Dear Roland,
I miss you very very much. Ang sakit lang kasi alam ko sa sarili kong you don't feel the same. Siguro nga kahit kaylan hindi ako nasagi sa isip mo. Siguro nga nagsasaya ka lang ngayon while me, busy sa pagnenegosyo. Kaylangan ko ng pera eh, Plano ko kasing bumili ng laptop. Magkano ba yun? Kasya na ba 'tong 500 pesos na naipon ko? Plano ko din kasing bumili ng mga school supplies, tapos gusto ko din bumili ng pintura, Plano ko pang bumili ng canvas, tapos sapatos, bag, idagdag pa ang allowance ko for workshop. Hayyy, I really need money. Pwede ba akong maghiram sayo?
Ilang ulit ko ng pinagmasdan ang mga stolen photos mo pero bakit ganun, hindi ako nagsasawa? Namimis na talaga kita. Minsan nga kung saan-saan na dumating ang imagination ko. Dinalaw mo daw ako. Inaccept mo daw ang friend request ko. Nag chat daw tayo. Hayy.
I really miss you.
At sa GC ng art club, na mention ng isang member natin na nagdate daw kayo ng girlfriend mong si Marcus, yun lang alam ko sa kanya eh, apilyedo nya. Nagselos ako syempre. Pero ano bang gagawa ko? Sabunutan sya? Sampalin sya? Magalit sayo at pagbawalan ka? Sana kaya kong gawin yun noh? Kung may karapatan lang sana ako. Pero, sadly wala.
—Mae
BINABASA MO ANG
She's Invisible
Short StoryMae (the invisible girl) 's compilation of letters to the guy named Roland. She's already 18 but she's still NBSB(no boyfriend since birth). She don't care about love and boys before until she met this guy. Will he be her first love? Or he will be...
