Pociąg Życia

prolog

Codziennie setki ludzi przewija
się przez mój pociąg życia w którym tkwie od lat


• • •

Zawsze tylko wchodzą i wychodzą.
Niektórzy czytają książki, inni zaś wpatrują swoje zmęczone życiem, białe ślepia w małe ekraniki telefonów, które oświetlają lekko ich twarze. Trudno im się z nimi rozstać.
Czasami coś bazgrolą bądz zapisują na kartkach zeszytu czy rękach.

Malunki które tworzą są bardzo ładne. Podobają mi się. Lubię patrzeć jak przelewają na papier swoje myśli bądz fantazje, wyrażając tym siebie. Nawet jeśli niezbyt dobrze wychodzi, i tak sprawia wam to frajdę. Wkładacie w swoje dzieła wiele serca.
Fascynuje mnie to.
Zawsze jestem przy nich, przy was.
A przynajmniej jeśli zainteresujecie mnie sobą wsiadając w mój pociąg. Wybieram tylko te najciekawsze osoby, a tych jest mało.

Chociaż..Każdy z was jest ciekawy na swój sposób. Potraficie zaintrygować swoim zachowaniem i myślami.

O! Na przykład bardzo często towarzysze mężczyźnie w podeszłym wieku, kiedy wraca prawdopodobnie do swojego rodzinnego miasta, domu. Odnoszę wrażenie, że jest szczęśliwym człowiekiem. Czuć od niego pewien spokój. Czasami staram się rozgryźć jego historię, do kogo jeździ i inne takie, natomiast na próżno. Raczej nigdy mi się uda. I tak nie usłyszy dźwięku, który staram się wydać z moich ust.
Ani pytań.
Myśli.
Nikt nigdy nie stara się usłyszeć.

Niepozorny, zwykły staruszek wracający do ciepłego domu gdzie dzieci i reszta rodziny czekają z ciepłym uściskiem na powitanie
(O, i z dobrym obiadkiem zapewne także).
A jednak mnie zaciekawił. To zależy od wielu czynników.

Dosiadam się do niego i czekam.
Po prostu.
Pomimo tego, że mnie nie widzi.
Pomimo tego, że dla innych jestem nieobecna.

Jestem z wami, dla was, pomimo tego, że właściwie nie istnieję.

×××
Okok pierwsza książka, pierwszy prolog napisany przeze mnie od dawna ;w; mam nadzieję, że nie jest tak źle i zainteresuje was tym amatorskim tekścidłem ale kto wie. Możecie wytykać mi błędy i dawać rady, przydadzą się bardzo.