GhostHead

•8•

Die avond heeft June totaal niet kunnen slapen. Gelukkig mocht ze de volgende ochtend naar huis.

June werdt wakker naar maar drie uur te hebben geslapen. Met wallen onder haar ogen gaat ze recht op in bed zitten.  Dokter licht doet de deur open. Ze mompelt: "om 11 uur komen je ouders je ophalen, tis nu 9 uur." En ze gaat weer weg. June zucht overdreven dramatisch, "dat duurt zooo laaaang."

Na twee uur niks gedaan te hebben, komen de ouders van June haar eindelijk ophalen.

De deur gaat open, June zit gelijk recht op, zou wel eens goed 11 uur kunnen zijn. En haar ouders komen binnenlopen zoals ze al had verwacht.
"Mam, pap!" "Kom we gaan weg hier."
Haar ouders kijken haar niet begrijpend aan. "Was het echt zo erg hier dan?" "Ja, en hup dan gaan we nu." June probeert ze aan hun armen mee te trekken. "June we moeten eerst nog wat dingen doen bij de balie, Ok?" En ze gaan richting de trap. June loopt vrolijk mee.

In de auto kijkt June vrolijk door het raam naar buiten. "Ik ga naar huis."
Fluistert ze zachtjes met een glimlach.
" June het was vast niet zo erg, en je had dokter licht nog." Zegt haar vader.
"Dokter licht is echt een trut."
"Nou zeg, ik vond haar anders best aardig." Haar moeder kijkt een beetje geschrokken naar June. "Nou en ik niet!" June blijft naar buiten staren.
En ze fluit van blijdschap. Maar opeens stopt ze. Ze ziet namelijk de vrouwelijke geest weer staan. June kijkt haar aan met grote ogen.
"Wat doe jij nou weer hier." Fluistert ze."tegen wie heb je het June." Haar moeder kijkt om. "O nee niks hoor." Mompelt June en de geest is weg als ze weer kijkt. Later op de reis ziet June haar nog een keer. Maar ze schrikt er niet meer van.

Als ze thuis komen kleed June haar zelf gelijk om. "Aaaah, ik ben die stomme kleren zat!" En ze trekt de ziekenhuis kleding uit en trekt haar eigen kleding aan. Dan rent ze weer naar beneden om Troy naar twee maanden te zien. Ze komt de woonkamer binnen en Troy komt overenthousiast op haar af rennen. Hij blaft. "Jaa ik heb jou ook gemist jongen." En ze geeft de hond een knuffel. Dan loopt ze naar de keuken, waar haar moeder het avond eten staat te koken. "Mam, ik moet wat vertellen." "Zeg het eens June."
June begint te praten. "Nou toen ik in het ziekenhuis was zag dus weer een geest en dokter licht zag hem niet!"
Haar moeder zucht. "June hou nou toch eens op over die geesten, het is logisch dat dokter licht 'de geest' niet zag want geesten bestaan niet!"
"Maar maar ik weet het heeeeel zeker dat ik een geest heb gezien, al meerdere keren!" Stottert June.
"June hou op! Ga maar naar je kamer."
Mopperend loopt June naar haar kamer.

De volgende ochtend fietst June gewoon weer naar haar school als of er niets aan de hand is. "Iedereen gaat zeker vragen waar ik ben geweest." Mompelt June en ze zucht. Als ze bij school aan komt ziet ze Lieke al bij de fietsenstalling staan. Lieke komt op haar afgerend. "Waar ben je geweest?!" En ze geeft June een knuffel. June rolt met haar ogen. "Ik zal je het hele verhaal zo wel vertellen ik ga eerst mijn fiets wegzetten, Ok?" En June loopt naar de fietsenstalling en zet haar fiets er in en doet hem op slot. Dan loopt ze weer terug naar haar. Al lopend naar de kluisjes vertelt June haar verhaal.
"Ik heb blijkbaar dus in coma gelegen, voor 2 maanden." Lieke onderbreekt haar. "In coma!" "Jeetje!" June zucht.
"Mag ik uitpraten misschien!"
"O ja sorry ga verder." June wil haar mond weer openen, maar dan begint Lieke weer. "Maar hoe kwam je in coma dan?" June slaat haar ogen te hemel, dan kijkt ze weer naar Lieke met een meen-je-dit-nou gezicht.
Het blijft even stil. "Oooowh dat wilde je zeker net gaan vertellen!" Ze giechelt.
"Hihi, sorry...." en ze kijkt naar haar voeten. "Kan ik dan nu verder?!"
"Iedereen denkt dus dat ik in coma ben door zuurstof tekort, maar het komt door een geest!" Lieke kijkt haar aan met een opgetrokken wenkbrauw.
"Maar, geesten bestaan helemaal niet June..."
"Echt? Echt waar... geloof jij me nu ook niet!" Ze kijkt ongelovig naar Lieke.
"Sorry June, ik denk dat je toch een beetje in de war bent."
"Maar het is echt zo!!!"
Lieke blijft haar bezorgt aankijken.
"Aaaah, niemand gelooft me." En June gaat sneller lopen met haar hoofd naar beneden.

De rest van de dag heeft June nog super vaak gehoord: "waar was je"
En "wat is er gebeurt" "waarom was je er zo lang niet?" Het enige wat June antwoorden was: ik was ziek of wat gaat jou dat aan. Als ze door gingen vragen negeerde June ze gewoon stomweg. Want wat moest ze anders doen? De hele wereld hoefde niet te weten wat er was gebeurt. Uiteindelijk heeft ze het natuurlijk wel weer goed gemaakt met Lieke. Maar slapen, ja dat was wel lastig de laatste tijd. Ook al snapte niemand dat.... zelfs haar ouder niet en haar beste vriendin ook al niet.... June werd gek! Waarom, waarom vielen die geesten alleen haar lastig? En waarom wil helemaal niemand haar geloven?

Hoi Mensies,
Dat was weer een hoofdstukje.
Ik had weinig inspiratie dus sorry als dit hoofdstuk niet zo best geschreven was.
Er komt weer een beter hoofdstuk aan!
Dat was het wel weer.
Ok
Doei.