MULTIMEDİA DA NEHİR VAR. İYİ OKUMALAR :)
ERTESİ GÜN…
Zilin sesiyle kafamı gömdüğüm sıradan kaldırıp, etrafa bakındım. Hira ve Berk ortalıkta görünmüyordu. Aşırı yorgun ve bitkin hissediyordum.
Çantamdan çıkardığım küçük aynada yansımamı görünce irkildim. Düz sarı saçlarım elektiriklenmiş, gözlerim kanlanmıştı. Ruhum çekilmiş gibi duruyordum. Acilen lavaboya gitmeliyim.
Koridora çıktığımda dalgın dalgın yürüyordum. Bum! Bilin bakalım ne oldu? Duvara çarptım. Oflayıp arkamı döndüğümde en az duvar kadar sert bir şeye daha çarpmıştım. Kafamı kaldırdığımda gereğinden fazla yakışıklı bir çocuğa çaptığımı gördüm ama bu aptal aptal sırıttığı gerçeğini değiştirmiyordu.
“Biraz daha dikkatli ol bebeğim"
“Hı”
“Diyorum ki fok balıkları çok yalnız” Hiçbir şey anlamadığım için çocuğun suratına mal mal baktım. O da tekrar güldü ve arkasını dönüp gitti. Galiba rezil olmuştum çok güzel ya (!)
Kızarmak âdetim değildir ama şu an çok pis kızarmıştım. Kanlanmış, kırmızı gözlerimle harika bir kombin olmuştu gerçekten.
Dikkatli adımlarla lavaboya ulaştım. Soğuk suyu açıp yüzüme çarptım. Saçlarımda el yordamıyla düzeltip yanımdaki tokayla atkuyruğu yaptım. Kurumuş dudaklarıma frambuazlı nemlendiricimi sürdüm. Aynadaki görüntüm en azından daha insani bir şeye benzemişti.
…
Çıkış ziliyle herkes ayaklandı. Bende sıradan kalkıp ceketimi giydim. Berk önümde dikilip bana bakıyordu. Ne var dercesine kafamı salladım.
Kollarını belime doladı ve sıkıca bana sarıldı. Huzur, güven ve daha tanımlayamadığım duygular…
Sarılışına karşılık bende kollarımı boynuna doladım. “Her zaman yanındayız meleğim” diye fısıldadı. Ardından Hira’ da gelip kollarını boynuma doladı. Sonrada topluca sarıldık. Biz böyleydik işte. Bazen bu salaklar yüzünden kendimi dünyanın en şanslı insanı gibi hissediyordum.
Ayrıldığımızda gülümseyip sınıftan çıktım. Biraz daha durursam ağlayacaktım çünkü. Belki dünyanın en şanslı insanı değildim, ama bu iki aptala sahiptim.
Eve gitmeden önce abime uğrayacaktım. Dün göremedim ve onu çok özledim. Yoldan bir taksi çevirip gideceğim yeri söylediğimde adam tip tip baktı. Ne yani deliler hastanesine gitmek çok mu garipti. Aslında bakarsan bana da hâlâ garip geliyor. Hastanenin önüne geldiğimde taksiciye parasını uzatıp, taksiden indim.
…
“Nasılsın abicim?” tabi ki de cevap vermemişti. Poyraz’a baktığımda uyuyordu. Kim bilir ne kadar ilaç veriyorlardı ki bu kadar çok uyuyordu.
Kapı açıldı ve pembeli kıyafetli hemşire içeri girdi. “Aras Bey’in ilaç saati” kenara çekilip hemşirenin işini yapmasına izin verdim.
Hemşire abime iğne yaparken istemsizce ağzımdan ufak bir çığlık kaçtı. Poyraz’ın yatağında kıpırdandığını gördüm. Uyandırmıştım galiba. Yeşillerini benim mavilerimle birleştirdi. İlk gördüğüm zamankinin aksine tip tip bakıyordu. Bende ona tip tip bakmaya başladım. Tahminen bir iki dakika bakıştık ve gözlerimi çeviren ilk ben olmuştum. Ne yapayım gülesim gelmişti. Genelde insanların gözünün içine bakınca gülesim gelir.
Etrafa bakındığımda hemşirenin odadan çıktığını fark ettim. Aras’a baktığımda her an kapanacak gibi duran gözlerle bana bakıyordu. Poyraz’a baktığımda oda bana bakıyordu. Yüzümde bir şey mi vardı acaba? Odadaki boy aynasından kendime baktığımda gayet normal duruyordum. Ve yüzümde de bir şey yoktu. Eee bunlar niye bana bakıyordu ki?
Duvardaki asılı saate baktığımda saat 6 yı gösterirken, hava kararmaya başlamıştı. Gitmeye karar vermiştim ki odanın kapısının açılmasıyla başımı kapıya doğru çevirdim. Kapıdan fazla tanıdık ve fazla yakışıklı bir çocuk girdi. Poyraz’ın yanına gidip “ Naber kardeşim?” dedi.
Ardından kafasını bize doğru çevirip Aras’a ve ardından da bana baktı. Şaşırmış gibi duruyordu. Hemen şaşkın ifadesini yüzünden silip, bana göz kıptı ve aptal aptal sırıttı. O zaman anladım ki sabah ki rezil olduğum çocuk karşımdaydı.
