trok het masker van mijn gezicht en liet het op het eikenhoutenkastje vallen. Mijn oma rolde met haar ogen, terwijl ze de touwtjes van haar masker vastknoopte.

"Alsutblieft oma, draag dat alsjeblieft niet! Het maakt andere mensen aan het lachen! En u gaat toch maar voor een kwartiertje naar buiten!" Mijn ogen keken haar ogen dringend aan. "Alstublieft?" Smeekte ik, met mijn liefste glimlach.

Ze zuchtte, keek me onderzoekend aan, maar gaf uiteindelijk toch toe. "Oke, oke, maar als me iets overkomt is het jouw schuld!" Zei ze sarcastisch. Haar masker trok ze af en gooide hem naast de mijne op het kastje.

"Laten we het dan maar meteen doen, dan zijn we ervan af!" Ze gaf me een zacht duwtje tegen mijn rug en liep achter me aan naar de deur.

Één voor één maakte mijn handen de sloten van het slot, waarna mijn lichaam naar buiten glipte. Ik zag hoe mijn oma een moment zenuwachtig voor zich uit staarde, maar toen al haar emoties wegstopte.

Zo zelfverzekerd mogelijk keek ze om zich heen, ze zette een aantal stappen naar me toe, waardoor we naast elkaar konden lopen.

Ik wist precies waar ik heen wilde, naar een speciale plek voor mij. Het was het enige wat niet onder het puin lag in deze stad. Een klein open veldje, bij een grote dikke boom die er all honderden jaren stond. In de lente was het er prachtig, omdat als je onder de boom zat, starend naar het stille water de bloesem op je neerde daalde en je een sprookjesachtig gevoel gaf.

Mijn lichaam sprong handig over een omgevallen boom, nadat ik dat al zo vaak had gedaan. Ik stak mijn hand uit naar mijn oma, om haar erover heen te helpen. Ze lachte vriendelijk naar me.

Ik begeleidde haar naar de mooiste plek waar ik ooit geweest was en liep naar de grote boom.

"Ziet u nu, er is niets om bang voor te zijn!" Mijn lichaam liet zich zacht neervallen in het korte, koude gras en liet mijn rug tegen de dikke boom aanleunen. Mijn oma zakte naast me neer en keek verbijsterd naar het prachtige meertje.

"Misschien heb ik me te veel laten beeinvloeden door het gevaar... " Fluisterde ze zacht, genietend van haar uitzicht.

"Ik denk het..." Afwezig antwoorde ik, denkend aan mijn eigen gedachtes.

Ik dacht veel na, iets wat me eigenlijk altijd in de weg had gezeten. Iedere gedachten vestigde zich in mijn hersens en zette zichzelf uit, als een spons. Ik hoopte vroeger altijd dat mijn gedachten minder zouden worden, na mate ik ouder werd. Maar zoals mijn oma altijd zei; 'Laat je niet beetnemen door de positieve kant van je hersens, maar laat je leiden door de negatieve, hij beschermd je tegen het kwaad'.

Mijn lichaam zette zich af van de grond en liet zich leiden over het veldje naar de oever van het meertje. Ik knielde erbij neer en liet mijn blik over mijn spiegelbeeld gaan.

Het meertje reflecteerde mezelf mooier dan dat ik was, het was een verbeelding, iets wat niemand ooit had begrepen. Mijn oma had me ooit verteld dat het meertje een geheime kracht had, hij kon het positieve laten zien of de toekomst vertellen.

Je kon zeggen dat ik de wijsheden van mijn oma zag als zelfverzonnen verhaaltjes, die ouders aan een kind voorlazen, maar mijn oma zei altijd dat het echt was.

Ik zag mezelf stralend lachen in mijn reflectie, het maakte iets in me los. Vooral omdat ik op dat moment helemaal niet lachte, met een snelle beweging had ik mijn hand door het water gehaald en verdween mijn spiegelbeeld in kleine golfjes.

En op dat moment klonk er een hoge, schelle gil, waarop een harde knal volgde. In reflex liet ik mijn lichaam 180 graden draaien en zag daar iets wat mijn ogen groot lieten worden, mijn hart voor een moment liet stoppen en het startschot voor de vallende tranen betekende.

Met snelle passen rende ik naar haar toe en knielde bij haar neer. Mijn tranen vonden de uitgang en liepen met volle snelheid over mijn wangen.

"O-Oma?" Stotterde ik. Haar hand bewoog voorzichtig naar de mijne toe, terwijl ik mijn blik niet af kon houden van het bebloede, rode gat in haar lichaam.

"Het is tijd, red de wereld, voor mij!" Sprak ze, met alle kracht die ze nog had. Ze duwde een klein opgerold papiertje trillerig in mijn handen.

"Nee, alstublieft, oma! Blijf bij me, alstublieft! Ik kan het niet alleen! Alstublieft" Nog meer tranen voerden zich af, terwijl de pijn in mijn hart toenam.

Haar adem werd harder, haar borstkas ging sneller op en neer. Waarna ze nog één keer diep adem haalde.

"Alleen dan vind ik rust..." Ze sloot haar ogen en blaatste voor de laatste keer haar adem uit. Haar hoofd viel naar achter, tegen de stam van de boom en haar lichaam zakte levenloos in elkaar.

En daar zat ik dan, bij haar lichaam, ik liet mijn hoofd huilend op haar hand vallen. En toen drong het tot me door. Dit was allemaal mijn schuld, de dood van mijn oma was mijn schuld! Als ik haar nooit had meegenomen naar buiten, was dit nooit gebeurt!

Ik keek naar het lichaam van mijn lieve oma. De enige familie die ik ooit gehad had, ik had nu niemand meer.

"Lieve oma, ik zal ervoor zorgen dat u rust vind, ik zal ervoor zorgen dat u mij dit ooit vergeeft!" Ik drukte een zachte kus tegen haar koude, witte, levenloze wang. Het papiertje dat ze me had gegeven, stopte ik diep weg in mijn zak.

Ik plukte het enige bloemetje van het veldje en legte hem in de hand van mijn oma.

"Ik hou van u!" Nog meer tranen stroomden nu over mijn wangen. Ik dwong mezelf om te gaan en liep weg, weg van mijn allerlaatste familielid.

Ik zou er alles aan doen, om aan haar laatste wens te voldoen.

Vertel please wat je ervan vind! ;) Het was echt heel moeilijk om te schrijven!

Ik zou willen weten of jullie vinden dat ik het goed heb gedaan, of niet.

Xx Love ya