I Hate You, I Love You.

I Miss You

***Teraz***

Nastał kolejny dzień. Kolejny dzień, w którym Jungkook musiał znosić widok Jimina z Eunbi.  W którym musiał stale ignorować rwący ból w klatce piersiowej, kiedy  jego ręce dotykały jej ciała. Przełykanie kulki goryczy i  powstrzymywanie cisnących się do oczu łez stały się dla niego nawykiem,  który w ciągu ostatnich dwóch lat opanował perfekcyjnie. Powtarzanie  słów „Wszystko w porządku. Czuję się dobrze. Nie rusza mnie to. Już nic  do niego nie czuję" są codziennością Jungkooka.  Powtarzanie tych krótkich zdań każdego dnia wprawiło go w stan otępienia, zmieniło w nieobecną i niezdolną do przełamania się masę,  nieczułą i zamkniętą w sobie.

Każdy dzień oddalał Jungkooka od bycia sobą i oddalał go od innych. Od Jimina. Stał się niesamowitym aktorem, wymuszając każdy uśmiech, każde miłe słowo, stojąc obok Eunbi i powstrzymując się od wyrwania jej z objęć Jimina, by móc samemu wślizgnąć się między jego szerokie ramiona. Nikt nie miał  pojęcia, co tak naprawdę dzieje się w głowie najmłodszego. Nikt oprócz  jego najlepszego przyjaciela, Yoongiego. Każdy z towarzystwa podejrzewał, że Jungkook nadal jest zakochany w Parku, Taehyung  dobrze zdawał sobie sprawę z tego, co się dzieje, jednak nie potrafił przełamać bruneta. Nie potrafił już do niego dotrzeć, wspierać go, chciał tego, cholernie chciał mu pomóc. Jungkook z kolei pragnął czegoś innego. On nie chciał pomocy, nie potrzebował  słów otuchy, uśmiechów i nieszczerych, czy też szczerych słów  pocieszenia. Potrzebował Jimina  tylko dla siebie. Pragnął jego dotyku, zasypiać i budzić się obok  niego, słyszeć swoje imię z jego ust w każdej sekundzie swojego życia.  Oczywiście, że tego chciał. Nie zawsze jednak dostajemy to, czego  chcemy.

Stałe udawanie kompletnie go wykończyło. Czuł się  zmęczony, rozdrażniony, oczywiście przyczyniła się do tego minimalna  dawka snu, którą dostawał każdej nocy przez przygotowania do egzaminów.  Chcąc odciągnąć myśli od Jimina, skupił się na nauce. Kawa stała się jego towarzyszem, który nigdy go nie opuszczał i w przeciwieństwie do Jimina, pomagał mu każdego dnia.

Jungkook  siedział właśnie w bibliotece, przygotowując się do testu z matematyki,  która swoją drogą była jego największą zmorą. Sięgnął po kubeczek ze  szkolnej kawiarni i przystawiając go do ust, przechylił mocno. Westchnął  rozdrażniony, kiedy uświadomił sobie, że w środku nie została nawet  kropla. Podniósł zmęczony wzrok i rozejrzawszy się po sali, rozszerzył  zdziwiony oczy. Wszystkie stoły były puste, oprócz jego. Większość  świateł została już zgaszona, lecz kilka nadal oświetlały pomieszczenie.  Brązowe, pogrążone w ciemnościach regały wydawały się teraz jeszcze  bardziej majestatyczne. Było w nich coś intrygującego, cos mrocznego, co  sprawiało, że Jeon nie był w stanie spojrzeć w inną stronę.

- Przepraszam Jungkook,  ale naprawdę muszę już zamknąć. Też chcę wrócić dzisiaj do domu. - Głos  starszej kobiety wyrwał go z rozmyślań, powodując, że gwałtownie  odwrócił głowę. - Jest już 23:30 skarbie, bibliotekę powinnam była  zamknąć godzinę temu.

- Tak wiem pani Yoo,  jak zwykle się zasiedziałem. Bardzo przepraszam, nie wiedziałem, że już  tak późno. - Chłopak spojrzał na nią przepraszająco, posyłając blady  uśmiech. Kobieta odwzajemniała gest i poklepała bruneta po plecach.

- Ciężko pracujesz, Jungkook. To świetnie, ale odpocznij trochę, zwolnij. Cały swój czas spędzasz z nosem w książkach, masz w ogóle chwile, by odetchnąć? - Jungkook  spuścił głowę i spojrzawszy na książki, westchnął cicho. Zamknął  zeszyty i podręczniki, po czym przeniósł wzrok na twarz bibliotekarki.

- Nie bardzo.

-  W takim razie może warto spróbować? Zapewniam cię, że poczujesz się  lepiej. - Pogładziła chłopaka po włosach, po czym złapała pusty kubeczek  i skierowała się w stronę swojego biurka. - Ja się tym zajmę —  powiedziała, potrząsając trzymanym w ręce pojemnikiem — wracaj do domu  bezpiecznie.