Forget me (one direction fanfictie)

Part 12

Heeey, hier is part 12!

3 parts in 2 uurtjes :O

Maar de vorige waren erg kort (sorry)

Xx

Ik loop naar huis, het was een leuke dag met Austin,

Mam is gelukkig goed aangekomen en ze slaapt vanaf nu in het ziekenhuis.

Als ik bij het hotel aankom zie ik dat het al 23:00 is, oeps.

Ik stap in de lift, als ik boven kom zie ik dat er 2 schaduwen op de grond zitten. Als ik dichterbij kom zie ik dat het Zayn en Liam zijn. Ze zijn in slaap gevallen. Ik loop langs ze.

Als ik de deur open, springen Louis, Niall en Harry op.

Harry: Omg Caithlyn waar zat je?

Louis rent naar me toe en knuffelt me.

Niall: waar the hell zat jij?

Ik zucht; o bij Austin,

Harry: wie Austin?

Ik: Austin Mahone!

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de jongens elkaar aan kijken.

Snel loop ik naar mijn kamer.

En al snel val ik in slaap.

De volgende morgen besluit ik om seizoen 2 en 3 te kijken van Awkward, en Vampires Academy. Oftewel een lui dagje met popcorn, warme sokken en mijn laptop.

Als ik mijn laptop opstart klopt er iemand op mijn deur.

"Binnen"

De deur gaat open en Harry komt binnen.

Ik: wat is er?

Harry: ga je mee maar het strand?

Ik: nee geen zin!

Harry: Caithlyn probeer eens 1 keer in je leven normaal te doen?

Ik: wtf? Weet je Harry, bemoei je er niet mee, je weet niks over mij.

Harry: Ojawel Niall is een van mijn beste vrienden, hij heeft gister de hele avond op je zitten wachten, hij heeft je wel 20 keer gebeld, hij heeft zich super zorgen gemaakt. Snap je het dan niet?

Je bent zo egoïstische argh.

Ik: (schreeuwend) O nou zeg, hii heeft mij jaren geen facking moment aangekeken, hij was er nooit voor mij, hoe zou jij je voelen als je eigen broer je zoiets zou vergeten? He..he.. Nou daar heeft meneer geen antwoordt op.

Harry kijkt mij alleen maar aan.

Ik: oja rot op.

Harry draait zich om en loopt weg.

Als hij de deur dicht doet, begin ik te huilen, alle momenten komen boven, de rot opmerkingen, de gevoelens, alles...

Ik pak de slijper en schroef het mesje los.

Ik bekijk mijn pols, en begin te snijden. Niemand weet dat ik dat doe, niemand, en dat hou ik graag zo. Niemand zal de pijn begrijpen. De pijn die ik zolang heb gevoeld en soms nog steeds voel...

Dit was het weer, hopelijk was het lang genoeg!

X