Pırıltı 😺

bölüm 2

Ertesi gün kulübenin önünden geçmek zorunda kaldığım için köpek havlamalarına alışkın olduğum kadar da tedirginliğim bitmez oldu.
Esma Teyze benim korktuğumu anlamış olmalı ki bana gülümseyerek;

''O sadece beni koruyor '' dedi.

Gülümsedim ve kafa sallayarak otobüs durağına doğru uzaklaştım..

***************

İş dönüşü mahalleye yaklaşıyor iken ambulans seslerini duydum hızlıca mahalleye doğru bakındım .. Kulübenin önünde bir sedir, köpek sedire doğru uzanmaya çalışıyor biraz daha yaklaştım sedir de ise Esma teyze , üzerine beyaz bir örtü örtüp onu götürüyorlardı köpek ise sessiz di ilk defa...
Şaşkınlıkla olan biteni izliyordum Teyzenin kimsesi yoktu köpekten başka köpeğinde ondan başka ....

Ambulans uzaklaştı köpek ise yol da kala kaldı yanına gittim eğildim kafasını okşadım sonra sakince arkasını dönüp kulübesine gitti dik bir şekilde oturdu ... Arkasından ona baka kaldım....Çok sakin bi o kadar da üzgün biz insanlara nazaran daha güçlü,  hayran kalmıştım...

Onun için çok üzüldüm bir köpek için  sanki onun da duyguları var ya da ben öle hissetmiştim bilmiyorum...........

******************

Sabah olmuş ben ise gözlerimi açar açmaz cama koştum kulübeye doğru gözlerimi yönelttim o ordaydı dün ki gibi öle duruyordu gözleri sanki dalmış gibi gerçekten çok üzülüyordum ne yapmam gerektiğini bilmiyordum hazırlanıp bir tas süt ve ekmek aldım .

Kulübeye doğru geldiğimde o hala gözleri bir yere odaklanmış bakıyordu beni korkutsa da sebebini biliyordum yada hissediyordum diyelim. Aldığım bir tas süt ve ekmeği önüne koyup gittim . Arkama hafifce baktığım da hiç yemeğe dokunmuyordu üzülmüştüm önüme dönüp durağa gittim.

***************

Döndüğümde her zaman ki yerinde aynı şekilde duruyordu artık endişelenmeye başlamıştım tekrar yanına gidip bir şeyler koydum önüne, dokunmamıştı onu gizlice izlediğimde yediğini fark ettim gerçekten çok sevindim diyebilirim kaç gündür yemek yemiyordu o kadar çok üzgündü ki gerçekten dayanamıyordum... Ona gitgide daha çok bağlanıyordum.

*******