He makes me strong (Dutch fan fiction)

Gone

Lucy's P.O.V.

Na gisteren ben ik een stuk opgeknapt, ik heb gedoucht, taart gegeten en met Lizzy gelachen en nu zitten we in de eetzaal alsof er niets is gebeurd.
Na het ontbijt lopen we naar buiten, het is vandaag zondag dus weer geen les! Izra komt op ons afgerend en geeft eerst Lizzy en dan mij een knuffel. Daardoor voel ik me ook al een stuk beter. We gaan met z'n drieën tegen de oude boom aanzitten en Izra verteld hoe geweldig ze One Direction gisteren vond. En dat Harry en Louis haar achteraf nog een knuffel gaven. 'En ik heb een nieuwe tekening gemaakt en die heb ik aan ze gegeven, ze zeiden dat ze hem gingen ophangen!' Zegt Izra trots. Ze rolt iets weg van de boom en plukt wat in het gras. Haar haar zit in kleine vlechtjes met gekleurde elastiekjes. 'Wat leuk!' Zegt Lizzy en plukt aan wat bloemblaadjes. Ik ga nu ook in het gras liggen en kijk naar boven, naar de bladeren en takken van de oude boom.
Plots voel ik en vinger in mijn arm prikken. 'Tikkie!' Roept Izra en lacht heel hard en rent dan om de boom heen. Lachend krabbel ik omhoog en kijk Lizzy aan. Lizzy staat gauw op en rent naar Izra toe. Ik tik Lizzy aan en ren gauw weg van de boom, Izra komt gillend achter me aan. Ik til haar op en ren op mijn hardst weg.

~

Na uren gelachen te hebben met Izra en Lizzy liggen we weer in het gras uit te rusten.
'Daar zijn jullie!' Horen we een schelle stem van ver weg roepen. Dat moet Ria's stem zijn. Ik kijk vragend naar Lizzy, Lizzy slaat een hand voor haar mond. 'Wat?' Sis ik. 'Fuck!' Sist Lizzy. 'Oh!' Roept Izra. 'Ik bedoel, oh nee! Het is de laatste zondag van de maand!' Sist Lizzy. 'Dus?' 'Het is adoptiemiddag, je hebt kans geadopteerd te worden.' Ik slik.
Gauw rennen we naar binnen en zoeven langs Ria. 'Jullie haren!' Roept ze na.
We rennen naar de eetzaal waar iedereen al keurig staat opgesteld in lange rijen. Izra rent naar haar eigen groepje en sluit achteraan aan in haar rij. Lizzy en ik gaan ook gauw in onze rij staan.
Er zijn tientallen families die alle kinderen aanstaren. 'Iedereen is er nu, ga maar zitten.' Zegt Ria.
We nemen plaats op de bankjes. 'Wat nu?!' Vraag ik aan Lizzy. Ze haalt haar schouders op. 'Geen zorgen, meestal worden er maar één of twee kinderen geadopteerd, je moet zoals normaal doen en soms stellen ze vragen.'
Ik kijk de families aan, geen Louis, Harry, Liam of Zayn. Of Niall. 'No worries! We blijven gewoon bij elkaar hoor!' Lacht Lizzy. Ik knik maar voel me niet op mijn gemak.
'Dit is de C-groep, hier zitten meisjes van vijftien jaar tot achttien.' Legt Ria ineens poeslief uit aan een lieve ogende man en vrouw. Ze knikken glimlachend en kijken elkaar kort aan. Daarna lopen ze weer verder met Ria mee.
'Geen zorgen hoor Lucy en Lizzy, jullie maken echt geen kans om geadopteerd te worden.' Grijnst Lyn.
'Jij zit hier anders langer dan ik Lyn.' Kaatst Lizzy terug, stiekem moet ik lachen om die opmerking. Lyn zegt verder niks meer.

Dan, na drie kwartier zitten, zijn we eindelijk klaar en horen we wie er geadopteerd worden vandaag. Lizzy kijkt niet persé zenuwachtig, maar ik ga kapot van de zenuwen.
'Vandaag worden er vier meisjes geadopteerd!' Zegt Ria vrolijk. 'Isa, jij gaat mee met familie Smith.'
'Annabel Land, de familie Grey wacht op je.' 'En ten slotte: Izra en Lizzy jullie mogen mee met familie Johnson!'. Lizzy draait zich in een ruk om naar me en slaat een hand voor haar mond. Het lijkt alsof ik niet meer normaal kan functioneren. Dit kan niet waar zijn! Ze kunnen me hier niet alleen achter laten! Ik schud in shock mijn hoofd en we blijven elkaar aankijken.
'Jij bent Lizzy, toch?' Horen we een jonge vrouwenstem vragen. Izra heeft de hand van de vrouw vast.
Lizzy knikt met rode ogen. 'Sorry Lizzy.' Zegt een mannenstem. Het is het stelletje wat net al bij ons kwam kijken aan tafel.
'Mijn naam is Eva.' 'En ik ben Jack.' Ze geven Lizzy een hand. De vrouw heeft blond, verzorgd, lang haar en de man heeft donkerbruin haar.
'Ben jij een vriendin van Lizzy?' Vraagt de vrouw.
Ik knik en er rolt een traan over mijn wang. 'Sorry, jullie mogen zo lang afscheid nemen als jullie willen, oké? Ik snap dat dit moeilijk is, doe maar rustig aan hoor.' Zegt de vrouw, Eva. Dat is dan wel een opluchting.
'We zien je zo Izra.' Zegt Lizzy met een kalme stem tegen Izra. Ik sla een arm om Lizzy's schouder en samen lopen we naar mijn kamer.
We pakken in stilte haar spullen in, haar tas bestaat uit niet veel spullen. Haar oude schoenen, een borstel, haar sokken en ondergoed, haar deo, tandenborstel en tandpasta. Dat was het wel. Haar uniform moet ze later weer terugsturen naar het weeshuis. Lizzy schuift haar kettinkje nog goed en we ploffen op het onderste matras.
'Ze zijn wel heel aardig.' Zeg ik. Lizzy knikt alleen.
'Ja, gelukkig wel.' Zegt ze na een tijdje. 'Maar Lucy, je moet rustig blijven, ik maak me meer zorgen om jou. Met Izra en mij gaat het wel goed komen.'
'Hoe wil je dat ik rustig blijf, je hebt gehoord wat Lieska zei. En misschien is het beter dat ik...'
'Wat?'
'Niks laat maar.' Zeg ik en staar naar mijn schoenen.
'Zijn jullie klaar? Jullie mogen gerust langer blijven, alleen het weeshuis sluit bijna.' Zegt Jack die voor onze deur staat.
Lizzy knikt en pakt haar tas. 'Loop je mee?' Vraagt ze. Ik knik en we lopen achter Jack aan.