He makes me strong (Dutch fan fiction)

Police office room

Ik wordt wakker met een rotgevoel, ik snap niet waarom.

Ik denk na, dan valt alles weer op zijn plaats: mijn ouders zijn vermoord.

Ik denk dat ik moet overgeven dus open ik snel mijn ogen.

Naast me ligt Niall te snurken. Ik duw zacht zijn hand van me af en stap gauw het bed uit.

Ik ren naar de wc en geef over. Als ik klaar ben spoel ik door en loop de trap af naar beneden.

Ondanks alles grinnik ik als ik de Louis, Liam en Zayn met mond open door de woonkamer verspreid zie liggen pitten.

Zo zachtjes mogelijk pak ik een glaasje water en spoel mijn mond om de gore smaak weg te spoelen.

Ineens voel ik twee armen om me heen.

'Morning, sweetie.' Hoor ik Niall zeggen. 'How are you?'

Ik haal mijn schouders op. 'Mwah, ik voel me niet erg lekker.'

'Ik snap het hoor, ontbijtje?' Vraagt hij.

Ik knik van ja.

Dus zitten we even later met z'n allen aan tafel.

We hebben Harry overigens de wasmachine-kamer aangetroffen.

'Dus over een paar uur heb ik een afspraak met Yasmine.' Zeg ik.

'Zal ik met je meegaan?' Vraagt Niall.

'Is goed.' Antwoord ik.

---

We komen aan bij het bekende ziekenhuis.

Weer komen de zenuwen die mijn buik laten kriebelen. Ik haal een paar grote happen adem en stap dan met Niall het ziekenhuis in.

Yasmine wacht ons al op. Ze condoleert me en vraagt ons mee te lopen naar een kamertje.

Ik loop langs alle graffiti en zie ook de kamer van Nala.

'Hoe is het met Nala?' Vraagt Niall, die de kamer blijkbaar ook opgemerkt heeft.

'Ehm... Haar gezondheid is verslechterd, spijtig genoeg. Maar er is nog hoop.' Zegt Yasmine, ze is duidelijk erg teleurgesteld. Wat ik natuurlijk snap, ik wou dat ik Nala kon helpen!

'Kunt u haar groetjes doen van ons?' Vraag ik.

'Natuurlijk!' Zegt Yasmine en ze gebaart dat we er zijn.

We lopen het kamertje binnen, het doet me aan een soort politiebureau kamertje denken.

'Ah, mevrouw Anderson!' Zegt een man die van zijn bureau opstaat. 'Gecondoleerd met je ouders, het spijt me dan ook zeer voor je.' Hij geeft me een hand.

'Bedankt.' Zeg ik en bijt op mijn lip om mijn tranen in bedwang te houden.

Niall en ik nemen plaats voor het bureau van de man, Yasmine loopt de deur uit.

'Zo, Lucy, mijn naam is Toon van de Poot, maar noem me maar gewoon Toon.

Je bent hier en we gaan het hebben over de oorzaak van de dood van je ouders. Ik kan alvast zeggen dat de moord met opzet gebeurd is.' Zegt Toon.

Ik knik.

'Wat voor een werk dacht je dat je ouders deden?' Vraagt Toon.

Ik vind het moeilijk om over mijn ouders na te denken en ben bang in tranen uit te barsten.

Nu begin ik op mijn tong te bijten, ik heb het idee dat mijn tong er elk moment af valt.

'Ehm... Eigenlijk weet ik het niet, ze waren nooit thuis maar ze hebben gezegd dat ze bij een bank werkten, of iets met een goede baan in elk geval...' Zeg ik met een brok in mijn keel.

Blijkbaar merkt Toon het op en vraagt of ik een glaasje water wilt, ik knik.

Toon loopt weg naar de waterautomaat op de gang.

'You're allright babe?' Vraagt Niall bezorgd. Ik knik van ja en doe mijn uiterste best om te glimlachen, Niall weet heus wel dat ik me niet goed voel.

Hij pakt mijn hand onder de tafel. 'Het komt goed!' Zegt hij voor de duizendste keer, wat ik erg betwijfel.

Toon komt weer teruggelopen met twee glaasjes water, eentje voor mij en de ander biedt hij aan Niall aan.

'Dus.' Vervolgt Toon zijn verhaal en neemt weer plaats in zijn zwarte leren stoel. 'Om verder te gaan: jij dacht dus dat je ouders werkten als bankier, is het niet?'

Ik knik. 'Dan moet ik je vertellen dat dat niet de waarheid is...'

Ik houd mijn adem in.

'Ken jij de familie Clarkson misschien?' Vraagt Toon.

Die ken ik maar al te goed.

'Ja, ik ken Lieska Clarkson.' Antwoord ik.

--------------------------

Heeey, ik heb besloten dat deel 2 gewoon in dit boek komt, dus geen gedoe met een nieuw boek!

Hebben jullie een leuke vakantie? Hope so!

En al 3.8K reads, Thanks, Thanks, Thanks!

Lots of love, Laura